Μύρισε φθινόπωρο...

Σήμερα μύρισε φθινόπωρο.

Τι; Πώς μυρίζει το φθινόπωρο;

Μμμ... το φθινόπωρο μυρίζει βροχή, μυρίζει χώμα μουσκεμένο, μυρίζει κίτρινα τσαλαπατημένα φύλλα στο δρόμο, μυρίζει ζεστασιά, μυρίζει ζεστό αχνιστό καφέ, βανίλια και κανέλα, βιβλία και ξύλινο μολύβι...

Μυρίζει και λίγη απροσδιόριστη μελαγχολία...

Μαρία,

23.10.2011

Η ΖΩΗ ΣΟΥ

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ. ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ, ΚΑΙ ΚΑΝ'ΤΟ ΣΥΧΝΑ. ΑΝ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ. ΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ, ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ. ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΡΚΕΤΟ ΧΡΟΝΟ, ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΑΝ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ, ΣΤΑΜΑΤΑ. ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΑΝΑΛΥΕΙΣ, Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ. ΟΤΑΝ ΤΡΩΣ, ΕΚΤΙΜΗΣΕ ΚΑΘΕ ΜΠΟΥΚΙΑ. ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ, ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΑΣ. ΡΩΤΗΣΕ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΣ ΠΟΙΟ ΕΙΝΙΑ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. ΤΑΞΙΔΕΥΕ ΣΥΧΝΑ. ΤΟ ΝΑ ΧΑΝΕΣΑΙ ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΡΠΑΞΕ ΤΕΣ. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. ΟΠΟΤΕ ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ. ΖΗΣΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΣΟΥ.

Το είδα.
Το διάβασα.
Το εκτύπωσα.
Το κόλλησα δίπλα στο γραφείο μου.
Το μανιφέστο αυτής της χρονιάς.
Και κάθε χρονιάς.




Μαρία,
17.10.2011

Εργασία και χαρά!

Πάει σχεδόν ενάμισης μήνας που γύρισα.

Δεν έχω καταλάβει πώς πέρασε. Την πρώτη μέρα πήγα κυριολεκτικά από το αεροδρόμιο στη δουλειά. Έκτοτε ο χρόνος περνάει κι εγώ τον ακολουθώ μηχανικά: από τη μία δουλειά στην άλλη και στη μέση η διατριβή.

Εγώ δεν ξέρω πού ακριβώς βρίσκομαι, φαντάζομαι κάπου εκεί ανάμεσα προσπαθώντας να τα χωρέσω όλα, να αντεπεξέλθω σε όλα.

Το καλοκαίρι μου φαίνεται τόσο μακριά... Οι θάλασσες, τα ταξίδια, οι φίλοι, τα γέλια...

Ο Σεπτέμβρης ήταν από τους αγαπημένους μου μήνες όταν ζούσα στην Αθήνα. Στη Βαρκελώνη πάντα ήταν ο χειρότερος. Φέτος- ευτυχώς- ήταν διαφορετικός (χάρη σε μια ευχάριστη έκπληξη), αλλά και πάλι δεν τον έζησα όπως θα ήθελα.

Φτάσαμε ήδη στα μέσα Οκτώβρη.

Σήμερα είναι αργία και δε δουλεύω. Είναι η πρώτη καθημερινή που δεν χρειάζεται να ξυπνήσω αξημέρωτα, να τρέξω, να τα προλάβω όλα, να τα βάλω όλα σε πρόγραμμα.

Εϊναι περίεργο αλλά είχα να χαρώ έτσι με αργία από τότε που ήμουν στο σχολείο!

Η πρώτη μέρα που μπορώ να αφιερώσω στον εαυτό μου, ίσως το πρώτο απόγευμα που μπορώ να καθίσω ήρεμα και να γράψω...

Αν κάτι μου αρέσει σε αυτό το χαμό και τους τρελούς ρυθμούς είναι ότι μαθαίνω να εκτιμώ πιο πολύ τον ελεύθερο χρόνο, τις στιγμές ξεκούρασης, την πάυση...

Η φετινή χρονιά προμηνύειται δύσκολη. Και αν θα έπρεπε να της βάλω έναν τίτλο, σίγουρα αυτός θα ήταν... "εργασία και χαρά"!

¡Ánimo!

Μαρία,
12.10.2011