Οι κύκλοι που (δεν) κλείνουν...

"Lo mejor de recordar es que puedes regresar cuando lo deseas, nadie te puede robar o impedir eso.

Quizá lo que más me impacta es que, siempre que vuelves, el recuerdo es diferente.

Y si el recuerdo es diferente, uno lo acabo siendo también, porque ahí están tus raíces y si tus raíces cambian, también cambiará tu tronco..."


To καλύτερο στο να θυμάσαι είναι ότι μπορείς να επιστρέφεις όποτε το θελήσεις, αυτό κανείς δεν μπορεί να στο κλέψει ή να στο εμποδίσει.

Ίσως αυτό που με επηρεάζει πιο πολύ είναι ότι, κάθε φορά που επιστρέφεις, η ανάμνηση είναι διαφορετική.

Κι αν η ανάμνηση είναι διαφορετική, καταλήγεις να είσαι διαφορετικός κι εσύ, γιατί εκεί είναι οι ρίζες σου και αν οι ρίζες σου αλλάζουν, θα αλλάξει επίσης και ο κορμός σου..."

Αlbert Espinosa

"Si tu me dices ven, lo dejo todo...Pero dime ven..."

.....

Πόσες φορές σκέφτηκα κύκλους.

Κύκλους που κλείνουν για να ανοίξουν άλλοι.

Κύκλοι που παίρνουν μαζί τους πολλά, για να έρθουν άλλοι που θα φέρουν άλλα.

Πόσες φορές είπα: αυτός ο κύκλος έκλεισε, αυτός ο κύκλος πρέπει να κλείσει.

Τελευταία σκέφτομαι πως ίσως κάποιοι κύκλοι να μην κλείνουν ποτέ. Κάποιοι κύκλοι ίσως να είναι καταδικασμένοι να μην κλείσουν ποτέ, πάντα θα μένουν με μια εκκρεμότητα συντροφιά.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό.

Ίσως μέχρι πρότινος να νόμιζα ότι είναι κάτι αρνητικό. Ένας κύκλος που δεν κλείνει, πάντα σε αφήνει με ένα αίσθημα μισοτελειωμένου στα χείλη, μια αβεβαιότητα, κάτι που πρέπει να διώξεις, να κλείσεις, να τελειώσεις, κάτι που πρέπει να φύγει, να πετάξει μακριά...

Αλλά πάλι...γιατί πρέπει όλοι οι κύκλοι να κλείνουν;

Τι μας φοβίζει σε έναν μισόκλειστο κύκλο;

Τι θέλουμε να αποτινάξουμε από έναν μισόκλειστο κύκλο;

Έχω κύκλους που δεν μπορώ να κλείσω.

Κύκλους που κάθε φορά που τους επισκέπτομαι, επιστρέφω διαφορετική από το βυθό τους...

Αλλά ακόμα κι έτσι νομίζω ότι πρέπει να μάθω ζω με τους μισόκλειστους κύκλους μου...

Να τους παίρνω μαζί μου και να συνεχίζω τους...

...παράλληλους κύκλους μου...

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα,

που ίσως σου πω,

μια άλλη νύχτα...

Μαρία

(Γράφτηκε πολλές νύχτες του Ιουλίου και πάντα έμενε στα πρόχειρα...)

Η θύελλα της ζωής...

"Ζούμε σε μία θύελλα όπου εκατοντάδες αντιφατικά στοιχεία συγκρούονται: συντρίμμια από το παρελθόν, αποκόμματα του σήμερα, σπόροι του αύριο, στροβιλίζονται, συνδυάζονται, χωρίζονται κάτω από τον αγέρωχο άνεμο του πεπρωμένου."


ΜoMΑ,NYC
24.06.2011

Noμίζω ότι είναι από τις πιο όμορφες περιγραφές για τη ζωή που έχω διαβάσει...



Μαρία

Οι φόβοι μας.

"Τenemos miedos. Todos tenemos miedos, aunque lo bueno de esta vida es que casi nadie nos pregunta cuáles son los nuestros."

