Ρετρό Χριστούγεννα ή Μια Κοινή Ανάμνηση...

Η Αθήνα θα γίνει ρετρό, όπως στη φωτογραφία.

Θα είναι μια μέρα γιορτών, μετά τα Χριστούγεννα, αλλά πριν την Πρωτοχρονιά. Ξέρεις, σε αυτό το γλυκό ενδιάμεσο. 

Εγώ θα φορέσω το μαύρο παλτό μου και το γκρενά καπέλο μου, θα πάρω την ομπρέλα  μου γιατί ίσως βρέξει και θα βγω στους δρόμους. Θα περπατήσω όλη την Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι το Σύνταγμα. Μετά θα κατευθυνθώ προς την Ακρόπολη και τη Διονυσίου Αεροπαγίτου. Θα σουρουπώνει αλλά θα έχει λίγο φως ακόμα. Σε μια γωνιά που μόνο εγώ έχω στο μυαλό μου, θα σταματήσω. Θα κοιτάξω λίγο τα φώτα που σιγά σιγά θα ανάβουν, θα αφουγκραστώ τη σιωπή. Πιο μετά θα γυρίσω το κεφάλι μου. 

Θα είσαι εσύ.

Δεν θα ξαφνιαστώ που θα σε δω. Ούτε θα σε ρωτήσω πώς μπόρεσες να ταξιδέψεις στο χωροχρόνο, ούτε πώς βρέθηκες εδώ.  

Θα σε κοιτάξω σαν να ήσουν ο πιο πιθανός άνθρωπος που θα μπορούσα να δω σε αυτό το μέρος τη δεδομένη στιγμή. Θα χαμογελάσω. Δεν ήσουν ο πιο πιθανός, αλλά σίγουρα ο πιο επιθυμητός.

Σου πάει η πόλη σου, θα μου πεις. 

Θα  χαμογελάσω πάλι. 

Τι θα μου δείξεις. Τι θέλεις από αυτήν να μοιραστείς μαζί μου;

Θα σου πω, θέλω να μοιραστώ λίγο χρόνο. Λίγο χρόνο μαζί σου στους δρόμους της.

Θέλω μια κοινή ανάμνηση.  

Τώρα θα 'ρθει η σειρά σου να μου χαμογελάσεις.

Πάμε, θα μου πεις. 

Θα ξεκινήσουμε να περπατάμε μαζί.

Στην πόλη θα ακούγεται η φωνή του Σινάτρα, σαν από παλιό γραμμόφωνο.

Για μια στιγμή θα νομίσω ότι ζω μια σκηνή από ταινία. 

Θα στο πω. 

Θα πεις, όταν πέφτει η νύχτα είναι όλα πιθανά. 

Θα σου πω, θέλω να σου δείξω τα φώτα της πόλης μου.

Αυτός ο δρόμος είναι ο αγαπημένος μου, αυτός ο δρόμος είναι η επιστροφή μου. 

Θα ξαποστάσουμε για λίγο στο κρυμμένο καφέ.

Θα καθίσουμε αντίκρυ και θα κοιταχτούμε.

Θα μου πεις, αυτή η πόλη σου μοιάζει.

Σκοτεινιάζει όπως το βλέμμα σου. 

Αλλά εγώ πίσω από τη σκοτεινιά σου, βλέπω φως.

Μου έλειψες, θα σκεφτώ.

Όταν θα βγούμε ξανά στο δρόμο η ώρα θα είναι περασμένη.

Πρέπει να φύγω σε λίγο, θα μου πεις.

Θα σου πω, άσε με να σου δείξω άλλο ένα αγαπημένο μου μέρος.

Μου λες, την πόλη σου από ψηλά;

Θα χαμογελάσω ξανά. 

Με ξέρεις, θα σκεφτώ.

Λυκαβηττός.

Στη δικιά μου γωνιά.

Θα σου πω, όταν κοιτάω την πόλη μου από ψηλά, με ξαναβρίσκω.

