Coctail G' Mine...

Aπό αυτό που μυρίζει γιασεμί και μέσα του κολυμπάει ένα μικρό αποξηραμένο τριανταφυλλάκι...

Στο μικρό τραπεζάκι, στον χαμένο στους πεζόδρομους κήπο, στην ησυχία της ακόμη μισοάδειας Αθήνας...

Μου πήρε όσο κρατάει ένα κοκτέιλ να θυμηθώ πόσο με γέμιζαν κάτι γλυκές στιγμές στην πόλη, πόσο με γέμιζε μια κουβέντα ή το να κοιτάμε απλώς στην ίδια κατεύθυνση...

Τέλη Αυγούστου.

Και αρχίζω να ξανανιώθω.

Μαρία,

25.08.2011

Sobre venganzas y perdones...

"Yo no hablo de venganzas, ni perdones.
El olvido es la única venganza y el único perdón."


"Εγώ δε μιλώ ούτε για εκδίκηση ούτε για συγγνώμη.
Η λησμονιά είναι η μόνη εκδίκηση και η μοναδική συγγνώμη".

J.L. Borges

Μαρία,

21.08.2011

7 "να..." των φετινών διακοπών...

1. Να ξεκουραστώ

2. Να κάνω μπάνια (πολλά)

3. Να (ξε-)καθαρίσω το μυαλό μου

4. Να διαβάσω βιβλία (λογοτεχνικα και μόνο)

5. Να γράψω την ομιλία

6. Να μαυρίσω

7. Να γεμίζω τις μπαταρίες

Και τι κατάφερα από όλα αυτά, θα σου πω σε λίγες μέρες...


Μαρία

Το ηλιοβασίλεμα που χάθηκε...

Hemos perdido aún este crepúsculo.
Nadie nos vio esta tarde con las manos unidas mientras
la noche azul caía sobre el mundo.
He visto desde mi ventana
la fiesta del poniente en los cerros lejanos.
A veces como una moneda se encendía
un pedazo de sol entre mis manos.
Yo te recordaba con el alma apretada
de esa tristeza que tú me conoces.
Entonces, dónde estabas?
Entre qué genes?
Diciendo qué palabras?
Por qué se me vendrá todo el amor de golpe
cuando me siento triste, y te siento lejana?
Cayó el libro que siempre se toma en el crepúsculo,
y como un perro herido rodó a mis pies mi capa.
Siempre, siempre te alejas en las tardes
hacia donde el crepúsculo corre borrando estatuas.



....


Το χάσαμε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα.
Κανείς δεν μας είδε εμάς χεράκι, χεράκι το βράδυ εκείνο
όπου έπεφτε η γαλάζια η νύχτα και εσκέπαζε τον κόσμο.

Απ' το παράθυρο μου είδα μόνος εγώ
τη φιέστα του ηλιογέρματος ψηλά στ χάη.

Και πότε, πότε σαν πυρακτωμένο κέρμα
κράταγα ένα κομματάκι ήλιο στην παλάμη μου.

Και σε συλλογιζόμουν με τη καρδιά σφιγμένη
από κείνο εκεί το σφίξιμο που ξέρεις πως με κυβερνάει.

Λέγε μου, που ήσουνα?
Με τι κόσμο?
Και τι τους έλεγες?
Και γιατί ακαριαία με κυριεύει ακέριος ο έρωτας εμένα
μόλις νιώσω μοναχός, με σένανε μακριά μου?

Μου 'φυγε το βιβλίο που πάντα ανοίγω το βραδάκι
και σα λαβωμένο κουτάβι γλίστρησε
κι έπεσε στα πόδια μου το παλτό.
Μα όλο φεύγεις εσύ, φεύγεις τα βράδια
με το δειλινό παρέα που πιλαλάει και αφανίζει τ' αγάλματα......

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada

María,

01.08.2011