Κυριακάτικο μήνυμα...

Κι εκεί που έπινα τον κυριακάτικο καφέ μου, ήρθε ένας κλόουν, με άγγιξε με το μαγικό ραβδάκι του και ευχήθηκε το 2012 να είμαι ευτυχισμένη... Και μετά έβγαλε από την τσέπη του και μου έδωσε αυτό το χαρτάκι...

Και μ' έκανε να χαμογελάσω! :)

Μαρία, 

29.01.2012

"Μετά τη βροχή στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας..."

"Μετά τη βροχή στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας..." 

Ο πίνακας αυτός με γυρίζει στην παιδική μου ηλικία... Σε κάτι όμορφα απογεύματα με τη μαμά στην Εθνική Πινακοθήκη που πάντα τελείωναν με μία πάστα σοκολάτα στο γωνιακό Flocafé ακριβώς απέναντι- έκλεισε κι αυτό, χρόνια τώρα...

Μου είχαν αναθέσει, θυμάμαι, να μιλήσω γι αυτόν τον πίνακα και από τις τόσες ώρες που πέρασα κοιτάζοντας τον, νιώθω ότι την κοπέλα που περπατάει με το καπέλο και την ομπρέλα τη γνωρίζω... Θυμάμαι ότι ήμουν- δεν ήμουν εννιά χρονών τότε και δεν είχαν διαβάσει καλά τον τίτλο, κι έτσι έλεγα "στην οδό Βασιλής" ... Κι από τότε έμεινε και η μαμά ακόμα με πειράζει και μου λέει "πάμε στην Οδό Βασιλής;"... Κι όποτε ξαναπάω στην Εθνική Πινακοθήκη πάντα ψάχνω να βρω αυτόν τον πίνακα κι όταν τον βλέπω ψάχνω να βρω κι εμένα την ίδια... Κι αυτό το χρονικό πήγαινε- έλα μου προκαλεί μια πολύ, πολύ γλυκιά νοσταλγία...

Νομίζω ότι ποτέ δε θα πάψω να συγκινούμαι βλέποντας αυτόν τον πίνακα...

...

Δεν ξέρω γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα... Ίσως γιατί είναι απόγευμα Σαββάτου. Bροχερού Σαββάτου... Βγήκα στο μπαλκόνι και στάθηκα για λίγο να κοιτάξω. Πόσο καιρό έχω να βγω στο μπαλκόνι, να σταθώ μια στιγμή και να κοιτάξω...; Να δω τους δρόμους που γυαλίζουν, τα φώτα των αυτοκινήτων, τον κόσμο να πηγαινοέρχεται με τις ομπρέλες του, την κυρία από το απέναντι μπαλκόνι που βγαίνει και χαϊδεύει τα γλαστράκια της, τον παππού στην πολυθρόνα, τα μαγαζάκια της γειτονιάς, τη Σαγράδα Φαμίλια, τη θάλασσα... 

...

Σάββατο διαφορετικό, από αυτά τα τελευταία, που περνούν με πολλή δουλειά, διάβασμα και πίεση... Ακόμα κι έτσι όμως, νιώθω την ανάγκη να σταθώ και να κοιτάξω έξω από το παράθυρο, να δώσω στο μυαλό μου την ευκαιρία να ξεφύγει έστω για μια στιγμή... Σκέφτομαι τους επόμενους μήνες, όλη τη δουλειά και το τρέξιμο που με περιμένει, το άγχος  για το αποτέλεσμα, αλλά και για το επόμενο βήμα...

... 

Σκέφτομαι πολύ τα όνειρά μου τελευταία. Ποια είναι, ποια θα είναι... Πώς θα πραγματοποιηθούν... Πώς θα τα καταφέρουν να αντισταθούν- για ακόμη μία φορά- στις δυσκολίες και στα εμπόδια... Αυτά γυρνούσαν στο μυαλό μου όταν χτες διάβασα στη συνέντευξη μια νεαρής ηθοποιού το εξής:

-"Το έδαφος του "αύριο" είναι ασφαλές για τα νεανικά όνειρα;΄"

-"Μα τα νεανικά όνειρα δε χρειάζονται "ασφάλεια" για να πραγματοποιηθούν. Ειδάλλως θα ήταν σχέδια..."

...

Σουρουπώνει. 

Προλαβαίνω να κοιτάξω άλλη μια φορά τη θάλασσα πριν χαθεί στο σκοτάδι.

...

Μαρία, 
28.01.2012

"Μίλα μου ψιθυριστά...

... αν μου μιλάς γι αγάπη..."