Θα μου πεις, όταν σε κοιτάω στα μάτια, με ξαναβρίσκω. 

Θα σταθούμε για λίγο χωρίς να μιλάμε.

Μου έλειψαν οι σιωπές μας, θα σκεφτούμε.

Ο αέρας θα γίνει πιο κρύος, η νύχτα πιο σκοτεινή.

Τα φώτα της πόλης θα θολώσουν.

Θα μείνω ώρα με τη θολωμένη εικόνα στα μάτια.

Θα γυρίσω το κεφάλι.

Δε θα είσαι πια εκεί.

Είναι όμως εκεί η κοινή μας ανάμνηση.

Γιατί τις μέρες των γιορτών, όλα είναι πιθανά.

Θα σκεφτώ και θα πάρω το δρόμο της επιστροφής.

*Φωτογραφία: 

Κώστας Μπαλάφας "Αθήνα, Δεκέμβριος 1960"

Μαρία

18.12.2012

Caminando por Madrid...

"¿Te has parado alguna vez a  ver 

los colores que estallan en Madrid, 

cuando al salir del metro

 en una tarde otoñal,

el sol se va?"

Σχήμα κύκλος.

Για μια ακόμη φορά.

Το πρώτο τρίμηνο αυτής της χρονιάς, κλείνει κυκλικά. Με ένα ταξίδι στην ίδια πόλη. Μαδρίτη. Σεπτέμβριος 2012- Νοέμβριος/Δεκέμβριος 2012. Μια ευθεία γραμμή ενώνει τους δύο αυτούς μήνες. Πόσα συνέβησαν σε αυτό το μικρό διάστημα. 

Το Σεπτέμβριο προσγειωνόμουν στο Barajas με την τεράστια βαλίτσα-μπαούλο μου, έτοιμη να περάσω λίγες όμορφες μέρες στην ισπανική πρωτεύουσα πριν ξεκινήσω την καινούργια μου χρονιά στη Βαρκελώνη. Ήμουν βέβαια ακόμα μουδιασμένη από ένα δύσκολο καλοκαίρι, αλλά όπως και να 'χει μπόρεσα να ξεχαστώ λίγο εκείνες τις μέρες. Τότε τίποτα δεν προμήνυε τι θα συνέβαινε λίγες μέρες μετά, ούτε όλες τις δυσκολίες που με έκαναν για μια ακόμη φορά να θυμηθώ το "ενός κακού, μύρια έπονται".

Πριν δύο εβδομάδες επέστρεψα. Λες και ήταν γραφτό να ξαναπάω στο μέρος από όπου ξεκίνησε αυτή η χρονιά, για να κλείσει σωστά ο κύκλος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου άρεσαν οι συμβολισμοί σε όλα. Αυτό που (ενδεχομένως) υπάρχει πίσω από φαινομενικά ασύνδετα πράγματα και καταστάσεις. 

Και βρέθηκα λοιπόν ξανά πίσω, σε μια πόλη που δεν ξέρω πώς άρχισε να με γοητεύει τόσο επικίνδυνα ξαφνικά- παρά το ότι την έχω επισκεφτεί τόσες φορές στο παρελθόν και ποτέ δεν μου είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο. 

