Πες κάτι...

Αυτό ήταν το τελευταίο που διάβασα στους αθηναϊκούς δρόμους το τελευταίο απόγευμα του 2011. Εύχομαι το 2011 να λέμε πολλά "κάτι" και να γεμίζουμε τη ζωή μας. 

Καλή Χρονιά!

Μαρία

31.12.2011

Historia de un amor...

Ya no estás más a mi lado corazón
en el alma sólo tengo soledad
y si ya no puedo verte,
porque Dios me hizo quererte
para hacerme sufrir más

Siempre fuiste la razón de mi existir,
adorarte para mi fue religión
y en tus besos yo encontraba
el calor que me brindaba,
el amor y la pasión.

Es la historia de un amor
como no hay otro igual
que me hizo comprender
todo el bien todo el mal

que le dio luz a mi vida,
apagándola después...

Ay, qué vida tan oscura,
sin tu amor no viviré.

Es la historia de un amor...

('Ισως το πρώτο ισπανικό τραγούδι που άκουσα, και σίγουρα το πρώτο που με συγκίνησε τόσο. Χρόνια πριν...)

María

26.12.2011

"I' ll be home for Christmas..."

Αυτά τα Χριστούγεννα στόλισα για πρώτη φορά το σπιτάκι μου στη Βαρκελώνη. Με δεντράκι και απ' όλα! Μέχρι τώρα δεν το έκανα, γιατί πάντα έφευγα νωρίς για την Αθήνα. Φέτος όμως, πρώτη φορά ως εργαζόμενη θα φύγω πιο αργά... Κι ίσως φανεί περίεργο, αλλά φέτος ένιωσα σαν να "ανήκω" πιο πολύ εδώ, σαν το σπίτι να έγινε πιο πολύ σπίτι, σαν η ζωή εδώ να πήρε λίγο πιο πολύ το δρόμο της... 


Η επιστροφή στην Αθήνα τα Χριστούγεννα σηματοδοτεί για μένα το κλείσιμο ενός μικρού κύκλου. Ο κύκλος του πρώτου τετραμήνου. Ένα τετράμηνο διαφορετικό από τα άλλα, με πολύ τρέξιμο, δυο δουλειές, ένα διδακτορικό στη μέση, άγχος, κούραση, λιγότερο ελεύθερο χρόνο, λιγότερο ύπνο, αλλά και πολλή ικανοποίηση, πάθος για μια δουλειά στην οποία νιώθω εκατό τοις εκατό εγώ και για την οποία χτες συνειδητοποίησα πόσο απίστευτα πολύ με γεμίζει, μια υπέροχη παρέα, μια καινούργια ομιλία εν όψει...


Την καινούργια χρονιά πρέπει να παρθούν αποφάσεις. Αποφάσεις για το επόμενο βήμα. Τι θα είναι, πώς θα είναι, πού θα είναι. 


Πριν από αυτό όμως, και πριν ξεκινήσει ο καινούργιος κύκλος από Γενάρη, έχω ανάγκη να γυρίσω στο άλλο μου σπίτι, σε αυτό που μυρίζει κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, σε αυτό που η μαμά με περιμένει στην πόρτα και ο μπαμπάς μου λέει "έλα και θα τα βρούμε όλα", σ΄αυτό που γίνομαι και πάλι μικρούλα, σ' αυτό που οι ευθύνες και τα προβλήματα για λίγο φεύγουν απ' τους ώμους μου, σ΄αυτό που ξαναβρίσκω την παιδική μου ανεμελιά, σ' αυτό το σπίτι που μου δίνει τόση ζεστασιά και θαλπωρή...


Έχω ανάγκη να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ χωρίς να ξυπνητήρι, να με πάρει ο ύπνος κοιτώντας τα λαμπιόνια του δέντρου...


Μα πιο πολύ έχω ανάγκη να χωθώ στις αγκαλιές των δικών μου ανθρώπων, να περάσω χρόνο μαζί τους, να τους ακούσω, να μοιραστώ μαζί τους χρόνο, να καλύψω- όσο γίνεται- αυτό που χάνω όλον τον υπόλοιπο καιρό, να γελάσουμε όλοι μαζί γύρω από γιορτινά τραπέζια, να καθήσουμε μαζί δίπλα στο δέντρο... Nα τους (ξανα)πω πόσο μου έλειψαν και πόσο τους αγαπώ...




Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι εγώ μετράω αντίστροφα...

Μαρία, 
18.12.2011

"Ίσως μονάχα για μια νύχτα, αλλά θα είσαι εδώ..."

Περίεργα παιχνίδια παίζει το υποσυνείδητο.

Μερικές φορές φοβάμαι αυτό που δεν μπορώ να ελέγξω. Αυτή την εισβολή του παρελθόντος από το πουθενά.

Και πιο πολύ τη γλυκιά αίσθηση που σου αφήνει.

Μια αίσθηση που μένει ακόμα και το πρωί, όταν το φως της μέρας τα έχει πάρει όλα μαζί του.

"Θα είσαι εδώ, θα είσαι εδώ...

Ίσως μονάχα για μια νύχτα,

αλλά θα είσαι εδώ..."

Περίεργα παιχνίδια.

Για πόσο ακόμα θα είσαι εδώ τις νύχτες...;

Έξω σωπαίνει ο καιρός και καλοδέχεται,
μια υποψία από χιόνι σ΄ άδειο δρόμο.
Από το τζάμι έξω βλέπεις κι ονειρεύεσαι,
αυτή τη νύχτα που σταμάτησε ο χρόνος.

Είναι Χριστούγεννα ξανά και όλοι χαίρονται,
βλέπουν το δέντρο με τα φώτα στολισμένο.
Στέκουν μπροστά του αμίλητοι και σκέφτονται,
ένα τραγούδι τόσους μήνες ξεχασμένο.

Θα είσαι εδώ, θα είσαι εδώ,
ίσως μονάχα για μια νύχτα,
αλλά θα είσαι εδώ, θα είσαι εδώ.

Ο στρατιώτης με το τύμπανο στα χέρια του,
πετάει ψηλά τη μολυβένια τη στολή του.
παίρνει ζωή, στέκεται στα πόδια του,
και ψιθυρίζει ένα τραγούδι απ΄ τη ψυχή του.

Θα είσαι εδώ, θα είσαι εδώ,
ίσως μονάχα για μια νύχτα.

Θα είσαι εδώ, θα είσαι εδώ.
Θα είσαι εδώ...

Θα είσαι εδώ, θα είσαι εδώ,
ίσως μονάχα για μια νύχτα.

θα είσαι εδώ, θα είσαι εδώ.
Θα είσαι εδώ....

Θα είσαι εδώ, θα είσαι εδώ,
ίσως μονάχα για μια νύχτα.

Θα είσαι εδώ, θα είσαι εδώ.
Θα είσαι εδώ.

Μάνος Ξυδούς

Μαρία,

08.12.2011

Become your dream...

Πόσο εύκολο είναι να γίνεις το όνειρό σου;

Πότε ξέρεις ότι είσαι στο σωστό δρόμο για την εκπλήρωσή του;

Πότε ένα όνειρο πρέπει να αντικατασταθεί από ένα άλλο όνειρο;

Τέτοιες σκέψεις γυρίζουν στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες...

Νιώθω ότι εκπληρώνω ένα όνειρο- στόχο, δημιουργώ αυτό που κάποτε ονειρευόμουν να δημιουργήσω...

Εν μέρει.

Από την άλλη... αναζητώ το επόμενο όνειρο, το επόμενο βήμα...

Ποιο θα είναι και κυρίως πού θα είναι...

Ξέρω, όμως, καλά ότι οι όποιες σκέψεις μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή από τη ζωή και από τους καινούργιους δρόμους που σου δείχνει, χωρίς να το περιμένεις.

Κι αυτό μου αρέσει.

φωτογραφία:

Central Park, Nέα Υόρκη. Ιούνιος 2011

Μαρία,

19.11.2011

Μύρισε φθινόπωρο...

Σήμερα μύρισε φθινόπωρο.

