"Κι αν μεγαλώνουμε,
μεγαλώνουν κι όσα έχουμε ζήσει μαζί..."
Ν.
Στο μέσο του καλοκαιριού, ενός καλοκαιριού που περίμενα πώς και πώς εδώ και πολύ καιρό, που το ονειρευόμουν και το χρειαζόμουν σχεδόν από πέρυσι τέτοιο καιρό, σε ένα απόγευμα Ιουλίου, εδώ, εδώ βρίσκομαι σήμερα.
Θα το ξαναπώ γιατί το σκέφτομαι συνέχεια, ο χρόνος φέτος κυλάει πιο γρήγορα από ποτέ... Νομίζω ότι τρέχει κι εγώ πασχίζω να τον ακολουθήσω... Δεν ξέρω πότε ήταν Ιούνης, πότε πέρασε ο Ιούνης, ήρθε Ιούλιος, πότε θα φύγει κι αυτός...
Πάει σχεδόν μια εβδομάδα που άφησα το βαρκελωνέζικο μπαλκονάκι μου και όσες σκέψεις έκανα τις τελευταίες μέρες εκεί, δεν μπόρεσα να τις καταγράψω. Είναι φορές που νιώθω ότι αυτό που έχω στο μυαλό μου, αυτό που σκέφτομαι αλλά και αισθάνομαι, είναι τόσο έντονο, τόσο δυνατό, τόσο περίπλοκο και ιδιαίτερο, που μου είναι αδύνατο να το αποτυπώσω με λέξεις... Τελευταία είχα την ευκαιρία να σκεφτώ πολλά πράγματα, που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν όχι μία, αλλά πολλές αναρτήσεις και κείμενα και εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσουν να βρουν το δρόμο τους μέσω της γραφής.
Τις τελευταίες μέρες στη Βαρκελώνη συνειδητοποίησα-για μια ακόμη φορά- πόσο πολύ αγαπάω να ζω σ' αυτήν την πόλη, πόσο πολύ δεμένη είμαι μαζί της. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές...
Γιατί οι πόλεις μας είναι πιο όμορφες όταν φεύγουμε;
Σχεδόν συγκινήθηκα όταν έκλεινα την πόρτα μου πίσω πριν φύγω για το αεροδρόμιο και μπορώ να πω ότι η καρδιά μου σφίχτηκε στον δρόμο προς αυτό.
Κάθε καλοκαίρι, μαζί με την πόρτα που κλείνει στο σπίτι της calle Marina, κλείνει και ένας κύκλος. Ο κύκλος της χρονιάς που πέρασε. Ο φετινός κύκλος, αν εξαιρέσουμε το πρώτο του διάστημα που ήταν δύσκολο και πολύ μοναχικό, μου αφήνει μια αίσθηση πληρότητας. Ήταν γεμάτος κύκλος. Είχε μεν πολλή δουλειά και άγχος και πίεση, αλλά είχε και όμορφες μέρες, με παρέα, τραγούδια, ξενύχτια, γέλια και ανθρώπους.
Οι κύκλοι που κλείνουν μερικές φορές παίρνουν μαζί τους και ανθρώπους. Αυτό είναι ένα μάθημα που μου έδωσε η Βαρκελώνη από τον πρώτο κιόλας χρόνο. Το ξέρω και έμαθα να είμαι πια πιο ανθεκτική σε αυτό, γιατί ξέρω ότι με θέληση το adios μπορεί να γίνει απλώς ένα hasta luego.
Μια άλλη σκέψη που στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου τελευταία είναι η σκέψη ότι μεγαλώνουμε. Αυτό έλεγα στην αγαπημένη μου φίλη Ν. κοιτάζοντας πριν λίγες μέρες μια πράσινη παραλία της Menorca. Της έλεγα ότι μεγαλώνω, να, έκανα και μια ρυτίδα βαθιά στο πρόσωπο! Κι όσο κι αν ακούγεται αστείο όταν είσαι μόλις 27 (η φίλη Κ. μου είπε ότι ήρθε η ώρα για την πρώτη μου αντιρυτιδική κρέμα (!) ), η αλήθεια είναι ότι βλέπω τον εαυτό μου διαφορετικό σε σχέση με λίγα χρόνια πιο πριν... Και είναι προφανές ότι το θέμα δεν είναι η ρυτίδα στο πρόσωπο, αλλά κάτι πιο βαθύ, η αίσθηση ότι ο χρόνος περνάει και μεγαλώνοντας οι αποφάσεις που παίρνουμε έχουν άλλη βαρύτητα. Δεν με πειράζει ο χρόνος που περνάει, αλλά θέλω "ό, τι περνάει, να περνάει καλά". Θέλω να μεγαλώνω γεμάτη. Αν για κάτι χαίρομαι, είναι που μέχρι τώρα νιώθω αυτό αν το έχω καταφέρει ως ένα μεγάλο βαθμό, αλλά αναρωτιέμαι και ενίοτε ανησυχώ, αν μεγαλώνοντας κι άλλο, θα συνεχίζω να νιώθω έτσι.
Κι ενώ στο μυαλό μου στροβιλίζονταν τέτοιου είδους σκέψεις περί μεγαλώματος και άλλων μυστηρίων, μια μέρα ξυπνώντας αμέριμνη βρήκα κάτω από το μαξιλάρι μου μία κάρτ-ποστάλ με την πράσινη παραλία Macarella της Menorca από τη φίλη Ν. που έλεγε "Κι αν μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν κι όσα έχουμε ζήσει μαζί..." Και τότε όλες μου οι ανησυχίες για το μέλλον σαν να συρρικνώθηκαν ξαφνικά και μου φάνηκαν τόσο μικρές, μηδαμινές... Γιατί αν στο δρόμο έχεις τέτοιους συνοδοιπόρους, το ταξίδι δεν μπορεί παρά να είναι ωραίο. Όχι εύκολο, όχι χωρίς δυσκολίες και προβλήματα, αλλά ωραίο. Ωραίο, και γεμάτο.
Αν λοιπόν ένα καλοκαίρι ξεκινάει με μία τέτοια καρτ-ποστάλ κάτω από το μαξιλάρι,
αν ξεκινάει με μια ωραία βόλτα στα νερά της Κόστα Μπράβα,
με ένα όμορφο και συγκινητικό βράδυ με κρασί Bach semi-dulce και ήχους από καταλανικές Havaneres,
με ένα farewell aperitif με φίλους και γέλια,
με ένα καλό βιβλίο και μια ακόμα καλύτερη αφιέρωση,
με ένα αεροπλάνο όπου κάποιος σε περιμένει με ανυπομονησία,
με ένα τραπέζι γεμάτο φίλους που σε περιμένουν για το καλώς όρισες,
με ένα βράδυ που κοιτάει την Ακρόπολη και καταλήγει να περπατάει ξημερώματα την Διονυσίου Αεροπαγίτου,
με εισιτήρια πλοίου για έναν κυκλαδίτικο προορισμό,
και μια σκέψη για έναν ωκεανό που περιμένει υπομονετικά να τον διασχίσεις...
Αν ένα καλοκαίρι ξεκινάει έτσι,
δεν μπορείς παρά να χαμογελάς και να ετοιμάζεσαι να ρουφήξεις κάθε στιγμή του όσο πιο έντονα μπορείς.
Μαρία,
17.07.2013
