Η στιγμή της 30ης του μηνός...V.

Η τελευταία 30η του μηνός για το 2013 είναι αυτό ακριβώς η φράση. 

Μεσημέρι, λίγο πριν φύγει ο παλιός ο χρόνος, στο κέντρο της πόλης.

Οι τελευταίες μέρες συνέβαλαν σε ακόμη περισσότερες σκέψεις. Λόγω συνθηκών και καταστάσεων. Αλλά δε θέλω να πω γι αυτά σήμερα, σήμερα θέλω να πω για τη φράση της 30ης του μηνός, αυτού του Δεκεμβρίου 2013.

Λίγο πριν φύγει ο χρόνος αναλογίζεσαι αν όλα όσα ήθελες βγήκαν αληθινά, αν οι στόχοι που έβαλες πραγματοποιήθηκαν. Πόσο διαφορετικός είσαι από τον εαυτό σου της προηγούμενης χρονιάς. Αλλά δε θέλω να πω ούτε γι αυτό σήμερα. 

Σήμερα η Κ. μου 'πε ότι το 2013 δεν έχει να θυμάται την "χειρότερη στιγμή του έτους". Και ότι αν δεν έχεις να θυμάσαι μία χειρότερη στιγμή, κάτι που θυμάσαι ενώ θα έδινες τα πάντα για να το σβήσεις από τη μνήμη σου, τότε σημαίνει ότι η χρονιά ήταν καλή. Και κάνοντας ένα γρήγορο σκανάρισμα στις αναμνήσεις του 2013, συνειδητοποίησα ότι ούτε εγώ έχω μία τέτοια στιγμή να θυμάμαι. Άρα το 2013, δεν ήταν και τόσο άσχημο.

Λέω και ξαναλέω ότι άλλο είναι το θέμα μου σήμερα, αλλά σίγουρα μια 30η Δεκεμβρίου σε οδηγεί- χωρίς πάντα να το θέλεις-σε απολογισμούς. Έλεγα για τη φράση, λοιπόν, αυτή η φράση μου άρεσε γιατί συμπυκνώνει πολλές από τις σκέψεις μου, των τελευταίων ημερών αλλά και του 2013.

"Είμαστε ελεύθεροι, αλλά και βαθιά ριζωμένοι στη γη".

Σκέφτηκα πόσες φορές πάτησα πάνω στο λεπτό σκοινί, προσπαθώντας να βρω μία ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία, στην ανάγκη να πετάξω, αλλά και στη συνειδητοποίηση ότι είμαστε ριζωμένοι στη γη και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ανθρώπινη φύση μας. 

Και αναρωτήθηκα πόσες φορές το 2014, αλλά και στα χρόνια που έρχονται,θα πρέπει να ισορροπήσω ανάμεσα στα δύο σκέλη αυτής της φράσης.

Αλλά και να μην ισορροπήσουμε πάντα, δεν πειράζει. Να ζήσουμε πρέπει. Γιατί καμιά φορά, αυτό που ομορφαίνει τις μέρες μας είναι να χάνουμε την λίγο την ισορροπία (μας) και να πέφτουμε με τα μούτρα στη ζωή.

...

Μ.

30.12.2013

Αθήνα

"Lo que me queda por vivir..."

"Lo que me queda por vivir será en tus brazos 

Bajo la tibia sensación de tu mirada 

Entre palabras que yo sé que ya se han dicho 

Que tú al decirlas me parecen renovadas..."

...

"Ο παππούς έλεγε να μη φοβάσαι ποτέ και 

να μην αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος.

 

Εκεί έξω υπάρχουν οι αντιστοιχίες της ψυχής σου.

 

Βγες και βρες τες. "*

...

Όσα μου απομένουν να ζήσω.

 

Βαρύγδουπες εκφράσεις για την ηλικία μας. 

Κι όμως αν το σκεφτείς, τα χρόνια περνάνε. 

Ο μεγαλύτερό μου φόβος:

να ξυπνήσω ένα πρωί μετανιωμένη για τη ζωή 

που δεν έζησα.

Όταν έπρεπε.

