Η στιγμή της 30ης του μηνός... II.

Περπατώ προς το Πανεπιστήμιο. Είναι νωρίς και τα μαγαζιά δεν έχουν ανοίξει ακόμα, ούτε υπάρχει πολύς κόσμος στους δρόμους. Σκέφτομαι ότι είναι η τελευταία μου εβδομάδα στην Ουάσινγτον και ότι ο καιρός πέρασε- όπως πάντα- πολύ γρήγορα. 

Στην P Street που περπατώ, τα φύλλα των δέντρων έχουν σκεπάσει το δρόμο... Έχουν χρώματα μαγικά, κίτρινα, μπεζ, κόκκινα... Είναι ο πιο όμορφος τρόπος για να συνειδητοποιήσει κανείς την έλευση του φθινοπώρου...

Ήρθε το φθινόπωρο, αυτό συνειδητοποιώ. Αυτή είναι η στιγμή της 30ης αυτού του μηνός. 30 Σεπτεμβρίου. 

Πέρασαν οι μέρες και σε λίγο όλο αυτό το διάστημα των έξι εβδομάδων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα είναι παρελθόν. Θα είναι περίεργη η επιστροφή. Όλα όσα μαθαίνω τον τελευταίο καιρό, όλη αυτή η καινούργια καθημερινότητα που κατακτήθηκε σιγά-σιγά, θα πρέπει να αλλάξει και πάλι. Κάτι που τώρα μοιάζει τόσο φυσικό, ας πούμε αυτή η διαδρομή που κάνω κάθε πρωί από την  Bethesda μέχρι τη σχολή, ο δρόμος προς τη στάση του λεωφορείου στη Massachusetts Avenue, το πρώτο λεωφορείο, μετά το δεύτερο, να προλάβω την αλλαγή, το 31, το 32 και το 36 μου κάνουν γιατί κατεβαίνουν την Wisconsin Avenue, η στάση μου, απέναντι από το Thomas Sweet που έχει το καλύτερο παγωτό με γεύση αμαρέττο, μετά κατεβαίνω και μετά 5 λεπτά περπάτημα...

Και σε λίγες μέρες θα βρίσκομαι πίσω στη Βαρκελώνη, δε θα κοιτάω πια τα κτίρια της Virginia και το ποτάμι από τον 5ο όροφο της βιβλιοθήκης, θα βλέπω τη Σαγράδα Φαμίλια και τη θάλασσα, θα γυρίσω στο σπίτι μου με τα χρωματιστά βαρκελωνέζικα πλακάκια, στο μπαλκόνι με το φυστικί τραπεζάκι. Τα φύλλα των δέντρων της calle Marina θα έχουν κιτρινίσει- τα άφησα πράσινα και φουντωτά και θα τα βρω λίγο πριν πέσουν... Θα γυρίσω στην παλιά καθημερινότητα, στους φίλους που περιμένουν, στους μαθητές μου, στις ατέλειωτες ώρες δουλειάς... Να και κάτι που θα είναι κοινό! Όπου και να βρίσκομαι οι ώρες δουλειάς είναι οι ίδιες!!!

Ένα καινούργιο φθινόπωρο ξεκινά, μια καινούργια αρχή, ένα φθινόπωρο πολύ γεμάτο...

Κι αυτό το διάστημα που πέρασε θα είναι αυτό ακριβώς που έπρεπε να είναι. Μια εξερεύνηση γύρω μου και μέσα μου, ένας τρόπος να διευρύνω τον τρόπο που βλέπω. Τον κόσμο, τους άλλους, εμένα. Πέτυχε το σκοπό του. 

Θα μου λείψει αυτό το καινούργιο "εδώ", αλλά το σημαντικό είναι"ό, τι περνάει, να περνάει καλά." 

Και νομίζω ότι κι αυτό πέτυχε το σκοπό του.

Μ.

30.09.2013

Georgetown University, Washington DC

Τα λάθη μας...

"Τα πιο πολλά, τα πιο καλά που κερδίσαμε- είπε-

μας τα διδάξανε τα λάθη μας. "   (Γ. Ρίτσος)

Κι αν όντως τα πιο πολλά και τα πιο καλά που κερδίσαμε μας τα διδάξανε τα λάθη μας, τότε ίσως αυτά να μην ήταν και τόσο λάθη τελικά. Ίσως τα λάθη μας να ήταν τα πιο "σωστά" μας.

Μ.