"Φοβόμαστε. Όλοι φοβόμαστε, αν και το καλό σε αυτήν τη ζωή είναι ότι σχεδόν κανείς δεν μας ρωτάει ποιοι είναι οι δικοί μας φόβοι."

Αlbert Espinosa

"Todo lo que podríamos haber sido tú y yo si no fueramos tú y yo"

Kαι τελικά με τους φόβους μας πάντα είμαστε μόνοι μας.

Μαρία,

19.07.2011

Παραμυθιάζομαι...

Εντελώς.






Μ.
18.07.2011

A la deriva...

Θολή φωτογραφία.

Θολή στιγμή.

Θολή ανάμνηση.

Θολό πριν.

Θολό μετά.

Θολό "θέλω".

Θολό αντίο.

Θολό κάπου.

Θολό κάποτε.

Θολό ποτέ.

Πολλή θολούρα

πολύ γκρι

δε βλέπω

δε θέλω να δω

θολά μάτια

θολός πόνος

σβήσε μου το φως

τράβα μου την κουρτίνα

και άσε με

στη θολή νύχτα

στη θολή ησυχία

να βυθίζομαι...

Μαρία.

χωρίς ημερομηνία

El recuerdo más placentero...

Στο βιβλίο που μόλις διάβασα ο πρωταγωνιστής έχει ένα περίεργο χάρισμα: κοιτώντας στα μάτια του άλλου μπορεί να δει την ανάμνηση από την πιο δυσάρεστη αλλά και την πιο ευχάριστη στιγμή του...

Πώς είναι άραγε να κοιτάει κάποιος στα μάτια σου και να βλέπει ό, τι πιο επώδυνο και ό, τι πιο όμορφο έχεις ζήσει ποτέ; Και άραγε πόσο εύκολο είναι να (παρα)δεχτούμε ποια ήταν η δύσκολη, αλλά και η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μας;

Αυτά σκεφτόμουν χτες το απόγευμα, περπατώντας στη πόλη που τόσο αγαπώ και αποχαιρετώντας της για το καλοκαίρι... Σκεφτόμουν άραγε ποια είναι η πιο ευχάριστη ανάμνηση που έχω-τη δυσάρεστη δεν τη σκεφτόμουν τόσο-, el recuerdo más placentero en mi vida... Μακάρι να έβρισκα των πρωταγωνιστή αυτού του βιβλίου και να με έβγαζε από την περιέργεια, αν και δεν ξέρω πώς θα με έβρισκε αυτό που θα μου έλεγε...

Περπατούσα στους δρόμους, έτρεχα με το ποδήλατο και στο μυαλό μου χοροπηδούσαν αναμνήσεις γλυκιές, όμορφες και όλες προσπαθούσαν να κερδίσουν τη θέση της πιο ευχάριστης ανάμνησης... Και μέσα στο χορό τον αναμνήσεων, θυμήθηκα μία στιγμή που θα μπορούσε να είναι η πιο ευχάριστη, η πιο γεμάτη στιγμή της ζωής μου (αν και δεν ξέρω αν τελικά είναι...)... Και τότε τα πόδια μου καρφώθηκαν στο έδαφος, κόμποι ανέβηκαν στο λαιμό μου, ένιωσα σαν να μου έδιναν γροθιές στο στομάχι... Αισθάνθηκα ότι έχανα την ισορροπία μου, ότι ζαλιζόμουν, χανόμουν... Βρέθηκα σε ένα παγκάκι καθισμένη, κοιτώντας τον ουρανό που γινόταν μωβ, δεν ξέρω αν σκεφτόμουν, ίσως είχα πάψει να σκέφτομαι, δεν ξέρω αν θυμόμουν, ίσως είχα πάψει ακόμα και να θυμάμαι.

Τώρα το ξανασκέφτομαι.

Θα μπορούσε άραγε η πιο δυσάρεστη στιγμή μας να είναι η στιγμή που νιώσαμε την απώλεια της πιο ευχάριστης;

Μαρία,

10.07.2011

“Todo lo que podríamos haber sido tú y yo si no fuéramos tú y yo”

Πάνω σε αυτό το βιβλίο έπεσα σήμερα τυχαία.

