Ο Δρομέας...

Είναι κάποιες στιγμές που νοσταλγώ πολύ την Αθήνα.

Στιγμες που φαντάζομαι μια εικόνα που με "ζεσταίνει" τόσο πολύ και με κάνει να χαμογελώ.

Σήμερα ένιωσα μια τέτοια στιγμή. Η πόλη είχε ήλιο, είναι Κυριακή...

Γύριζα με το τρένο και μπήκε μέσα ένας ακορντεονίστας...

'Αρχισε να παίζει το αγαπημένο μου "Τhose were the days..."-τραγούδι άρρηκτα πια συνδεδεμένο με την Αθήνα μου...

Κι εγώ φαντάστηκα πως ήμουν εκεί, με τους φίλους μου- πόσο μου έλειψαν πάλι...

Κι ήθελα να τρέξω, να τρέξω σαν τον δρομέα* της φωτογραφίας, να πετάξω, να διακτινιστώ, να ζήσω τη στιγμή αυτή...

Έστω και για λίγο...

*Ο "Δρομέας" μού θυμίζει πάντα την παιδική μου ηλικία... Όταν ήμουν μικρή και περνούσαμε με τους γονείς μου, είτε με το αυτοκίνητο, είτε με τα πόδια, δεν είχα καταλάβει τι ήταν... Θα έλεγα ότι σχεδόν με τρόμαζαν οι λοξές πλάκες γυαλιού που εξείχαν... Και μια μέρα νομίζω δεν άντεξα και ρώτησα τους γονείς μου "Μα καλά, τι τα έχουν πεταμένα τόσο καιρό εδώ αυτά τα τζάμια...;" Και είναι σαν να ακούω ακόμα τα γέλια των γονιών μου, οι οποίοι προσπαθούσαν-μάταια- να μου εξηγήσουν ότι πρόκειται για άγαλμα. Δεν μπορούσα να καταλάβω με τίποτα περί τίνος επρόκειτο! Κι όταν μια άλλη μέρα, μετά από καιρό, ξαναπεράσαμε από εκεί, δεν ξέρω πώς, κοίταξα ξαφνικά τον "σωρό από γυαλιά" και τα μάτια μου έλαμψαν: "'Ενας άνθρωπος που τρέχει!", είπα! Και από τότε, ο "σωρός από τα γυαλιά" δεν με τρόμαζε πια, γιατί έχει δώσει τη θέση του σε έναν άνθρωπο που τρέχει.

Και κάθε φορά που περνάω, μεγάλη πια, στέκομαι και τον χαζεύω το "Δρομέα" μου, και η καρδιά μου γεμίζει με γλυκιά θαλπωρή, αυτήν που πάντα μας αφήνουν οι όμορφες παιδικές μας αναμνήσεις....

Μαρία,

27.02.2011

Εσύ τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

(Σήμερα το βράδυ σε κάποιο μπαράκι στο κέντρο της Βαρκελώνης, εκεί που λέγαμε διάφορα και γελούσαμε η L. γύρισε και μας ρώτησε: "Κι εσείς τι θέλετε να κάνετε τα επόμενα χρόνια; Δηλαδή, όταν τελειώσει αυτό, τι σχέδια έχετε;" Κι εγώ χαμογέλασα, γιατί με όλα αυτά που συμβαίνουν τελευταία αναρωτιέμαι καθημερινά "και μετά τι;". Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω ποτέ να κάνω πραγματικότητα όσα ονειρεύομαι, όλα όσα έχω σκεφτεί ότι κάποτε θα ήθελα να κάνω, σκέψεις που δεν έχω μοιραστεί ποτέ με κανέναν, όρια που θα ήθελα να ξεπεράσω, ώστε να φτάσω κάποια στιγμή "εκεί που δεν μπορώ", και αν ποτέ η καθημερινότητα και η πραγματική ζωή θα με αφήσουν να τα κάνω. Αλλά δεν απάντησα στην ερώτηση με τίποτα από όλα αυτά, είπα μόνο ότι θέλω να εκμεταλλευτώ αυτά τα χρόνια του διδακτορικού και να μάθω όσα περισσότερα μπορώ. 'Η κάτι τέτοιο, κάτι απτό. Ένα, ένα τα σκαλιά.

