"...y viajar...bajar al mar...sentir el cielo, vivir la tierra...
Volver a respirar y respirar de nuevo...
De nuevo en el barrio...las niñas en el parque...
Y otra primavera, otra primavera...
otra primavera que estalla..."♪♫♪♪♫♪
Σκέφτομαι καμιά φορά πώς κάθε άνοιξη μπορεί να είναι τόσο διαφορετική από αυτές που πέρασαν και από αυτές που θα έρθουν. Και μελαγχολώ καμιά φορά όταν σκέφτομαι ότι κάποιες παλιές ήταν γλυκιές, μύριζαν φράουλα και τρικυμία, φορούσαν φλοράλ ζακετάκια και χαμόγελα.
Την άνοιξη, όταν σουρουπώνει-πιο αργά πια- νιώθω ένα περίεργο "χοροπηδηχτό" στην καρδιά... Άλλες φορές από αισιοδοξία και από μια γλυκιά νοσταλγία για κάτι που δεν ξέρω τι είναι, αίσθηση, στιγμή, τραγούδι, βλέμμα, ταξίδι, όνειρο... Και άλλες φορές απροσδιόριστη μελαγχολία για το ίδιο ακριβώς κάτι...
«Να είχαμε μιαν άνοιξη.
Μη γελάς.
Με πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς.
Ας λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια
πως είναι Απρίλης.
Το λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.
Εμένα μ' εξαπατούνε οι θεοί
κάθε που αλλάζει ο καιρός,
κάθε που δεν αλλάζει.
Μη γελάς.
Έαρ δεν γίνεταιμε ρίμες
ήλιοι-Απρίλιοι,
ήλιοι-Απρίλιοι,
ομοιοκατάληκτες στιγμές,
χρόνος χρωμάτων,
στρέμματα φωτός,
χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν. (...)
Αχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
στους δρόμους τους εμπορικούς,
τις Κυριακές τις ανοιξιάτικες.»*
Mη με φοβάσαι που ταλαντεύομαι την Άνοιξη.
Ξέρεις κατά βάθος πώς πάντα της χαμογελώ- όπως κι εκείνη άλλωστε.:)
Αγόρασα ένα φόρεμα προχτές. Είναι φλοράλ και ανοιξιάτικο. Ρομαντικό και κοριτσίστικο. Το ονόμασα "το φόρεμα της άνοιξης".
Τα δέντρα κάτω από το σπίτι άνθισαν και έγιναν καταπράσινα.
"Οtra primavera que estalla..."
*Κική Δημουλά, «Οι λυπημένες φράσεις»
Μαρία,
04.04.2011