Όταν μπορούσα.

Να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην έχω νιώσει

όλα τα συναισθήματα που θα ήθελα να έχω 

αισθανθεί.

Όταν έπρεπε.

Όταν μπορούσα.

Σήκω.

Βγες έξω.

Άλλαξε ό, τι δεν σου αρέσει, τώρα που μπορείς.

 

Ρίσκαρε τώρα που μπορείς. 

Ανάτρεψε, τώρα που μπορείς.

 

Πέσε με τα μούτρα, τώρα που μπορείς.

ΖΗΣΕ, τώρα που μπορείς.

Τώρα που ξέρεις τι είναι αυτό που σου λείπει,

αυτό που σου απομένει να ζήσεις, 

φοβάσαι.

Μη φοβάσαι.

Νιώθεις μόνος.

Μη νιώθεις μόνος.

Εκεί έξω υπάρχει κάποιος

που περιμένει να γίνει η αντιστοιχία της ψυχής σου.

Βγες έξω και ψαξ' τον.

Με κάθε τίμημα.

Τώρα που μπορείς.

*Οδυσσέας Ιωάννου "Κέρματα"

Μ.

18.12.2013

Αθήνα

Δεκέμβριος, λαμπιόνια, μία πρόποση και ένα τραγούδι...

Στην παγωμένη Αθήνα αυτού του Δεκεμβρίου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο ήχος από τα καινούργια μου τακούνια σπάει την ησυχία των δρόμων. Κρυμμένο στα σκοτεινά στενάκια των Αμπελοκήπων, της γειτονιάς μου, βρίσκεται ένα μικρό, μικρό καφέ γεμάτο λαμπιόνια, παράθυρα με καρό κουρτίνες, ρετρό φωτιστικά και βιβλία. Ή αλλιώς, ο παράδεισός μου. 

Όταν μπαίνω μέσα η διάθεσή μου φτιάχνει αμέσως, νιώθω μια ζεστασιά. Νιώθω ότι ταξιδεύω στο χώρο και στο χρόνο. 

Ένα μέρος για να γίνει από όμορφο ιδιαίτερο, πρέπει να φιλοξενήσει στιγμές. Στιγμές, συζητήσεις και συναισθήματα. Γιατί αν κάτι μένει από τα μέρη που περάσαμε, επισκεφτήκαμε, είδαμε είναι το πώς νιώσαμε όταν ήμασταν εκεί. 

Αυτό το μέρος έγινε σιγά-σιγά ιδιαίτερο, γιατί φιλοξένησε πολλές στιγμές, αλλά χαρακτηριστικά θυμάμαι τέσσερις: πέρυσι τον Απρίλιο με τη Ν. να κάνουμε μια κουβέντα που αποδείχτηκε πολύ γρήγορα προφητική· τον περασμένο Αύγουστο, μια μέρα πριν φύγω για την Αμερική με τη Λ. να μου λέει να μη φοβάμαι τον πήχη που μπαίνει ψηλά και να μου εύχεται καλό φθινόπωρο· το περασμένο Σάββατο με την Ο. και την Ε. να συναντιόμαστε και να γελάμε μαζί μετά από καιρό· και απόψε ο Β. να κάνει μία πρόποση έχοντας μόλις ακούσει μια πολύ δυνατή μου ευχή για την καινούργια χρονιά. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή να ακούγεται ξαφνικά από το ηχείο η φωνή του Σινάτρα να τραγουδάει "I want to wake up in that city that never sleeps..."

Και πρέπει να ξέρεις ότι για κάποιον που ψάχνει συμβολισμούς στο καθετί, αυτή η μικρή λεπτομέρεια δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου τυχαία.

Μαρία, 

17.12.2013

Αθήνα

Στον αέρα...

Το λέω συνέχεια, κάθε επιστροφή στην Αθήνα συμβολίζει το μικρό κλείσιμο ενός κύκλου. Και αντίστροφα κάθε αναχώρηση από εκεί την έναρξη ενός καινούργιου.