Τι; Πώς μυρίζει το φθινόπωρο;

Μμμ... το φθινόπωρο μυρίζει βροχή, μυρίζει χώμα μουσκεμένο, μυρίζει κίτρινα τσαλαπατημένα φύλλα στο δρόμο, μυρίζει ζεστασιά, μυρίζει ζεστό αχνιστό καφέ, βανίλια και κανέλα, βιβλία και ξύλινο μολύβι...

Μυρίζει και λίγη απροσδιόριστη μελαγχολία...

Μαρία,

23.10.2011

Η ΖΩΗ ΣΟΥ

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ. ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ, ΚΑΙ ΚΑΝ'ΤΟ ΣΥΧΝΑ. ΑΝ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ. ΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ, ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ. ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΡΚΕΤΟ ΧΡΟΝΟ, ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΑΝ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ, ΣΤΑΜΑΤΑ. ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΑΝΑΛΥΕΙΣ, Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ. ΟΤΑΝ ΤΡΩΣ, ΕΚΤΙΜΗΣΕ ΚΑΘΕ ΜΠΟΥΚΙΑ. ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ, ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΑΣ. ΡΩΤΗΣΕ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΣ ΠΟΙΟ ΕΙΝΙΑ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. ΤΑΞΙΔΕΥΕ ΣΥΧΝΑ. ΤΟ ΝΑ ΧΑΝΕΣΑΙ ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΡΠΑΞΕ ΤΕΣ. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. ΟΠΟΤΕ ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ. ΖΗΣΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΣΟΥ.

Το είδα.
Το διάβασα.
Το εκτύπωσα.
Το κόλλησα δίπλα στο γραφείο μου.
Το μανιφέστο αυτής της χρονιάς.
Και κάθε χρονιάς.




Μαρία,
17.10.2011

Εργασία και χαρά!

Πάει σχεδόν ενάμισης μήνας που γύρισα.

Δεν έχω καταλάβει πώς πέρασε. Την πρώτη μέρα πήγα κυριολεκτικά από το αεροδρόμιο στη δουλειά. Έκτοτε ο χρόνος περνάει κι εγώ τον ακολουθώ μηχανικά: από τη μία δουλειά στην άλλη και στη μέση η διατριβή.

Εγώ δεν ξέρω πού ακριβώς βρίσκομαι, φαντάζομαι κάπου εκεί ανάμεσα προσπαθώντας να τα χωρέσω όλα, να αντεπεξέλθω σε όλα.

Το καλοκαίρι μου φαίνεται τόσο μακριά... Οι θάλασσες, τα ταξίδια, οι φίλοι, τα γέλια...

Ο Σεπτέμβρης ήταν από τους αγαπημένους μου μήνες όταν ζούσα στην Αθήνα. Στη Βαρκελώνη πάντα ήταν ο χειρότερος. Φέτος- ευτυχώς- ήταν διαφορετικός (χάρη σε μια ευχάριστη έκπληξη), αλλά και πάλι δεν τον έζησα όπως θα ήθελα.

Φτάσαμε ήδη στα μέσα Οκτώβρη.

Σήμερα είναι αργία και δε δουλεύω. Είναι η πρώτη καθημερινή που δεν χρειάζεται να ξυπνήσω αξημέρωτα, να τρέξω, να τα προλάβω όλα, να τα βάλω όλα σε πρόγραμμα.

Εϊναι περίεργο αλλά είχα να χαρώ έτσι με αργία από τότε που ήμουν στο σχολείο!

Η πρώτη μέρα που μπορώ να αφιερώσω στον εαυτό μου, ίσως το πρώτο απόγευμα που μπορώ να καθίσω ήρεμα και να γράψω...

Αν κάτι μου αρέσει σε αυτό το χαμό και τους τρελούς ρυθμούς είναι ότι μαθαίνω να εκτιμώ πιο πολύ τον ελεύθερο χρόνο, τις στιγμές ξεκούρασης, την πάυση...

Η φετινή χρονιά προμηνύειται δύσκολη. Και αν θα έπρεπε να της βάλω έναν τίτλο, σίγουρα αυτός θα ήταν... "εργασία και χαρά"!

¡Ánimo!

Μαρία,
12.10.2011

Coctail G' Mine...