“Todo lo que podríamos haber sido tú y yo si no fuéramos tú y yo”.

Όλα όσα θα μπορούσαμε να ήμαστε εσύ κι εγώ, αν δεν ήμασταν εσύ κι εγώ.

Διάβασα τον τίτλο πολλές, πολλές φορές.

Τον σκέφτηκα ακόμα περισσότερες .

Και όλη μέρα δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου.

Σε κάποιο σημείο στο ίδιο βιβλίο λέει κάτι που επίσης δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου...

"Rompí a llorar. Me encanta esa expresión. No se dice rompí a comer o rompí a caminar. Rompes a llorar o a reír. Creo que vale la pena hacerse añicos por esos sentimientos."

"Έσπασα* σε κλάματα." Μ' αρέσει πολύ αυτή η έκφραση. Δε λέγεται "έσπασα στο φαΐ ή έσπασα στο περπάτημα. Σπας σε κλάματα ή σε γέλια. Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να γίνεις θρύψαλα γι αυτά τα συναισθήματα".

*ξέσπασα

Μαρία,

06.07.2011

42 St- Times Square

Άνθρωποι που τρέχουν...
Πόρτες που κλείνουν...
Τρένα που φέυγουν...
Θόρυβος...
Κίνηση...

Μια στιγμή!
Στοπ.
Στιγμές που παγώνουν...
Στιγμές που φεύγουν...
Πόρτες που κλείνουν...
Άνθρωποι που φεύγουν...

Κι άσε το τρένο που φεύγει
να σε πάρει μαζί του.

M.

110th St- Cathedral Parkway

"I want to wake up in that city that never sleeps..."

Για τη Νέα Υόρκη θα μπορούσα να γράφω ώρες και ώρες...

Σίγουρα αυτό δεν είναι κάτι σπάνιο. Δε θα ήμουν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία.

Αυτό που μου έκανε, όμως, εντύπωση είναι η οικειότητα που είχα με αυτήν την πόλη από την πρώτη στιγμή. Από τη στιγμή που έφτασα στο Penn Station, μέχρι τη στιγμή που βγήκα από το μετρό. Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα βγαίνοντας ήταν το Westside Market και ήμουν σίγουρη ότι κάπου το έχω ξαναδεί αυτό το ίδιο ακριβώς, στην ίδια γωνία, και τότε θυμήθηκα ότι το είχα δει εδώ κι ήταν ένα περίεργο "blog-o-déjà-vu" που με έκανε να χαμογελάσω.

Το ίδιο βράδυ, κοιτάζοντας από το 12ο όροφο της νεοϋορκέζικης πολυκατοικίας ένιωσα κάτι περίεργα γνώριμο, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω. Τις υπόλοιπες μέρες περπατούσα στους δρόμους σαν να τους ήξερα, κοιτούσα γύρω μου και κάτι αναγνώριζα...

Δεν μυθοποίησα αυτήν την πόλη. Δεν έκλεισα τα μάτια στην άλλη πλευρά της που ξέρω ότι έχει. Κι όμως, ίσως γι αυτό την αγάπησα πιο πολύ. Γιατί προσπάθησα να τη δω όπως είναι.

Σίγουρα λίγες μέρες δεν ήταν αρκετές. Έμειναν πολλά για την επόμενη φορά.

Φεύγοντας ένιωσα πως θα ξαναγυρίσω.

Και κλεφτά στο μωβ σημειωματάριο του ταξιδιού μου έγραψα "Να τολμήσω να γράψω ότι θέλω κάποια στιγμή να ζήσω στη Νέα Υόρκη;" Αλλά δεν ξέρω αν αυτή η σκέψη ήταν από αυτές που πήρα μαζί μου ή από αυτές που έμειναν πίσω...

'Oπως και να 'χει... I ♥ NY!!! :)

Μαρία,

01.07.2011