Ο χρόνος στο αεροπλάνο είναι αρκετός για να σκεφτείς τι έκανες το διάστημα που πέρασε, πόσο κοντά έφτασες σε ό, τι είχες θελήσει, τι πέτυχες, τι όχι, τι πρέπει να αλλάξεις, τι γίνεται από ‘δω και πέρα.

Γι αυτό μ’ αρέσουν τα αεροπλάνα (αν και όχι τόσο όσο τα τρένα). Γιατί τροφοδοτούν σκέψεις και συναισθήματα. Και οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι πάντα πιο βαθιά και πιο ελεύθερα όταν έχουν φόντο τα σύννεφα. 

Μαρία

13.12.2013

πτήση Βαρκελώνη-Αθήνα

Το κομοδίνο...

Πάει καιρός που έλεγα ότι ήθελα να αλλάξω το κομοδίνο μου. Που λες, το κομοδίνο δεν είναι απλό πράγμα, γιατί είναι το πρώτο που βλέπεις το πρωί που ξυπνάς και το τελευταίο το βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια σου. 

Το πρώτο πράγμα που ήθελα να αλλάξω ήταν το λαμπατέρ. Έψαχνα ένα παρόμοιο με αυτό που είχα στο δωμάτιό μου στην Αθήνα και μου άρεσε πολύ. Κόκκινο. Αλλά όπως μου συμβαίνει πάντα, όταν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο δεν το βρίσκω ποτέ. Κι έτσι η αλλαγή του κομοδίνου όλο αναβαλλόταν. Όμως- επίσης όπως συμβαίνει πάντα- όταν σταματάς να ψάχνεις, βρίσκεις αυτό που ήθελες!

Βρήκα λαμπατέρ! Στοπ. 

Κόκκινο.

Με ξύλινη βάση, σκαλιστή. 

Μικροσκοπικό. 

Αυτό που ήθελα να έχει το κομοδίνο αυτής της χρονιάς ήταν λίγο κόκκινο, Hopper, Cy Twombly, βιβλία-πάντα-, κάτι από τη Νέα Υόρκη και κάτι από το Παρίσι. 

Και το έφτιαξα. 

Το κομοδίνο άλλαξε όψη!

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκέφτηκα πως κάτι τέτοιες λεπτομέρειες μετατρέπουν το χώρο από σπίτι σε "σπιτικό". Γιατί εκεί που πριν λίγο ήταν ένα απλό ξύλινο επιπλάκι και δύο τοίχοι, τώρα βρίσκεται ένα κομμάτι από μένα. 

Μ., 

10.12.2013

Βαρκελώνη

Lo que tarda tanto en llegar...

"Lo que tarda tanto en llegar es igual que si no hubiera llegado, peor incluso, porque el cumplimiento a destiempo de lo que tanto se deseó acaba teniendo un reverso de sarcasmo."

Antonio Muñoz Molina

Σου είπα πολλές φορές, μην περιμένεις άλλο.

Μην περιμένεις αυτό που δεν θα έρθει.

Αυτό που δεν είναι να έρθει.

Εσύ όμως δεν μ' ακούς. 

Και ακόμα περιμένεις. 

Δεν το λες σε κανέναν.

Αλλά εγώ που σε ξέρω, ξέρω ότι περιμένεις.

Ξέρω τι σκέφτεσαι όταν κλείνεις τα μάτια σου.

Ξέρω γιατί μελαγχολείς όταν σουρουπώνει. 

Οι φωνές που θέλεις να ακούσεις είναι μακριά και δεν φτάνουν ως εδώ. Αλλά κι αν ακόμα φτάσουν, δε θα σου πουν αυτό που θέλεις να ακούσεις. 

Σου είπα, μην περιμένεις.

Αυτό που περιμένεις άργησε.

Άργησε πολύ.

Μ., 

07.12.2013

Βαρκελώνη

Χειμωνιάτικο πρωινό στο κέντρο της πόλης...

Δευτέρα πρωί.

Καινούργια εβδομάδα, καινούργιος μήνας, καινούργια εποχή.

Δευτέρα πρωί στο κέντρο της πόλης. 

Είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι το κέντρο της πόλης μια τυχαία καθημερινή. 

Καθημερινή χειμώνα. Με τον κόσμο να περπατάει μέσα στα χοντρά παλτό του, τον αέρα να φυσάει, και τα δέντρα να χαίρονται τις τελευταίες μέρες που μοιράζονται με τα φύλλα τους, λίγο πριν τα αποχωριστούν.

Μπαίνω σ' ένα μικροσκοπικό καφέ με ξύλινα τραπεζάκια και χρωματιστές λάμπες. Πιάνω το τραπέζι δίπλα στην τζαμαρία για να μπορώ να βλέπω έξω. Βγάζω το βιβλίο μου, τα μολύβια μου και αρχίζω το διάβασμα. Καμιά φορά σηκώνω το βλέμμα και κοιτάω έξω από το παράθυρο. Το δρόμο, τους ανθρώπους, τον ουρανό. Είναι όμορφα. Τόσο απλά. 

Επιστρέφω στο σπίτι με το ποδήλατο. Τι ωραία αίσθηση να μετακινείται κανείς στην πόλη με ποδήλατο! Στη στάση που το αφήνω βρίσκεται ένα ψηλό δέντρο. Ακούω να φύλλα να θροΐζουν. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω ένα μικρό πράσινο παπαγαλάκι. 

Πώς βρέθηκε τόση ποίηση σε ένα πρωινό;

Μπαίνω σπίτι. Παίρνω τη σκάλα, ανεβαίνω στο πατάρι. Κατεβάζω τα στολίδια. Σήμερα το σπίτι θα ντυθεί χριστουγεννιάτικα. Με στολίδια και λαμπιόνια. 

Όλα έτοιμα. Κοιτάζω τα φωτάκια και τα κεράκια που καίνε. Η ώρα είναι πέντε και σε λίγο πρέπει να φύγω για τη δουλειά. Σκέφτομαι ξανά το σημερινό πρωινό.

Πώς χωράει τόση ομορφιά σε ένα πρωινό; 

Δευτέρα.

Καινούργια εβδομάδα, καινούργιος μήνας, καινούργια εποχή.

Καινούργια εποχή. Γενικά. 

Μαρία,

02.12.2013

Βαρκελώνη

Η στιγμή της 30ης του μηνός... ΙV.

Είναι 30 Νοεμβρίου και ήρθε η ώρα για τη μικρή στιγμή του μήνα. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι δεν κατάλαβα πότε πέρασε πάλι ένας μήνας. Η δεύτερη είναι ότι δεν το πιστεύω ότι πέρασε επιτέλους αυτός ο μήνας. Και όλα όσα περιείχε.

Νιώθω ανακούφιση που τελείωσε, νομίζω αυτή η εβδομάδα ήταν το αποκορύφωμα των τρελών ρυθμών, της δουλειάς και της κούρασης. Τις τελευταίες τρεις μέρες για να επανορθώσω έκανα δώρο στον εαυτό μου τρία πρωινά ξυπνήματα χωρίς ξυπνητήρι!!! (Και δύο φούστες. Και ένα κραγιόν βαθύ μωβ χειμωνιάτικο. Εντάξει, επανόρθωσα για τα καλά!)  

Βγαίνω στο δρόμο και είναι νύχτα. Ο χειμώνας μπήκε απότομα στη Βαρκελώνη και περάσαμε ξαφνικά από τα κοντομάνικα στα χοντρά παλτό. Βγαίνω στο δρόμο και τυλίγω γερά το μάλλινο κασκόλ μου γύρω από το λαιμό, φοράω τα γάντια μου. Το κρύο μου διαπερνάει όλο το σώμα, αλλά μ' αρέσει. Περπατάω στο δρόμο και απολαμβάνω τόσο πολύ το κρύο αέρα που χαϊδεύει το πρόσωπο. Μ' αρέσει η αλλαγή εποχής. 

Χαζεύω τους δρόμους και βλέπω ότι η πόλη ντύθηκε ήδη χριστουγεννιάτικα- φέτος πιο νωρίς από κάθε άλλη χρονιά. Παντού φώτα και στολισμοί. Είναι όμορφα. 