Κι ύστερα, όταν γυρίζα σπίτι και ήταν νύχτα, και μόνο ακουγόταν ο ήχος από τα πετάλια του ποδηλάτου και ο δυνατός αέρας μου διαπερνούσε κάπως το κορμί, σκεφτόμουν τι θέλω πραγματικά να γίνω όταν θα μεγαλώσω. Και τότε θυμήθηκα εκείνο το αγαπημένο μου κομμάτι από το "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης":

"Μετά την υποτροφία ήμουν σίγουρη πως ο κόσμος θα μεγάλωνε κι άλλο, πως θα γινόταν όσο μεγάλος έπρεπε, δηλαδή απέραντος- αλλά αργότερα, όταν η Μπίμπι έλεγε πως ήθελε να κατακτήσει το Μανχάτταν, εγώ σκεφτόμουνα πως δεν ήθελα να κατακτήσω τίποτα, ήθελα μόνο να δω όλες τις χώρες και να γίνω εκστατικά ευτυχισμένη, εκστατικά ευτυχισμένη μαζί με έναν άντρα. Δεν ήθελα να τον παντρευτώ, ούτε ήθελα να' ναι πλούσιος- ήθελα μόνο να με κάνει να γελάω και να ξέρει τ' αγαπημένα μου τραγούδια και να φιλάει ωραία και να θέλει και αυτός να δει τον κόσμο. Και όλ' αυτά ήταν δυσκολότερα απ' το να κατακτήσει κανείς το Μανχάτταν- όμως τότε δεν το 'ξερα, δεν είχα ιδέα."

Αυτό σκεφτόμουν και χωρίς να το καταλάβω δυνάμωσα την ταχύτητα στα πετάλια και ένιωσα ότι ήθελα να πετάξω.)

Μαρία,

13.02.2011

"Shit happens"...

Ξέρεις αυτές τις περιόδους που όλο σου συμβαίνουν αναποδιές, δυσκολίες και προβλήματα;

Αυτές τις μέρες που κοιτάς πίσω σου, δεξιά σου, αριστερά σου, πέρα, δώθε, κείθε να δεις ποιος σε μούντζωσε; Αυτές τις μέρες που θα ήθελες απλά να πεις ότι σε πάει ********* αλλά η αγωγή σου, τα γαλλικά και το πιάνο σου δεν σου το επιτρέπουν και δεν το λες, aλλά σίγουρα το σκέφτεσαι!

Εκεί ακριβώς είμαι εγώ. Από την αρχή της χρονιάς όλο δυσκολίες προκύπτουν. Ειδικά όμως τις τελευταίες μέρες, δεν ξέρω ποιος ανάδρομος Ερμής, Δίας, Κρόνος με καταδιώκει και όλα μου πάνε στραβά. Και θέλω να φωνάξω ένα μεγάλο "Give me a break", αφού πρώτα έχω πει όλα τα παράγωγα του ισπανικού ρήματος "joder" για την "mala racha" που με βρήκε ultimamente!

Και επειδή η συσσωρευμένη πίεση κάποτε βγαίνει, έτσι μου βγήκε κι εμένα. Και ξέσπασα. Και σκέφτηκα πόσο θα ήθελα κάποιες στιγμές να ξαναγινόμουν παιδί και ο μπαμπάς να μου έλεγε "δεν πειράζει, εγώ είμαι εδώ" και η μαμά να με αγκάλιαζε και στην αγκαλιά της να τα ξεχνούσα όλα. Και να κοιμόμουν ήσυχη χωρίς να χρειάζεται να ξυπνάω τη νύχτα από το άγχος των υποχρεώσεων, της ανασφάλειας, των προβλημάτων που μόνη μου πρέπει πλέον να λύσω. Αλλά δεν είμαι πια παιδί και πρέπει να τρέξω εγώ για όλα. Κι εκεί που που ήμουν στο κρεβάτι μου και έκλαιγα, σηκώθηκα, σκούπισα τα μάτια μου και σκέφτηκα ότι "ό, τι περνάμε είναι η δύναμή μας". Και είναι όντως δύσκολα στην ενήλικη ζωή, αλλά είναι και ωραία γιατί μαθαίνεις να στέκεσαι στα πόδια σου. Και όταν στέκεσαι στα πόδια σου, όλα τα μπορείς.

Και σήμερα που ήταν άλλη μια δύσκολη μέρα, πάλι γεμάτη αναποδιές, σκέφτηκα αυτή τη φράση (που μαζί με δυο- τρεις άλλες) είναι ολόκληρος ο τρόπος που σκέφτομαι για τη ζωή:

"Μα αν είν΄ η μέρα βροχερή σέρνει πιο πλούσιο φως..."

και είπα ότι τέρμα οι μεμψοιμοιρίες και οι γκρίνιες και ότι στις δυσκολίες θα απαντάω με ένα ακόμα πιο μεγάλο χαμόγελο.

Γιατί μετά τη βροχή, πού θα πάει, θα βγει το ουράνιο τόξο!!! :D

(*Και σε όλα αυτά ξέρεις ότι με βοήθησες εσύ, που ήσουν εκεί, όπως πάντα, και με έκανες να γελάω με τα αστεία σου, με το 2 που αφαιρέθηκε και είδε το 7 ως 9, τους αλεξιπτωτιστές με το βάνακι και τα άλλα χαζά που με τόση αγάπη μου 'λεγες και που τόση ανάγκη είχα ν' ακούσω. Για όλα σ' ευχαριστώ και σε χρειάζομαι.)

Μαρία,

04.02.2011