29.09.2013

Washington D.C.

Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή...

Στην Κ. που απόψε σκεφτόμαστε το ίδιο,

αν και ανάμεσά μας υπάρχει ένας ωκεανός...

Βγαίνοντας από το σπίτι το μεσημέρι βρέθηκα μπροστά σε μια φθινοπωρινή καταιγίδα.

Ο ουρανός ήταν γκρίζος, βαρύς και το χώμα μύριζε βροχή.

Σκέφτηκα, είναι η αρχή του φθινοπώρου. 

Περίμενα στη στάση αρκετή ώρα, μετά μπήκα στο λεωφορείο. 

Στη διαδρομή κοιτούσα έξω από το παράθυρο τους υγρούς δρόμους, τους ανθρώπους κάτω από τις ομπρέλες. Το μελαγχολικό τοπίο μιας τυχαίας Πέμπτης του Σεπτέμβρη. 

Όταν κατέβηκα, μύρισα πάλι την υγρή γη. Κινήθηκα μηχανικά μέχρι το πανεπιστήμιο. Μπήκα μέσα και έπαψα να σκέφτομαι.

Ύστερα όμως όταν ο ουρανός άρχισε να γίνεται πιο σκοτεινός από τα σκούρα σύννεφα, και ο ήχος από τις βροντές έγινε πιο δυνατός, το μυαλό μου ξέφυγε πάλι. Κι εκεί ένιωσα μια αβάσταχτη μελαγχολία. Ήθελα ξαφνικά να κάνω ένα κλικ και να βρεθώ σε ένα σπίτι με μεγάλο παράθυρο στο δρόμο, σε έναν καναπέ, σε μια αγκαλιά που θα μου λέει να μη φοβάμαι τις αστραπές και που θα μου φιλάει απαλά τα χείλη. Και που θα ακούμε μαζί τη βροχή που πέφτει. 

Βρίσκομαι τώρα στην ίδια θέση όπως συνήθως, στον πέμπτο όροφο της βιβλιοθήκης... Στο μέρος αυτό που ονομάζω "γραφείο" μου και είναι πιο μικρό από όλα τ' άλλα στην αίθουσα, αλλά έχει θέα στην πόλη και στο ποτάμι. Βλέπω τα φώτα της πόλης να ανάβουν σιγά-σιγά, οι ουρανοξύστες φωτίζονται... Στις απέναντι λεωφόρους αυτοκίνητα κινούνται πέρα-δώθε, άνθρωποι γυρίζουν από τις δουλειές τους... 

Τα μάτια μου χάνονται σ΄ αυτά τα φώτα, αλλά οι σκέψεις μου συνεχίζουν να είναι οι ίδιες... Σκέφτομαι να μπαίνω σε ένα τρένο και να κυνηγάω κάποια όνειρα που δεν μπόρεσα ποτέ να πραγματοποιήσω. Να κυνηγάω συναισθήματα που δεν θέλησα ποτέ να αντιμετωπίσω.

Έχουμε ανάγκη να αισθανθούμε, για να νιώσουμε ζωντανοί. Έχουμε ανάγκη να ακούσουμε τον παλμό της καρδιάς μας δυνατά, σαν να θέλει να βγει έξω από το σώμα μας. Έχουμε ανάγκη κάποιον να μας κοιτάει βαθιά στα μάτια. Κάποιον να κοιτάμε μαζί στην ίδια κατεύθυνση και να τα λέμε όλα χωρίς να πούμε τίποτα. 

Το φθινόπωρο, έλεγα πάντα, είναι μια εποχή για να τη ζει κανείς μόνος του. Συνάμα όμως πάντα αποζητούσα "το άλλο μου φθινόπωρο". Αυτόν που θα γίνει "το άλλο μου φθινόπωρο".  

Μεγάλωσα και το άλλο μου φθινόπωρο δεν ήρθε. Ή ήρθε κι εμένα η καρδιά μου βρισκόταν ήδη στον χειμώνα.

'Ή η ζωή θέλει πάντα να αποζητούμε ό, τι δεν έχουμε.

Είναι μεγάλη η συνειδητοποίση του τι δεν έχουμε. Είναι δύσκολο να σταθείς και να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι ξέρεις τι είναι αυτό που λείπει από τη ζωή σου. Να πεις, δεν έχω αυτό. 

Και μετά τι;

...

Νύχτωσε.

