In Memoriam IV...

«'Οταν συναντιόμαστε για πρώτη φορά είμαστε  ξένοι.

Το ίδιο κι όταν συναντιόμαστε για τελευταία φορά.»

Σώτη Τριανταφύλλου

Φοβάμαι όσα αναμοχλεύονται στο μυαλό τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Φοβάμαι εκείνες τις αναμνήσεις που επίπονα θυμίζουν το πλέον μη υπαρκτό. Φοβάμαι το πλέον μη υπαρκτό που συνεχίζει να ξεπροβάλλει εκεί που δεν το περιμένω, αυτόνομο και να στέκεται εμπρός μου. Φοβάμαι την αναστάτωση που μου προκαλεί η διάφανη παρουσία του μέσα στην όλη απουσία του. Φοβάμαι τη σκέψη ότι μου λείπει το απωλεσθέν. Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι αυτό που χάθηκε είμαι εγώ, όπως φοβάμαι να παραδεχτώ το ότι νιώθω να με ξαναβρίσκω μόνο όταν βυθίζομαι στην πορεία από την κατάκτηση μέχρι την απώλεια.

Φοβάμαι γιατί απόψε, μόλις κλείσω τα μάτια, θα ταξιδέψω εκεί από όπου θα έπρεπε να είχα φύγει καιρό τώρα.

Μαρία,

18.01.2013

Τι ουρανός...

«Τι ουρανός για να ομορφύνει μια Δευτέρα... »

Αυτή τη σκέψη έκανα σήμερα, όταν επιστρέφοντας από τη Γκράσια στο σπίτι, αντίκρισα αυτό το φως... Όταν μπορείς να σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και να βλέπεις αυτήν την εικόνα, όταν μπορείς να σταματάς και να απολαμβάνεις αυτό τη μαγική στιγμή, πώς μπορείς να μην πλημμυρίσεις με αισιοδοξία, πώς μπορείς να μην πεις... η ζωή είναι όμορφη!

Μαρία, 

14.01.2013

« Ό, τι μου λείπει με προστατεύει από αυτό που θα χάσω.»

Αυτήν την εβδομάδα επέστρεψα στη Βαρκελώνη. Μετά από πολύ καιρό έμεινα απολύτως μόνη. Την Παρασκευή το απόγευμα, φεύγοντας από το Πανεπιστήμιο ξεκίνησα να περπατάω στους δρόμους με μια περίεργη αίσθηση ανικανοποίητου. Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω αυτό που αισθάνθηκα, αλλά ήταν μια γνώριμη αίσθηση που την έχω νιώσει και στο παρελθόν και που συνοδεύεται πάντα από μπερδεμένες σκέψεις. Την έχω αισθανθεί και στην Αθήνα, παλιά πολύ παλιά, τότε που ακόμα ζούσα εκεί, αλλά και στο Παρίσι. Μια κούραση. Και ένα τέλμα. Και τα δύο συνδέονται με την πόλη. 

Περπατούσα, λοιπόν, και σκεφτόμουν μήπως τελικά ο κύκλος μου στη Βαρκελώνη φτάνει στο τέλος του. Δεν είναι μια σκέψη που την έκανα ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ. Με πόνεσε η σκέψη αυτή, όπως ακριβώς με πονάει τώρα και η καταγραφή της. Σ' αυτήν την πόλη έχω εδραιώσει την ενήλικη ζωή μου. Εδώ είναι το σπίτι μου. Όχι το πατρικό μου. Το σπίτι μου. Εδώ ξεκίνησα να πρωτοδουλεύω, να παίρνω τη ζωή στα χέρια μου, να ανεξαρτητοποιούμαι, να πατάω στα πόδια μου. Σ' αυτό το σπίτι, σ' αυτό το γραφείο, κοιτάζοντας τη συγκεκριμένη θέα, υπό το φως της συγκεκριμένης λάμπας, έκανα τόσες σκέψεις, τόσα όνειρα. Σ' αυτήν την πόλη έμαθα πράγματα για μένα που δεν τα ήξερα, άγγιξα όρια μου που δεν  φανταζόμουν. Η περιπλάνηση στην πόλη ήταν και είναι μια παράλληλη περιπλάνηση στον εαυτό μου. 

