Παίζεις;

Η Στεριανή Ζάλη με κάλεσε να παίξω το παιχνίδι των ερωτήσεων! :) 

Και τώρα που μπορώ πια να έχω μία ήρεμη στιγμή, τώρα που άφησα για λίγο τα άγχη και τις υποχρεώσεις να πέσουν από το παράθυρο του αεροπλάνου, τώρα που ο αττικός ουρανός με σκεπάζει τόσο γλυκά, τώρα... απαντώ...

1. Ποιο τραγούδι σ' έκανε να κλάψεις;

Πολλά. Όλα αυτά στα οποία κατά καιρούς βρίσκω σπασμένα κομμάτια του ψυχισμού μου.

2. Πιστεύεις στους καθρέφτες;


Ναι. Κυρίως αυτούς που αντικατοπτρίζουν ραγισμένα βλέμματα.

3. Η πρώτη σου σκέψη στη θέα ενός ξέστρωτου κρεβατιού...

Ακαταστασία. (Οποία πεζότης, αλλά...)

4. Αν έχτιζες τον κόσμο από την αρχή, τι θα αφαιρούσες; Τον χρόνο ή το θάνατο;


Έχω την αίσθηση ότι η ζωή αξίζει ακριβώς επειδή υπάρχουν αυτοί οι δύο και μας δείχνουν ότι τίποτα δε διαρκεί για πάντα.
Αν, όμως, έπρεπε να διαλέξω, τότε θα αφαιρούσα το θάνατο. Ο χρόνος αποτελεί καιρό τώρα "τη μόνη μου πατρίδα".  

5. Έχει ελλείψεις ο ουρανός;

Μου δίνει την εντύπωση πώς όχι.




6. Ποιο σύνθημα θα έγραφες στον τοίχο του σπιτιού σου;

Το έχω γράψει ήδη: "VIVE TU VIDA." Ζήσε τη ζωή σου.

7. Ποιο μεσημέρι της ζωής σου δε θα αποχωριζόσουν;

Ένα μεσημέρι με τους ανθρώπους που αγαπώ, μαζεμένους γύρω από ένα τραπέζι. Με γέλια, φωνές και τραγούδια. 

8. Ποιος ήρωας καρτούν σε εξοργίζει;

Νομίζω κανένας...

9. Ο πιο άδικος φόβος σου;

Η μοναξιά.

10. Σε ποιο βιβλίο θα ορκιζόσουν;

Στις αλήθειες του "Μικρού Πρίγκιπα".

11. Τι γεύση έχει η άνοιξη;

"Τρικυμίας στα χείλη".












Μαρία
31.03.2012

Εν δυνάμει παρόντες.

"- Τι θεωρείτε πιο σημαντικό στους φίλους σας;


 - Το ότι είναι, εν δυνάμει, παρόντες."

(Το διάβασα εδώ.)

Γιατί πάλι συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου λείπουν οι φίλοι μου, αλλά συνεχίζω να πιστεύω ότι παρά την απόσταση είναι, είμαι, είμαστε, εν δυνάμει παρόντες.

Αφιερωμένο.

Μαρία,

10.03.2012

"I'm always looking for the sun..."

Ήρθε η άνοιξη και πόσο θα μου άρεσε αυτήν την Κυριακή να είμαι έξω, κάπου μακριά, στην εξοχή, να αναπνέω καθαρό αέρα... Όπως την προηγούμενη που, σκαρφαλωμένη στο πιο ψηλό σημείο ενός καταλανικού χωριού, o αέρας μου χάιδευε το πρόσωπο και η θάλασσα της Costa Brava μου έπαιρνε-για λίγα λεπτά- όλες τις σκέψεις και τα προβλήματα μακριά...

Μόνο για λίγα λεπτά. 

Κουράστηκα. 

Τις ατζέντες με τα deadlines το ένα μετά το άλλο, τη στοίβα με τα βιβλία που μου κρύβουν τη θέα, τη λευκή σελίδα του word, το άγχος, την πίεση, τις υποχρεώσεις που δεν τελειώνουν ποτέ...

Θα ήθελα να δώσω στον εαυτό μου μια μέρα άδεια να μην κάνει τίποτα, να μη σκέφτεται τίποτα, να μην ανησυχεί για τίποτα...

Αδύνατον. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Όμως...είναι άνοιξη!!! ΑΝΟΙΞΗ!!!

Κι εγώ μέσα σε αυτόν τον χαμό...

...κοιτάω τον "Μάρτη" στο χέρι μου, ονειρεύομαι χρώματα και αναζητώ τον ήλιο.

Γιατί όσο κι αν αργήσει, η άνοιξη θα έρθει. 
Για όλους μας.

Μαρία, 
04.03.2012