Κραυγή καλοκαιριού.

Ο ήλιος

σε έκοψε στο δάχτυλο.

Γέμισε κόμπους αίμα

η λευκή ιστορία 

που μου έλεγες.

Μάτωσε 

το

τέλος.

Μας.

Αγγελική Δημουλή

"Κραυγή"

Soledad. Deseada. O no.

Απόγευμα Κυριακής. 

Έβγαλα το τραπεζάκι μου έξω.

Απόγευμα καλοκαιρινό με ησυχία και αεράκι

από αυτά που με κάνουν να λατρεύω την soledad deseada.

Θέλω να γράψω.

Έχω ανάγκη να γράψω.

Θέλω να βγάλω από μέσα μου 

όλο αυτό το κράμα σκέψεων και συναισθημάτων

που μου σκοτεινιάζουν το βλέμμα.

Αλλά δεν μπορώ.

Η σελίδα θα μείνει λευκή.

Φοβάμαι.

Με φοβάμαι.

Για πόσο ακόμα θα παρατείνω εις αόριστον

αυτήν την συζήτηση με τον εαυτό μου;

Πότε θα τον αντιμετωπίσω επιτέλους;

Για πόσο θα κρύβομαι 

πίσω από τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς;

Πότε θα ακούσω επιτέλους 

αυτά που έχω να μου πω;

Μπροστά σε αυτό το ρόζ χρώμα 

που παίρνει τώρα ο ουρανός

θέλω να βγάλω 

μια κραυγή.

Μαρία

24.06.2012

"What if you slept..."

What if you slept

And what if

In your sleep

You dreamed

And what if

In your dream

You went to heaven

And there plucked a strange and beautiful flower

And what if

When you awoke

You had the flower in your hand

Ah, what then?

Samuel Taylor Coleridge

Σε παλιά ξεχασμένα ημερολόγια βρήκα αυτό το ποίημα.

Σε παλιά ξεχασμένα συρτάρια της καρδιάς μου, 

βρήκα παλιά ξεχασμένα κομμάτια αναμνήσεων

που νόμιζα ότι είχα θάψει καλά

και είχα ξεχάσει καλύτερα...

Ah...what then...?

M.

16.06.2012

«Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι ‘συ».

Το δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές πολύ γερές. Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα βιβλία της, τα μολύβια της, τις πέννες της, τις ζωγραφιές της, τα παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το δαχτυλιδάκια της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια, κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους . Αγωνιζόταν. Η λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το ‘χε καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή: «Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι ‘συ».

Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν' αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά….. Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε.

Ζωρζ Σαρή

Χτες έφυγε από τη ζωή η πολυαγαπημένη συγγραφέας των παιδικών μου χρόνων, η Ζώρζ Σαρή... 

Ξαναδιάβασα αυτό το απόσπασμα από ένα βιβλίο της που λάτρεψα μικρούλα.

Συγκινήθηκα, γιατί στο συγκεκριμένο απόσπασμα νιώθω να ταυτίζομαι τόσο πολύ με τη Ζωή που θέλει να αγαπηθεί από τους ανθρώπους, να δεθεί μαζί τους, να δημιουργήσει δεσμούς ισχυρούς και ειλικρινείς... Ειλικρινείς...  Να την αγαπάνε "χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα". Έτσι κι εγώ πάντα αναζητούσα-και αναζητώ- να με αγαπούν πολύ και αληθινά, βαθιά και ειλικρινά. Και πάντα ήξερα ότι για να σ'αγαπήσουν πρέπει κι εσύ να αγαπάς και να δίνεις. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. (Γιατί όταν αρχίζουν σε μια φιλία αρχίζουν οι δεύτερες σκέψεις, έχεις ήδη χάσει...) 


Και κόντρα σε όλα τα "χαστούκια" που έχω φάει μέχρι τώρα στις σχέσεις μου, συνεχίζω να να πιστεύω στη φράση της κυρίας Έμμας "Να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους. Γιατί ο άνθρωπος είσαι 'συ". 


Κι όπου βγάλει... Εξάλλου, "το δίχτυ μου είναι σοφά πλεγμένο".








Μαρία,
10.06.2012