Αυτή η στιγμή της 30ης του μηνός με βρίσκει λίγο πιο αισιόδοξη και πιο χαμογελαστή από την προηγούμενη. Όχι ότι άλλαξε κάτι αυτές τις ημέρες, αλλά νομίζω ότι άλλαξα λίγο εγώ. Αλλαγή πλεύσης. Η ζωή δεν είναι εύκολη- και σκέψου ότι πείραζα τον παππού όταν μου έλεγε "Μαρία, η ζωή είναι αγώνας"- αυτό νομίζω είναι από τα πρώτα μαθήματα της ενήλικης ζωής. Η ζωή όντως δεν είναι εύκολη. Και υπάρχουν περίοδοι που συσσωρεύονται τα προβλήματα, οι δυσκολίες, οι ατυχίες. Όπως αντίστοιχα υπάρχουν και άλλες πιο ευχάριστες, πιο χαρούμενες, πιο γλυκές. Όμως άλλο ένα μάθημα είναι ότι ο τροχός πάντα γυρίζει. Πάντα.

Αυτήν την 30η του μηνός αισιοδοξώ. Είμαι πάλι εγώ. Μετά από ένα διάστημα εσωστρέφειας, σιωπής, μοναχικότητας, και κάπως πεσιμισμού, είμαι πάλι εγώ. Και ξαναλέω στον εαυτό μου δυνατά μία από τις τρεις-φράσεις κλειδιά στη ζωή μου "Μα αν είναι η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως..." Σήμερα πιστεύω ότι όντως το φως θα έρθει κάποια μέρα. Αλλά μέχρι τότε πρέπει να χαμογελώ ακόμα και στις σκοτεινές μέρες.

Αισιοδοξώ σήμερα. Γιατί πριν λίγο είδα μαζεμένους ανθρώπους που αγαπώ, που μου θύμισαν ότι αυτά που κατάφερα εδώ δεν είναι λίγα. Δεν είναι λίγα για εκείνους, άρα δεν πρέπει να φαίνονται ούτε σε μένα λίγα. Και μετά βγήκα έξω, πάλι μετά από καιρό. Και ήπια λίγο κρασί, γέλασα, πέρασα όμορφα. Μετά γυρνώντας ξαναείδα τα φωτάκια στο δρόμο και ξαναθυμήθηκα ότι έρχονται οι γιορτές. Και σκέφτηκα ότι σε λίγες μέρες θα είμαι πίσω στην πόλη μου, στους δικούς μου ανθρώπους, στις αγκαλιές τους. Και αυτές οι σκέψεις φτάνουν για να με κάνουν να αισιοδοξώ.

30 Νοεμβρίου και αισιοδοξώ.
30 Νοεμβρίου και είμαι πάλι εγώ.

(Κοίτα να δεις που τελικά αυτή η συνήθεια με την στιγμή στο τέλος κάθε μήνα μου άρχισε να μου αρέσει περισσότερο από όσα φανταζόμουν!) 

Μαρία,

30.11.2013

Βαρκελώνη

Σάββατο καθημερινής...

"Άραγε να' ναι η μοναξιά σ' όλον τον κόσμο ίδια;"

Οδυσσέας Ελύτης

Είναι κάτι Σάββατα που μοιάζουν με καθημερινές. 

Μοιάζουν με καθημερινές, γιατί δεν έχουν τίποτα που να τα ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες μέρες. Τελευταία όλα μου τα Σάββατα μοιάζουν με καθημερινές.

Τίποτα δεν αλλάζει την καθημερινότητα, τη δουλειά, τις υποχρεώσεις και το τρέξιμο. Κανένα διάλειμμα, καμία μέρα χωρίς λίστα με πράγματα που πρέπει να γίνουν, καμία ανάσα, καμία διαφορά. 

