Η στιγμή της 30ης του μηνός...ΙΙΙ.

Άλλη μια στιγμή.

30 Οκτωβρίου.

Ο καιρός περνάει.

Βγαίνω στο μπαλκόνι.

Το φθινόπωρο στη Βαρκελώνη είναι δειλό. 

Κάνει μικρά-μικρά βήματα, θέλει να φτάσει αλλά δεν ζυγώνει.

Το φθινόπωρο στη Βαρκελώνη είναι θολό. 

Το θαμπώνουν όσα κουβαλάει από τους προηγούμενους μήνες και η αβεβαιότητα των επόμενων που έρχονται. 

Ας φτάσει, όμως, κι ας είναι όπως είναι.

Ας φτάσει, κι ας φέρει ό, τι είναι να φέρει.

Μ.

30.10.2013

Βαρκελώνη

Ο πιο μοναχικός δρόμος...

«Ο πιο μοναχικός δρόμος 

είναι αυτός

που με παίρνει μακριά σου... »

Μ.Βαμβουνάκη

Αυτό.

Και τίποτα άλλο.

Μ.

18.10.2013

Μια Κυριακή και μία άλλη...

Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η μία Κυριακή από την άλλη...

Πόσο διαφορετικοί μπορεί να είμαστε εμείς από την μία Κυριακή μέχρι την άλλη...

Πριν μία εβδομάδα περπατούσα στους δρόμους της Broadway, χανόμουν στον Upper West Side, και καλοσώριζα το φθινόπωρο στο Central Park... Στην πόλη που λατρεύω, εκεί που νιώθω εγώ πιο πολύ από ποτέ, στην πόλη που μου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας όσο καμία άλλη.

Μια εβδομάδα μετά, μια άλλη Κυριακή, πόσο μικρό το διάστημα, πόσο διαφορετική πραγματικότητα, ένας ωκεανός διαφοράς ανάμεσα στο τότε και στο τώρα.

Πίσω στην άλλη πλευρά, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην καθημερινότητα. 

Jet lag λόγω διαφοράς ώρας,  εικόνων, συναισθημάτων, καταστάσεων.

Θολό τοπίο ανάμεσα στο πού ήμουν, πού είμαι, πού θα βρεθώ.

Νιώθω κουρασμένη και χαμένη. Και κάπως φοβισμένη για ό, τι έπεται και ξέρω ότι δεν θα είναι εύκολο.

Μια Κυριακή και μία άλλη.

Κι εγώ στη μέση.

Εκτός τόπου και χρόνου...

Υ.Γ. Φωτογραφία μιας γλυκιάς ανάμνησης από το Central Park, NYC.

Μαρία

13.10.2013

Βαρκελώνη

"Elige una palabra" o "La Pared"

“Ahí está la pared que separa tu vida y la mía

Ahí está la pared que no deja que nos acerquemos

Esa  maldita pared yo la voy a romper algún día....”

Elige una palabra.

Como hacías en el pasado.

¿Qué nos pasa a las personas?

¿Por qué no cerramos los círculos?

¿Y qué pasa con la vida?

¿Por qué nos mezcla así los caminos?

Elige una palabra.

Dímela.

Yo he elegido.

“Contigo”.

Por poco que sea.

Contigo.

Vuelve a hacerme sentir como antes.

Cuando mis ojos brillaban.

Vuelve.

Solamente eso.

Vuelve.

“Existe entre nosotros algo mejor que un amor: una complicidad”.

Elige una palabra.

Y quita la pared, quita el tiempo que ha transcurrido.

Quita la distancia entre lo que fuimos y lo que llegamos a ser.

¿Hemos cambiado?

Habremos cambiado.

Pero algo queda.

Siempre algo queda.

Por mucho que intentemos no dejar huellas.

Elige una palabra.

Háblame.

Ya no me es suficiente el lenguage de tus ojos.

No quiero leer entre líneas.

Háblame.

Dime, te echo de menos. O no te echo de menos, pero por un momento me siento como antes.

Háblame.

No me expliques. No quiero explicaciones.

No me preguntes. No quiero preguntas.

No me importa lo que pasará en una mes, en una semana, mañana, en una hora.

Me importa lo presente, ahora.

El momento.

Nuestro momento.

No pierdas más tiempo.

No perdamos más tiempo.

Hemos perdido demansiado tiempo.

Háblame.

“Nadie te recordará por tus pensamientos secretos”.

Elige una palabra.

¿Cuál será?

No perdamos más tiempo.

Más anocheceres sin decir nada.

No tenemos más tiempo.

Nunca tuvimos, de hecho.

Elige una palabra y susúrramela al oído.

Quita la pared.

Háblame.

M.

09.10.2013

Sobre el Atlántico