Αυτή η πόλη τώρα είναι η πόλη μου. Τόσο καθημερινότητα που καμιά φορά ξεχνάω ότι δεν γεννήθηκα εδώ, ότι δεν ζούσα ανέκαθεν εδώ, ότι αυτή δεν ήταν από πάντα η γειτονιά μου.

Η σκέψη ότι θα χάσεις κάτι που είναι δικό σου, μέρος της ζωής σου, τη ζωή σου, κάτι που με κόπο έφτιαξες σιγά-σιγά, είναι μια σκέψη οδυνηρή. Προσπαθούσα να με φανταστώ να αφήνω πίσω «το εδώ μου» για ένα άγνωστο «αλλού», αλλά υπέφερα, υπέφερα στη σκέψη ότι δεν θα ξαναμοιραστώ την ίδια ρουτίνα με τους ανθρώπους που γνώρισα και έχουν γίνει δικοί μου, τους μαθητές μου, τα μέρη που έκανα δικά μου. Η ζωή που έζησα εδώ είναι μια ζωή που δεν θα τη βρω αλλού, που θα την κουβαλάω πάντα μέσα μου. Και φοβάμαι, ναι φοβάμαι, να τα αφήσω πίσω όλα και να ξεκινήσω άλλη μια φορά από την αρχή, από το μηδέν, άγνωστη μεταξύ αγνώστων.

Από την άλλη πάλι, έλεγα στον εαυτό μου, μήπως το εδώ με κρατάει στάσιμη, μήπως το επόμενο βήμα πρέπει να γίνει κάπου αλλού; Μήπως μια άλλη πόλη περιμένει να γίνει πόλη μου;

Δεν κατέληξα κάπου. Και η αλήθεια είναι ότι στις παραπάνω, κάπως πεσσιμιστικές σκέψεις, συνέβαλε και το γεγονός ότι ένιωθα απογοητευμένη για την έλλειψη ευκαιριών τη συγκεκριμένη εποχή εδώ, αλλά και το ότι είναι οι πρώτες μέρες της επιστροφής που πάντα είναι μουδιασμένες και περίεργες. Και το ότι το ο κύκλος του διδακτορικού σε λίγο θα τελειώσει κι εγώ θα πρέπει να σκεφτώ το μετά. Και το πού του μετά. 

Θα ήταν άδικο να μην είμαι ευχαριστημένη με τη ζωή μου εδώ. Όπως θα ήταν άδικο και να μηδενίζω ή να υποτιμώ στις σκέψεις μου όσα έχω προσπαθήσει ή καταφέρει μέχρι τώρα. Αλλά, πες μου γιατί, πάντα κάτι λείπει. Αυτό που λείπει και η αναζήτησή του είναι αυτό που μας πάει παραπέρα. Ίσως τελικά δεν είναι και τόσο άσχημο να μας λείπει κάτι. Όπως και να 'χει, «ό, τι μου λείπει με προστατεύει από αυτό που θα χάσω.» *

*Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ











Μαρία,
13.01.2013

2 0 1 3 . . .

Τα τρία «Τ» της επιτυχίας:

Ταλέντο- Τόλμη- Τύχη*

Αυτό έγραφε φέτος η αφιέρωση στο ημερολόγιο του 2013. Αυτή και η ευχή μου για το νέο έτος: να βρούμε την ισορροπία και να έχουμε τα τρία «τ» της επιτυχίας. Τα τρία «τ» αλλά και τα δύο φωνήεντα, το «υ» και το «α» υγεία και αγάπη. Γιατί αν λείπουν τα δύο τελευταία, δεν κάνουμε τίποτα.

......

Έφυγε το δύσκολο 2012.