Σκέφτηκα όμως ότι από τη στιγμή που όλα αυτά, τρέξιμο, δουλειά, ρουτίνα, δε θα αλλάξουν, πρέπει να αλλάξω εγώ τη στάση μου απέναντί τους. Ότι το περιθώριο που έδωσα στον εαυτό μου για απαισιοδοξία σιγά-σιγά τελειώνει. Ότι ακόμα κι αν "οι μέρες ευτυχίας πέρασαν", πρέπει να κάνω τις υπόλοιπες να μοιάζουν ευτυχισμένες. 

***

Αυτήν την εβδομάδα αγόρασα ένα καινούργιο βιβλίο. Μπήκα στο βιβλιοπωλείο, χάθηκα στα ράφια, δεν είχα πολλή ώρα, το βρήκα: Rayuela, του Julio Cortázar. Πήγα στο ταμείο, ζήτησα να μου το τυλίξουν για δώρο-πάντα ζητάω να μου τυλίξουν ό, τι αγοράζω για δώρο- δώρο στον εαυτό μου. Είχα ξεχάσει τη χαρά του να παίρνεις ένα καινούργιο βιβλίο, τον ενθουσιασμό γράφοντας στην πρώτη σελίδα τον μήνα, την πόλη, και υπογράφοντας κάτω δεξιά, Μ.Α.  Και βάζοντας το στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι, ένα καινούργιο livre de chevet, και ένα μολυβάκι για να υπογραμμίζω φράσεις. 

*** 

Αυτήν την εβδομάδα μου έκανε μια επίσκεψη-αστραπή μια πολύ καλή μου φίλη. Κι ήταν τόσο όμορφα που γυρίζοντας από τη δουλειά αργά το βράδυ την βρήκα σπίτι να με περιμένει. Καθίσαμε να φάμε και είπαμε τα νέα μας, είχαν μαζευτεί τόσα πολλά! Και μετά θυμηθήκαμε όταν πρωτογνωριστήκαμε πριν από χρόνια στο Παρίσι, σε ένα μπαρ στο Montparnasse- ξεχνάμε το όνομά του. Αλλά είπαμε όταν κλείσουμε δέκα χρόνια φιλίας, θα ξαναπάμε στο Παρίσι μαζί και θα ψάξουμε να βρούμε εκείνο το μπαρ.

***

Αυτήν την εβδομάδα νοστάλγησα πολύ το Παρίσι. Δεν ξέρω σε τι οφείλεται αυτή η νοσταλγία. Η ιστορία του βιβλίου που αγόρασα εκτυλίσσεται στο Παρίσι. Ίσως παίζει κι αυτό το ρόλο του. Κάτω από το κείμενο, ο επιμελητής της έκδοσης κάνει σχόλια και επεξηγεί την κάθε τοποθεσία που αναφέρει ο συγγραφέας. Rue du Cherche-Midi, αστερίσκος, Jardin des Plantes, αστερίσκος, Boulevard Jourdan, αστερίσκος, Parc Montsouris, αστερίσκος, Porte d' Orléans, αστερίσκος, Quartier Latin, αστερίσκος, Pont des Arts,αστερίσκος, Bouleverd de Sévastopol, αστερίσκος. Προσπερνάω τους αστερίσκους, χωρίς να διαβάζω την επεξήγηση. Κάθε ένα από αυτά τα μέρη είναι οικεία. Και όπως περιπλανιέται ο ήρωας στους παρισινούς δρόμους, νιώθω να ξαναπεριπλανιέμαι κι εγώ στο δικό μου Παρίσι, τις μνήμες του οποίου ο χρόνος όχι μόνο δε σβήνει, αλλά αντίθετα τις δυναμώνει. Σε κάθε ένα από τα μέρη που αναφέρει το βιβλίο, έχω μια δική μου ιστορία-αν όχι περισσότερες, και πολλές αναμνήσεις να τις ακολουθούν. Γιατί το 'χουμε πει πολλές φορές, ό, τι και να γίνει "We will always have Paris". 

*** 

Και τώρα που ανέφερα αυτές τις τρεις μικρές στιγμές αυτής της εβδομάδας, συνειδητοποιώ ότι μέσα στις τόσο ίδιες μέρες, υπήρξαν κάποιες σταγόνες διαφορετικού. Είναι κι αυτό κάτι.