Aπό αυτό που μυρίζει γιασεμί και μέσα του κολυμπάει ένα μικρό αποξηραμένο τριανταφυλλάκι...

Στο μικρό τραπεζάκι, στον χαμένο στους πεζόδρομους κήπο, στην ησυχία της ακόμη μισοάδειας Αθήνας...

Μου πήρε όσο κρατάει ένα κοκτέιλ να θυμηθώ πόσο με γέμιζαν κάτι γλυκές στιγμές στην πόλη, πόσο με γέμιζε μια κουβέντα ή το να κοιτάμε απλώς στην ίδια κατεύθυνση...

Τέλη Αυγούστου.

Και αρχίζω να ξανανιώθω.

Μαρία,

25.08.2011

Sobre venganzas y perdones...

"Yo no hablo de venganzas, ni perdones.
El olvido es la única venganza y el único perdón."


"Εγώ δε μιλώ ούτε για εκδίκηση ούτε για συγγνώμη.
Η λησμονιά είναι η μόνη εκδίκηση και η μοναδική συγγνώμη".

J.L. Borges

Μαρία,

21.08.2011

7 "να..." των φετινών διακοπών...

1. Να ξεκουραστώ

2. Να κάνω μπάνια (πολλά)

3. Να (ξε-)καθαρίσω το μυαλό μου

4. Να διαβάσω βιβλία (λογοτεχνικα και μόνο)

5. Να γράψω την ομιλία

6. Να μαυρίσω

7. Να γεμίζω τις μπαταρίες

Και τι κατάφερα από όλα αυτά, θα σου πω σε λίγες μέρες...


Μαρία

Το ηλιοβασίλεμα που χάθηκε...

Hemos perdido aún este crepúsculo.
Nadie nos vio esta tarde con las manos unidas mientras
la noche azul caía sobre el mundo.
He visto desde mi ventana
la fiesta del poniente en los cerros lejanos.
A veces como una moneda se encendía
un pedazo de sol entre mis manos.
Yo te recordaba con el alma apretada
de esa tristeza que tú me conoces.
Entonces, dónde estabas?
Entre qué genes?
Diciendo qué palabras?
Por qué se me vendrá todo el amor de golpe
cuando me siento triste, y te siento lejana?
Cayó el libro que siempre se toma en el crepúsculo,
y como un perro herido rodó a mis pies mi capa.
Siempre, siempre te alejas en las tardes
hacia donde el crepúsculo corre borrando estatuas.



....


Το χάσαμε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα.
Κανείς δεν μας είδε εμάς χεράκι, χεράκι το βράδυ εκείνο
όπου έπεφτε η γαλάζια η νύχτα και εσκέπαζε τον κόσμο.

Απ' το παράθυρο μου είδα μόνος εγώ
τη φιέστα του ηλιογέρματος ψηλά στ χάη.

Και πότε, πότε σαν πυρακτωμένο κέρμα
κράταγα ένα κομματάκι ήλιο στην παλάμη μου.

Και σε συλλογιζόμουν με τη καρδιά σφιγμένη
από κείνο εκεί το σφίξιμο που ξέρεις πως με κυβερνάει.

Λέγε μου, που ήσουνα?
Με τι κόσμο?
Και τι τους έλεγες?
Και γιατί ακαριαία με κυριεύει ακέριος ο έρωτας εμένα
μόλις νιώσω μοναχός, με σένανε μακριά μου?

Μου 'φυγε το βιβλίο που πάντα ανοίγω το βραδάκι
και σα λαβωμένο κουτάβι γλίστρησε
κι έπεσε στα πόδια μου το παλτό.
Μα όλο φεύγεις εσύ, φεύγεις τα βράδια
με το δειλινό παρέα που πιλαλάει και αφανίζει τ' αγάλματα......

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada

María,

01.08.2011

Οι κύκλοι που (δεν) κλείνουν...

"Lo mejor de recordar es que puedes regresar cuando lo deseas, nadie te puede robar o impedir eso.

Quizá lo que más me impacta es que, siempre que vuelves, el recuerdo es diferente.