*William Shakespeare

Και κάπως έτσι η ζωή μου γέμισε με ένα ακόμα γλυκό 25...








Μαρία, 
25.01.2012

"Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη..."

Σάββατο βράδυ, διαφορετικό από τα προηγούμενα.

Μένω σπίτι.

Μπροστά μου ένας σωρός από βιβλία, χαρτιά, σκέψεις και άγχος.

Μου 'ρθε στο μυαλό αυτός ο στίχος του Λειβαδίτη: 

"Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη..."

Μου λείπουν τα βιβλία μου. Αυτή η μεγάλη βιβλιοθήκη στο δωμάτιό μου στην Αθήνα, γεμάτη με ποιητικές συλλογές, όμορφα μυθιστορήματα, τη συλλογή μου από τους Μικρούς Πρίγκιπες σε όλες τις γλώσσες... "Σπίτι σου είναι εκεί που έχεις τα βιβλία σου"- δε θυμάμαι ποιος μου το είπε.

Το σκέφτομαι συχνά αυτό. Ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Και με απασχολεί. Kαι πιο πολύ με απασχολεί που σκέφτομαι πώς θα μεταφέρω τα βιβλία μου εδώ. 

"Καθώς μένω στο δωμάτιο μου, 

Μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες..."

(ημιτελές)

Μαρία,
21.01.2012

Συναισθημάτων αλλαγές..

"Τom: Look, we don't have to put a label on it. That's fine. I get it. But, you know, I just... I need some consistency.

Summer: I know. 

Tom: I need to know that you're not gonna wake up in the morning and feel differently. 

Summer: And I can't give you that. Nobody can."

(500 days of Summer, 2009)

(Αυτές τις μέρες ξαναείδα αυτήν την τόσο όμορφη ταινία. 

Κι αυτή είναι μία από τις αγαπημένες μου ατάκες.

Και μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες που μαθαίνω (και που καταλαβαίνω) μεγαλώνοντας.

Τα συναισθήματα των ανθρώπων μπορούν να αλλάξουν.

Και αλλάζουν.)

Μαρία,

15.01.2012

Ερωτηματικά

"Κατέληξα αρκετά γρήγορα στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει αναγκαστικά απάντηση στις απορίες που δημιουργούν τα ερωτηματικά."

Βασίλης Αλεξάκης

Η καρδιά της Μαργαρίτας

Μαρία,

14.01.2012

Συναισθηματική Απο-δεύσμευση...

...που λυτρώνει.

"Ya estoy curado, anestesiado

ya me he olvidado de ti

Hoy me despido

de tú ausencia

ya estoy en paz...

Ya no te espero

ya no te llamo

ya no me engano

Hoy te he borrado

de mi paciencia

Hoy fui capaz...

Desde aquel día

en que te fuiste

yo no sabía

que hacer de ti

Ya están domados

mis sentimientos

mejor así...

Hoy me he burlado

de la tristeza

Hoy me he librado

de tu recuerdo

Ya no te extraño

ya me he arrancado

ya estoy en paz...

Ya estoy curado, anestesiado

ya me he olvidado

Ya estoy curado, anestesiado

ya me he olvidado..."

Se acabó.

M.

Εορτών Απολογισμός

Τελευταίες ώρες στο "εδώ" σπίτι, λίγο πριν την επάνοδο στο "εκεί". 

Άλλη μια φορά βρίσκομαι μπροστά στις ξέχειλες βαλίτσες κι αναρωτιέμαι πώς πέρασαν πάλι οι μέρες τόσο γρήγορα.

Άλλη μια φορά δεν μπορώ να αποφύγω το συναισθηματικό ταλαύντευμα (ποτέ δεν θα μπορέσω νομίζω), ωστόσο σκέφτομαι ότι αυτές τις γιορτές ήταν τόσο όμορφες, τόσο ζεστές, τόσο γλυκιές, που φεύγω γεμάτη.

Κοιτάζω τη φωτογραφία με τα δώρα μου.
Αυτές τις γιορτές γέμισα δώρα! Κι εμένα και τους άλλους.

Και στο μυαλό μου έρχεται αυτό που μας έλεγε μια καθηγήτρια στο γυμνάσιο ότι "όταν παίρνεις, γεμίζουν τα χέρια σου, αλλά όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου. Κι όταν κάνεις αρμονικά και τα δύο, γεμίζει η ζωή σου."


Αυτές τις γιορτές ένιωσα γεμάτη τη ζωή μου.
Κι έτσι γεμάτη, επιστρέφω ξανά...






Μ.
08.01.2012