Κι ίσως αυτό το Σάββατο να μοιάζει με καθημερινή, αλλά πιο μετά, θα κλείσω τον υπολογιστή, θα βάλω καθαρά σεντόνια στο κρεβάτι, θα ανάψω την καινούργια πρασινοπετρόλ μου λάμπα, θα πάρω το βιβλίο μου, και αύριο δε θα βάλω ξυπνητήρι. 

Pas mal που λέει και ένα κορίτσι που ήθελε πολλά. 

Μαρία,

23.11.2013

Βαρκελώνη

Αποχαιρετισμοί...

"-Δεν σε βλέπω...

-Φοβάσαι που δεν με βλέπεις;

-Ναι.

-Προσπάθησε να μ' ακούσεις.

-Σ' ακούω.

-Είναι ζεστά εκεί που είσαι;

-Πολύ ζεστά.

-Γιατί φοβάσαι να με κρατήσεις αγκαλιά;

-Γιατί είμαι μακριά και δεν σε φτάνουν τα χέρια μου...

-Κι αφού είσαι μακριά, γιατί σ' ακούω;

-Δεν τα 'παμε; Η φωνή ταξιδεύει πιο γρήγορα...

-Πρώτα θα έρθει η φωνή σου και μετά θα 'ρθεις εσύ;"

...

Η τελευταία σκηνή από την ταινία "Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου". 

Μ.

15.11.2013

Incertidumbre...

Μια καινούργια λέξη που πρόσφατα προστέθηκε στο λεξιλόγιό μου και κατόπιν στον πίνακα με τις αγαπημένες μου ισπανικές λέξεις είναι η λέξη "incentidumbre". Incertidumbre. Αβεβαιότητα. Αυτή θα είναι και η λέξη της φετινής χρονιάς. Αβεβαιότητα για όλα.

Με χωρίζει ένας μήνας από την άλλη πλευρά του ωκεανού και άλλος ένας από την Αθήνα. Βρίσκομαι ακριβώς στο μέσο ενός περίεργου διαστήματος.

Πέρασε ένας μήνας από τη μέρα που γύρισα και όλα έχουν βρει πια τους παλιούς ρυθμούς. Επιστροφή στην καθημερινότητα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, και του πέμπτου που άρχισε ήδη να μετράει. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που επέστρεψα είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν θα είναι μια εύκολη χρονιά. Θα είναι μια χρονιά σκληρής δουλειάς και αποφάσεων. Είναι από αυτές τις χρονιές που εγώ τις ονομάζω "διεκπαιρεωτικές" ή "χρονιές προετοιμασίας", αυτές τις χρονιές που είναι λίγο άχαρες και άχρωμες, που το μόνο θετικό που έχουν να σου δώσουν είναι που ετοιμάζουν το πεδίο για το επόμενο βήμα.

Το επόμενο βήμα. Η βασική πηγή της αβεβαιότητας. Πού θα είμαι σε έναν χρόνο από τώρα. Τι θα κάνω. Πώς θα είναι η ζωή μου. Και πάλι. Πού θα είμαι. 

Το διάστημα που διανύω είναι άχρωμο. Οι σκέψεις μου με βυθίζουν, με εμποδίζουν να χαρώ, με εμποδίζουν να δω τα πράγματα πιο ήρεμα.

.........