Έστω και συμβολικά ξεκινάει ένας καινούργιος κύκλος και έχω αποφασίσει να τον ξεκινήσω πολύ δυναμικά για να ξορκίσω ό, τι άσχημο προξένησε ο προηγούμενος. Αισθάνομαι ότι το '12 με μεγάλωσε κάπως απότομα, αλλά αν στον απολογισμό υπερτερεί η αγάπη, τότε πάντα η ζυγαριά γέρνει προς το μέρος μας. 

.......

Τις προάλλες διάβασα τα παρακάτω. Μου φάνηκαν όμορφες σκέψεις για τη νέα χρονιά και θα ήθελα να τις θυμάμαι:

-Βρείτε το χρόνο για περισυλλογή.

-Να περπατάτε 10-30 λεπτά την ημέρα και καθώς περπατάτε να χαμογελάτε.

-Όσο καλή ή κακή να είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.

-Ανεξάρτητα με το πώς αισθάνεστε σηκωθείτε, ντυθείτε και παρουσιαστείτε.

-Να παίζετε περισσότερα παιχνίδια.

-Να διαβάζετε περισσότερα βιβλία.

-Να μαθαίνετε συνεχώς. 

.....

Χτες στο μάθημα ρώτησα τους μαθητές μου ποιος είναι ο στόχος τους για τη νέα χρονιά. Ξεχώρισα μερικές. Μια μαθήτρια γύρω στα 50 μου είπε «Να μάθω να λέω όχι». Μια άλλη γύρω στα 30 είπε «λιγότερο άγχος», κάποια άλλη «μια δουλειά», ένας μαθητής που εγχειρίστηκε στο πόδι πρόσφατα είπε «να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο». Άλλοι στόχοι πιο γενικοί, άλλοι πιο προσπελάσιμοι και απτοί, ακούστηκαν πολλά που με έκαναν να σκεφτώ πολύ. Στο τέλος δεν απέφυγα την ερώτηση, μια μαθήτρια φώναξε «Εσύ Μαρία, τι θέλεις να κάνεις το 2013;» Κοντοστάθηκα για μια στιγμή, όχι πως δεν είχα πράγματα στο μυαλό μου-τα θέλω της νέας χρονιάς τα είχα ήδη καταγράψει σε ένα μικρό χαρτάκι- αλλά, να, πώς να το πω, δεν ήξερα τι να πρωτοπώ. Είπα κάτι γενικό και πεζό, όπως «να τελειώσω το διδακτορικό», που είναι μεν ένας βασικός στόχος, αλλά όχι ο μοναδικός και σίγουρα όχι ο πιο ουσιαστικός.

Γυρνώντας στο σπίτι αργά το βράδυ, πρώτη μέρα της επιστροφής, ακόμη σκεφτόμουν τον ένα και κύριο στόχο της νέας χρονιάς, αν έπρεπε όλα τα θέλω να συμπυκνωθούν σε ένα, ποιο θα ήταν αυτό. Αν όλα έπρεπε να γίνουν έναν, νομίζω ο στόχος θα ήταν ο ίδιος που είναι πάντα: κάθε χρονιά να είναι γεμάτη, να με πάει ένα βήμα παραπέρα, να εξελίσσομαι, να διευρύνομαι, να φτάνω «εκεί που δεν μπορώ», να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, να μαθαίνω, να με μαθαίνω. 

.....

(Άνοιξα τη βαλίτσα, έβγαλα από μέσα τα δώρα των φετινών Χριστουγέννων και τα ακούμπησα προσεκτικά στο τραπέζι. Τα κοίταζα για κάμποση ώρα, σαν αντίδοτο στη μελαγχολία της επιστροφής. Ό, τι και να επιθυμούμε για τη νέα χρονιά, ό, τι και να θέλουμε να πετύχουμε, να γίνουμε, να κάνουμε, αποκτά ουσία μόνο όταν μοιραζόμαστε της στιγμές της ζωής μας με αυτούς που αγαπάμε. Όταν έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν.)  

*Οδυσσέας Ελύτης





Μαρία
10.01.2013