Περπατάω στους μεγάλους της δρόμους και κοιτάω τα μεγαλοπρεπή κτίρια, τους φωτισμούς εν όψει Χριστουγέννων, τα πεσμένα φύλλα στο Paseo del Prado. Περπατάω πολύ, ανασαίνω τον αέρα πρωτεύουσας, τυλιγμένη στο παλτό μου και στο κασκόλ που με προστατεύουν από το τσουχτερό κρύο του μαδριλένικου χειμώνα. Κάπου εκεί είναι που αρχίζω να σκέφτομαι και να χάνομαι στις σκέψεις μου. Σκέφτομαι τον Σεπτέμβριο, τότε που περπατούσα στους ίδιους δρόμους με το αέρινο φόρεμά μου και έκανα σχέδια. Και μετά σκέφτομαι πώς ήρθαν τα πάνω-κάτω, πώς άλλαξαν τα δεδομένα και πώς βυθίστηκα στον κυκεώνα των εξελίξεων. Σκέφτομαι πόσο δύσκολο ήταν το διάστημα που πέρασε, πόσο άσχημα πέρασα, πόση σιωπή και πόνος βουβός χώρεσαν σε αυτούς τους μήνες. Σκέφτηκα το βύθισμα, τη μελαγχολία, το "κλείσιμο" ένδον, το θολό βλέμμα στον καθρέπτη, τη θλίψη στα μάτια, το υγρό μαξιλάρι τη νύχτα. Και το μετά, τον επαναπροσδιορισμό, την ανασύνταξη δυνάμεων, την αργή-αλλά σταδιακή- επάνοδο. Αυτό ακριβώς σκέφτομαι περπατώντας στη Μαδρίτη, και ξαφνικά νιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό μια αισιοδοξία, ότι τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. 

Στο Teatro Caser Calderón της calle Atocha, βρίσκομαι ένα πρωί για να παρακολουθήσω έναν κύκλο λογοτεχνικών "πρωινών", desayunos literarios τα λένε εκεί. Μιλάει η αγαπημένη μου Ισπανίδα συγγραφέας. Πριν ξεκινήσει η ομιλία, ο παρουσιαστής λέει κάτι που εντυπώνεται στη μνήμη μου, ίσως γιατί ήταν αυτό που χρειαζόμουν να ακούσω τη δεδομένη στιγμή. "Όλοι κρατάμε το κλειδί της επιτυχίας στο χέρι μας. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι ποια πόρτα ανοίγει. Και αυτό πρέπει να είναι ο σκοπός μας: να βρούμε την πόρτα που ανοίγει το κλειδί που κρατάμε στα χέρια μας."

Πλησιάζει και το τέλος της κανονικής χρονιάς και όσο και αν μερικές φορές θέλουμε να τον αποφύγουμε, ασυναίσθητα όλοι καταλήγουμε να κάνουμε τον απολογισμό της. Εγώ φέτος ξέρω καλά πως ό, τι και να σκεφτώ, ό, τι και να μετρήσω θα με βγάλει μείον.  Μείον δύο ανθρώπους πολυαγαπημένους. Και άλλα μείον είχε η χρονιά που πέρασε, όμως από τα άλλα μείον όλο και κάποιο συν βγαίνει. Από τα μόνα μείον που δε βγαίνει τίποτα θετικό είναι ο θάνατος και η απώλεια. 

Γυρνάω όμως στα άλλα μείον, στα όποια εμπόδια μπήκαν μπροστά μου τους τελευταίους μήνες και θέλω να δω το συν μέσα από αυτά. Και το συν δεν είναι τίποτα άλλο, από έναν άλλο στόχο. Γιατί ακόμα και αν δε μπορεί να πραγματοποιηθεί το αρχικό μας σχέδιο, πάντα υπάρχει χρόνος να το αλλάξουμε με ένα άλλο.

Περπατάω στους δρόμους της Μαδρίτης και συλλογίζομαι τον καινούργιο στόχο που πήρε τη θέση κάποιων άλλων. Και νιώθω αναπάντεχα δυνατή και δεν ξέρω αν γι αυτό ευθύνεται η πόλη ή εγώ. Ξέρω όμως ότι αυτή η πόλη έχει σίγουρα παίξει κάποιον ρόλο.

Απόγευμα Κυριακής που γίνεται βράδυ. Είμαι έτοιμη να πάρω το δρόμο της επιστροφής, είμαι ακόμα ζαλισμένη από την κόκκινη rioja που ήπια πριν αποχαιρετήσω την πόλη. Αποχαιρετώ, αλλά ξέρω "no es un adiós, es una hasta luego".

Μαρία,

Δεκέμβριος 2012