Την προηγούμενη εβδομάδα μία μαθήτριά μου με ρώτησε τι θέλω να κάνω μόλις τελειώσω το διδακτορικό και αν θέλω να μείνω στη Βαρκελώνη. Μόλις το άκουσα λέω, βαλτή είναι; Της είπα ότι δεν ξέρω και ότι ακριβώς αυτή η αβεβαιότητα με σκοτώνει. "La incertidumbre me está matando", είπα χρησιμοποιώντας την αγαπημένη μου πλέον λέξη. Και τότε εκείνη γύρισε και μου αποκρίθηκε "en nuestras vidas siempre habrá incertidumbre, porque la incertidumbre es vida, es LA vida. Lo único que no es incierto es tu família y tus amigos. Todo el resto no es estable y nunca sabrás qué te espera en el momento siguiente. Pero sí que sabrás que en algún lugar de mundo, tú en Grecia, tienes una casa que siempre te esperará." Έτσι είπε η V. και ήθελα να το γράψω να το θυμάμαι έτσι στα ισπανικά, όπως το είπε. Στη ζωή πάντα θα υπάρχει αβεβαιότητα, γιατί η αβεβαιότητα είναι ζωή, είναι η ΙΔΙΑ η ζωή. Οι μόνες σταθερές στη ζωή μας είναι οι οικογένειά μας και οι φίλοι μας. Πότε δε μπορείς να ξέρεις τι σε περιμένει το επόμενο λεπτό, αλλά θα ξέρεις ότι κάπου στον κόσμο έχεις ένα σπίτι που πάντα θα σε περιμένει. 

...........

Δύο μέρες τώρα βγαίνω και περπατάω την ώρα που δύει ο ήλιος. Μόνη μου. Χτες σήκωσα τα μάτια και ο ουρανός ήταν πανέμορφος. Τα χρώματα ήταν τόσο μαγικά που δεν άντεξα και τον έβγαλα μια φωτογραφία. Σκεφτόμουν αυτά που μου είπε η μαθήτριά μου και πώς θα καταφέρω να δω τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Πρώτη φορά νιώθω τόσο αδύναμη να βρω κάτι θετικό και να αλλάξω την οπτική μου. Χτες όμως, που είδα τον ουρανό τόσο όμορφο και είχα αυτήν την μικρή στιγμή, σκέφτηκα ότι ίσως και να μην είναι όλα τόσο άχρωμα τελικά, ίσως το χρώμα βρίσκεται εκεί από πάνω μας, και περιμένει μόνο να σηκώσουμε το βλέμμα.  

..........

Σήμερα αγόρασα μια μικροσκοπική υδρόγειο- ήθελα μία εδώ και πολύ καιρό. Την έβαλα πάνω στο γραφείο μου, για να "ονειρεύομαι πως φεύγω για ταξίδια". Δεν είναι, βέβαια, και δύσκολο, αφού το μυαλό μου είναι πάντα έτοιμο να πετάξει μακριά.

...........

"La vida la vamos haciendo sin tener la más mínima idea de cómo queremos que nos quede."*

..............

Και ίσως αυτό να είναι το ωραίο.

*Από την ταινία "Medianeras".

Μαρία,

09.10.2013

Βαρκελώνη

Οι καλές μέρες...

Οι μέρες της ευτυχίας πέρασαν

και δεν το ξέραμε,

 

στο εξής πρέπει να ευτυχήσουμε στη δυστυχία, 

να την κάνουμε να μπάζει από ευτυχία, 

να της μοιάζει

 σαν η καλύτερή της εφεδρεία.

Μίμης Σουλιώτης

Μ.

08.11.2013

Η στιγμή της 30ης του μηνός...ΙΙΙ.

Άλλη μια στιγμή.

30 Οκτωβρίου.

Ο καιρός περνάει.

Βγαίνω στο μπαλκόνι.

Το φθινόπωρο στη Βαρκελώνη είναι δειλό. 

Κάνει μικρά-μικρά βήματα, θέλει να φτάσει αλλά δεν ζυγώνει.

Το φθινόπωρο στη Βαρκελώνη είναι θολό. 

Το θαμπώνουν όσα κουβαλάει από τους προηγούμενους μήνες και η αβεβαιότητα των επόμενων που έρχονται. 

Ας φτάσει, όμως, κι ας είναι όπως είναι.

Ας φτάσει, κι ας φέρει ό, τι είναι να φέρει.

Μ.

30.10.2013

Βαρκελώνη

Ο πιο μοναχικός δρόμος...

«Ο πιο μοναχικός δρόμος 

είναι αυτός

που με παίρνει μακριά σου... »

Μ.Βαμβουνάκη

Αυτό.

Και τίποτα άλλο.

Μ.

18.10.2013