25 Μαΐων...

25!!!

Χτες φύσηξα το αγαπημένο μου νούμερο, ένα λαμπυρίζον 25 σε μια τούρτα με ευχές στα καταλανικά...
Φύσηξα δυνατά και σκέφτηκα ότι όλα όσα κάποτε έλεγα ότι ήθελα να κάνω μέχρι τα 25, τα έχω κάνει...
Και μετά αναρωτήθηκα αν και στα υπόλοιπα χρόνια-καμπές θα μπορώ να νιώθω ότι έχω κάνει όσα ονειρεύομαι...

Στα 25 μου περίμενα ότι θα αισθανθώ κάπως αλλιώς.
Αλλά δεν μπόρεσα να αποφύγω να το δω ως το τέλος μιας εποχής.
Αν και πάντα το τέλος μιας εποχής, είναι η αρχή μιας άλλης.
Φοβάμαι μήπως τα χρόνια που θα έρθουν μου στερήσουν ονειροπόληση και "άλλοθι".

Αλλά και πάλι, θέλω να πιστεύω πως πάντα υπάρχει ένα "τhe best is yet to come" που μας περιμένει.

Έτσι τώρα σκέφτομαι ...

ένα υπεαντλαντικό ταξίδι,

την πιο χαρούμενη στιγμή ενός αγαπημένου προσώπου,

ένα τρένο που διασχίζει σύνορα,

τη γέφυρα του Μπρούκλυν,

τα φώτα μιας πόλης που ποτέ δεν κοιμάται,

άγνωστους δρόμους και γωνιές,

κάτι το διαφορετικό,

αλλά και επιστροφή στο οικείο,

ένα καλοκαίρι με φίλους και θάλασσα,

απογεύματα στο χωριό που δεν βλέπει ποτέ τη δύση του ηλίου,

νύχτες κάτω από τα αστέρια,

μία καινούργια χρονιά που περιμένει να ξεκινήσει από Σεπτέμβρη,

την πρώτη μου δουλειά,

τήν πρώτη μου ομιλία...

κι άλλα πολλά που δεν μπορώ να προβλέψω,

αλλά θα συμβούν

και θα μου γεμίσουν το 25ο έτος της ηλικίας μου.

Κι αυτό που μου εύχομαι πάντα είναι τα χρόνια μου να είναι γεμάτα.

...

Στα αυτιά μου ηχούν ακόμα ευχές σε πολλές γλώσσες, τραγούδια και αγκαλιές από τη χθεσινή βραδιά...

Και αν κάτι θέλω να μένει με τα χρόνια που περνάνε αυτό είναι να με περιτριγυρίζουν άνθρωποι που αγαπώ.

Μαρία,

26.05.2011

Επιστροφή στο "άλλο" σπίτι.

"Me llaman el desaparecido

que cuando llega ya se ha ido

volando vengo, volando voy

deprisa deprisa a rumbo perdido

(...)

yo llevo en el cuerpo un dolor

que no me deja respirar

llevo en el cuerpo una condena

que siempre me echa a caminar..."

Επιστροφή στο "άλλο" σπίτι.
Πρώτες ώρες στο "εδώ", μπερδεμένες και μελαγχολικές.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει πού είμαι,
ονειρεύομαι γκρίζους αθηναϊκούς δρόμους,
αυτούς που εγώ πάντα τους βλέπω φωτεινούς
και οικείους.
Αυτούς που περπατώ με μεγάλες δρασκελιές για να πάω να βρω τους φίλους μου,
αυτούς που με γυρνάνε στα παλιά,
τότε που το "εκεί" ήταν καθημερινότητα και όχι διακοπές.
Τα ρούχα στη βαλίτσα μυρίζουν σπίτι και θαλπωρή,
αυτή που μαθαίνεις να εκτιμάς μόνο όταν ξέρεις ότι πλέον θα τη ζείς σε δόσεις
μικρές
που ποτέ δε θα αρκούν.
Κουράστηκα από τους κόμπους και το ταλάντευμα
κι ας ξέρω ότι στην άκρη τους
κρύβεται μια επιλογή.
Η επιλογή κουβαλά κι αυτή
το δικό της πόνο.
Μαθαίνεις να ζεις μ' αυτόν
αλλά σήμερα
σήμερα νιώθω πολύ κουρασμένη
μου λείπει το "εκεί" μου
αυτό είναι που λένε
το άλγος του νόστου.



...

Μαρία,

03.05.2011

...

Πρωτομαγιά...

"Πες μου Μαρία μήπως θυμάσαι

κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά

Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα

κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά..."

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, πάντα μελαγχολούσα τις Κυριακές τα απογεύματα. Τότε που το σαββατοκύριακο χανόταν μαζί με το ηλιοβασίλεμα και το σούρουπο ετοίμαζε τον έρχομο της καινούργιας εβδομάδας.

Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν αυτές οι διακοπές του Πάσχα. Μου φαίνεται σαν χτες η μέρα που έφτασα. Και μετά ένα φσσσστ και οι μέρες πέρασαν σαν αστραπή...

Σήμερα το απόγευμα, και αφού "πιάσαμε το Μάη", ετοιμαστήκαμε να φύγουμε από την εξοχή... Και τότε, την ώρα που μπαίναμε στο αυτοκίνητο, ένιωσα ξανά εκείνη τη μελαγχολία που ένιωθα μικρούλα τις Κυριακές. Γιατί αισθανόμουν ότι αυτό το ηλιοβασίλεμα έπαιρνε μαζί του ένα υπέροχο σαββατοκύριακο γεμάτο γέλια, τραγούδια, χορό, ξενοιασιά, ανεμελιά, θάλασσα, λουλούδια, φίλους, φίλους, φίλους. 'Επαιρνε κι εμένα την ίδια μακριά. Πάλι.

Και δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή τη φορά κουράστηκα, κουράστηκα πολύ από αυτόν τον κόμπο του πήγαινε-έλα που ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω.

Και αναρωτήθηκα πάλι τι κάνω και πού πάω.

Αλλά αυτό είναι ένα ερώτημα στο οποίο μου φαίνεται ότι θα αργήσω πολύ να βρω απάντηση.

Καλό μήνα...

Μαρία,

01.05.2011