"Guerras contra la memoria..."

"No puede haber presente vivo con pasado muerto. Cuando expulsamos al pasado por la ventana, no tarda en regresar por la puerta principal, disfrazado de las más extrañas maneras. Las guerras contra la memoria son perdidas, al cabo, por quienes las emprenden."

Δεν μπορεί να υπάρχει παρόν ζωντανό με παρελθόν νεκρό. Όταν διώχνουμε το παρελθόν από το παράθυρο, δεν αργεί να επιστρέψει από την κεντρική πόρτα, μεταμφιεσμένο με τους πιο περίεργους τρόπους. Οι πόλεμοι εναντίον της μνήμης είναι χαμένοι, τελικά, γι αυτούς που τους επιχειρούν. 

Carlos Fuentes

M.

20.05.2012

I ♥ NY...

Αγαπώ την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ.

Δυο λέξεις περιγράφουν το πώς νιώθω όταν περπατώ στους δρόμους της: οικειότητα και overexcitement. 

Οι μέρες πέρασαν και δεν κατάλαβα πώς. Πέρασαν όμως τόσο όμορφα. Με absolute bagels, κίτρινα ταξί, βόλτες, μυρωδιές από εστιατόρια από όλον τον κόσμο, διαδρομές downtown και uptown, γέλια, reunions με τους φίλους της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, πρωινά με χαμόγελα, και αυτήν την αίσθηση ευτυχίας και ενθουσιασμού που σε κάνει να νιώθεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο.

Έφυγα και η επιστροφή μου είναι δύσκολη. Στο αεροπλάνο κοιτώ το Μανχάταν από ψηλά και νοσταλγώ. Βλέπω την πόλη από ψηλά, μα τι ωραία που είναι! Να, εκεί το άγαλμα της Ελευθερίας, το Empire State Building, αυτός ο ουρανοξύστης με την τεράστια ταμπέλα CNN στο Columbus Circle, το Central Park, ο δρόμος 110st, να εκεί μέναμε… Τι να κάνει τώρα η G.; Άραγε κοιτάει από το παράθυρο του σαλονιού μια την Broadway και μια την Amsterdam- όπως έκανα εγώ χτες τα ξημερώματα πριν πέσω για ύπνο; 

Στη Νέα Υόρκη νιώθω όπως ένιωθα στα πρώτα μου ταξίδια στο Παρίσι, αλλά και την πρώτη φορά που επισκεπτόμουν τη Βαρκελώνη.  Ένιωθα ότι αυτό το μέρος δεν ξέρω πώς και γιατί-για κάποιο ανεξήγητο λόγο- το γνωρίζω, το αισθάνομαι οικείο, και ότι κάπου, κάπως, κάποτε, θα επιστρέψω για να γίνουν οι δρόμοι και η ζωή του καθημερινότητά μου. Νιώθω το ίδιο για τη Νέα Υόρκη. Νιώθω την ανάγκη μιας πιο μακράς επιστροφής που θα μου δώσει την ευκαιρία να τη γνωρίσω καλύτερα και να γίνω για λίγο μέρος της. Αυτή τη φορά δεν τρέφω αυταπάτες όπως με το Παρίσι, ξέρω ότι η ζωή πίσω από το παραμύθι είναι δύσκολη. Ακόμα κι έτσι όμως είμαι θέλω να χαθώ στις άγνωστες πλευρές της, στη βουή της, στη μαγεία της.

(συνεχίζεται...)

Μαρία

πτήση Νέα Υόρκη-Βαρκελώνη

12.05.2012

Μία επιστροφή, ένα συνέδριο, ένα ταξίδι και ένα τρένο που διασχίζει σύνορα…

Επιστροφή στη Βαρκελώνη μετά από μία σύντομη απόδραση στην Αθήνα. Φαντάζει μακρινή τώρα πια, αλλά ήθελα να γράψω κάτι για να τη θυμάμαι. Επιστροφή με τους γονείς που έρχονται μαζί. Είναι απίστευτο συναίσθημα να νιώθεις ξανά παιδί για λίγο. Το να νιώθεις παιδί συνεπάγεται ασφάλεια, θαλπωρή, φροντίδα και αυτήν την απίστευτη αίσθηση ότι όλα μπορούν να γίνουν, όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν. Στοπ.

Πάσχα εκτός Ελλάδος. Το πρώτο. Θα ήθελα πολύ να ήταν και το τελευταίο. Έχω την αίσθηση ότι δεν κατάλαβα τίποτα από τη Μεγάλη Εβδομάδα, όλα πέρασαν τόσο γρήγορα, τόσο ασυναίσθητα. Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν για πρώτη φορά μια κοινή Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο ένα κοινό Σάββατο. Και μου έλειπε, πολύ μου έλειπε το χωριουδάκι μου, ο παππούς, η γιαγιά, τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας-ακόμα κι αν τα ψέλνει φάλτσα η κυρά-Ματίνα- το πασχαλινό τραπέζι και όλα τα έθιμα που καταλαβαίνεις πόσα σημαίνουν για σένα μόνο όταν τα στερείσαι. Όπως και να’ χει, με τους γονείς στο σπίτι, καταλαβαίνεις τουλάχιστον ότι η αγάπη ταξιδεύει και ότι αν είσαι με τους δικούς σου ανθρώπους, όλα γίνονται γιορτή. 

Και το Πάσχα φαντάζει μακρινό τώρα πια, αλλά και πάλι ήθελα να γράψω κάτι για να το θυμάμαι. Στοπ.

Το συνέδριο. Μετά από μήνες σκληρής δουλειάς, άγχους, ατελείωτου διαβάσματος, μιας υπερκόπωσης, κλπ. ήρθε η στιγμή της αποζημίωσης. Ανακούφιση. Επιτέλους. Στοπ.

Το ταξίδι. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Χωρίς να πολυκαταλάβω το πώς, βρέθηκα να περνάω πάλι τον ωκεανό για να βρεθώ στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της οικογένειάς μου στο Μόντρεαλ. Οι μέρες κύλισαν όμορφα και πολλή ζεστασιά, ζεστασιά από αυτή την φιλοξενία που μόνο Έλληνες του Καναδά έχω δει να την προσφέρουν. Χτες το βράδυ δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ μπροστά στους αποχαιρετισμούς. Πόσο δύσκολο να έχεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα διασκορπισμένα στα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου… 

Στοπ. Μεγάλο στοπ. Γιατί οι αποχαιρετισμοί έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και πρέπει να μάθω να ζω με αυτούς. Σίγουρα όμως δε θα συμφιλιωθώ ποτέ μαζί τους.

Και τώρα να’ μαι πάλι σε αυτό το τρένο που διασχίζει σύνορα… Το τρένο που οδηγεί στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, στην πόλη που με μάγεψε όσο λίγες, στην πόλη που ένιωσα τόσο οικεία από την πρώτη στιγμή. 

Κι ό, τι και να γράψω αυτό που νιώθω δεν το φτάνει. Στοπ.

Μαρία

Τρένο Μόντρεαλ- Νέα Υόρκη

07.05.2012