Πώς ξεστράτισα έτσι πάλι...;

Έγω ήθελα να πω μόνο ότι σήμερα ήταν η πρώτη φθινοπωρινή βροχή.

Μ.

12.09.2013

Georgetown, Washington D.C.

Δύο βδομάδες μετά...

Πέρασαν κιόλας δύο εβδομάδες. Για την ακρίβεια ακριβώς δύο εβδομάδες. Τέτοια ώρα προσγειωνόμουν. 7 η ώρα το βράδυ, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο είδα έναν κατακόκκινο ήλιο να χάνεται σε έναν τεράστιο αυτοκινητόδρομο. 

Νιώθω μακριά από εκείνην την ημέρα, ίσως γιατί οι μέρες που περνούν είναι τόσο γεμάτες και όλα γύρω μου τόσο καινούργια, η πόλη, οι δρόμοι, οι άνθρωποι, οι εικόνες, που νιώθω ότι ο χρόνος μετράει διαφορετικά εδώ.

Σούρουπο. "Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη ενός ατέλειωτου χωρισμού". Είναι αλήθεια. Πάντα είναι έτσι. Παντού είναι έτσι. Είτε είσαι στην Αθήνα, είτε στο Παρίσι, είτε στη Βαρκελώνη, είτε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η ώρα που σουρουπώνει είναι η πιο μοναχική στιγμή. Η στιγμή της ημέρας που είσαι μόνος με τον εαυτό σου.

Το σούρουπο. Ο χωρισμός από κάτι. Ο άπο-χωρισμός από κάτι. Από τη μέρα που πέρασε. Που ίσως ήταν μια μοναδική μέρα. Μια μέρα ιδιαίτερη. Μια μέρα που φεύγοντας παίρνει μαζί της κάτι από σένα. Μια μέρα που δεν θα γυρίσει. Που ό, τι έζησες δεν θα ξαναυπάρξει ακριβώς έτσι . Οι μέρες μας είναι σαν μια παράσταση. Ποτέ η μία δεν είναι ακριβώς ίδια με την άλλη. 

Νιώθω ότι αυτό το σούρουπο έχει την γλυκόπικρη γεύση ενός αποχωρισμού. Ίσως περισσότερο από άλλες φορές. Kαι μόνο εγώ ξέρω το γιατί. Κοιτάω απέναντι. Μία γειτονιά που δεν ξέρω, που τώρα μαθαίνω. Καθισμένη σε ένα καφέ, σε ένα τραπέζι μπροστά από τη τζαμαρία. Δεν μπορώ να δω ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, κοιτώ μόνο μπροστά. Τον κόσμο που περνάει. Μόνη μου. Αυτήν την μοναδική στιγμή. Από το μυαλό μου περνάνε χίλιες δυο σκέψεις. Με χωρίζουν χιλιόμετρα από οτιδήποτε οικείο, κι όμως ταυτόχρονα δεν νιώθω "ξένη" μπροστά στο διαφορετικό. Νιώθω μέρος αυτού του διαφορετικού. 

Νιώθω καλά με μένα εδώ.

Μαρία, 

08.09.2013
Capitol Hill, Washington D.C.

Ελλείψει φεγγαριού και εξηγήσεων...

"Οἱ ταξιδιῶτες χάθηκαν στὸ βάθος 

ἄλλους τοὺς κράτησε γιὰ πάντα τὸ φεγγάρι (...)

κι ἡ ἐξήγηση θὰ ᾿ρθεῖ κάποτε

ὅταν δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ καμία ἐξήγηση..."

Τάσος Λειβαδίτης

Γιατί μην πιστεύεις ότι οι απαντήσεις που πάντα περίμενες θα έρθουν. Ξέρεις κι εσύ ότι άργησαν πολύ. Χάθηκαν στο δρόμο. Χάθηκες κι εσύ στο δρόμο. Κι όταν νόμισες ότι τον ξαναβρήκες, ξαναχάθηκες για λίγο. Περίεργα παιχνίδια. Λησμόνησες τα λαμπερά φεγγάρια. Βιάστηκες να σκεφτείς "τόσα χρόνια μες στους χάρτες μου σε ψάχνω... Κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλια. Ν'αφήσεις μια ανάσα στη ζωή μου." 

Η εξήγηση θα έρθει όταν δεν θα τη χρειάζεσαι πια. 
Εσύ είσαι ένας ταξιδιώτης με οδηγό του το φεγγάρι. 







Μαρία,
05.09.2013
Washington D.C.