Η παράδοση κάθε βαρκελωνέζικου καλοκαιριού είναι το φυστικί τραπεζάκι στο μπαλκόνι. Νωρίς το πρωί, αργά το απόγευμα πριν σουρουπώσει, και ύστερα αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα.
Στιγμές μοναχικές, αυτές που μου έχουν λείψει, και που τις χρειάζομαι τώρα που επαναπροσδιορίζω τη σχέση μου με αυτήν την πόλη, αλλά και με μένα την ίδια.
Ο χρόνος το 2013 κυλάει τόσο γρήγορα, μέρες, εβδομάδες, μήνες...
Πέρασε κιόλας το μισό.
Στα φετινά γενέθλια ξεχώρισα τρεις ευχές που κάθε βράδυ γυρνάνε στο μυαλό μου και θέλω να τις γράψω και να τις θυμάμαι.
"Να νιώθεις πάντα πριγκίπισσα κι ας καθαρίζεις μόνη σου το σπίτι." Αυτό το ευχήθηκε η μαμά.
"Εύχομαι όλα σου τα όνειρα να ταξιδέψουν πολύ μακριά, να περάσουν τον Ατλαντικό, και να γυρνάνε βέβαια και κανένα καλοκαίρι στο Κυπαρίσσι να κάνεις μπάνιο με μας..." Αυτό το είπε η φίλη Κ.
"Κάθε μέρα να κοιτάζεις λίγο πράσινο, λίγο θάλασσα και λίγο ορίζοντα." Αυτό μου το ευχήθηκε ο φίλος Κ., ο ποδηλάτης μου.
Και είναι περίεργο, αλλά έκτοτε προσπαθώ να πραγματοποιώ αυτές τις τρεις ευχές λίγο-λίγο κάθε μέρα. Προσπαθώ να νιώθω πριγκίπισσα έστω και για μια στιγμή, να νιώθω ότι απολαμβάνω έστω μια στιγμή τη μέρα που με κάνει να νιώθω καλά. Προσπαθώ να συνεχίζω να ονειρεύομαι, και να στέλνω τα όνειρά μου μακριά, και σε λίγο καιρό, ναι, θα τα ταξιδέψω στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και κυρίως, προσπαθώ να κοιτάζω κάθε μέρα λίγο πράσινο, λίγο θάλασσα και λίγο ορίζοντα. Ή μάλλον πολύ ορίζοντα.
Πολύ ορίζοντα μέχρι εκεί που δεν φτάνει άλλο.
Μαρία,
16.06.2013