Y si el recuerdo es diferente, uno lo acabo siendo también, porque ahí están tus raíces y si tus raíces cambian, también cambiará tu tronco..."


To καλύτερο στο να θυμάσαι είναι ότι μπορείς να επιστρέφεις όποτε το θελήσεις, αυτό κανείς δεν μπορεί να στο κλέψει ή να στο εμποδίσει.

Ίσως αυτό που με επηρεάζει πιο πολύ είναι ότι, κάθε φορά που επιστρέφεις, η ανάμνηση είναι διαφορετική.

Κι αν η ανάμνηση είναι διαφορετική, καταλήγεις να είσαι διαφορετικός κι εσύ, γιατί εκεί είναι οι ρίζες σου και αν οι ρίζες σου αλλάζουν, θα αλλάξει επίσης και ο κορμός σου..."

Αlbert Espinosa

"Si tu me dices ven, lo dejo todo...Pero dime ven..."

.....

Πόσες φορές σκέφτηκα κύκλους.

Κύκλους που κλείνουν για να ανοίξουν άλλοι.

Κύκλοι που παίρνουν μαζί τους πολλά, για να έρθουν άλλοι που θα φέρουν άλλα.

Πόσες φορές είπα: αυτός ο κύκλος έκλεισε, αυτός ο κύκλος πρέπει να κλείσει.

Τελευταία σκέφτομαι πως ίσως κάποιοι κύκλοι να μην κλείνουν ποτέ. Κάποιοι κύκλοι ίσως να είναι καταδικασμένοι να μην κλείσουν ποτέ, πάντα θα μένουν με μια εκκρεμότητα συντροφιά.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό.

Ίσως μέχρι πρότινος να νόμιζα ότι είναι κάτι αρνητικό. Ένας κύκλος που δεν κλείνει, πάντα σε αφήνει με ένα αίσθημα μισοτελειωμένου στα χείλη, μια αβεβαιότητα, κάτι που πρέπει να διώξεις, να κλείσεις, να τελειώσεις, κάτι που πρέπει να φύγει, να πετάξει μακριά...

Αλλά πάλι...γιατί πρέπει όλοι οι κύκλοι να κλείνουν;

Τι μας φοβίζει σε έναν μισόκλειστο κύκλο;

Τι θέλουμε να αποτινάξουμε από έναν μισόκλειστο κύκλο;

Έχω κύκλους που δεν μπορώ να κλείσω.

Κύκλους που κάθε φορά που τους επισκέπτομαι, επιστρέφω διαφορετική από το βυθό τους...

Αλλά ακόμα κι έτσι νομίζω ότι πρέπει να μάθω ζω με τους μισόκλειστους κύκλους μου...

Να τους παίρνω μαζί μου και να συνεχίζω τους...

...παράλληλους κύκλους μου...

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα,

που ίσως σου πω,

μια άλλη νύχτα...

Μαρία

(Γράφτηκε πολλές νύχτες του Ιουλίου και πάντα έμενε στα πρόχειρα...)

Η θύελλα της ζωής...

"Ζούμε σε μία θύελλα όπου εκατοντάδες αντιφατικά στοιχεία συγκρούονται: συντρίμμια από το παρελθόν, αποκόμματα του σήμερα, σπόροι του αύριο, στροβιλίζονται, συνδυάζονται, χωρίζονται κάτω από τον αγέρωχο άνεμο του πεπρωμένου."


ΜoMΑ,NYC
24.06.2011

Noμίζω ότι είναι από τις πιο όμορφες περιγραφές για τη ζωή που έχω διαβάσει...



Μαρία

Οι φόβοι μας.

"Τenemos miedos. Todos tenemos miedos, aunque lo bueno de esta vida es que casi nadie nos pregunta cuáles son los nuestros."

"Φοβόμαστε. Όλοι φοβόμαστε, αν και το καλό σε αυτήν τη ζωή είναι ότι σχεδόν κανείς δεν μας ρωτάει ποιοι είναι οι δικοί μας φόβοι."

Αlbert Espinosa

"Todo lo que podríamos haber sido tú y yo si no fueramos tú y yo"

Kαι τελικά με τους φόβους μας πάντα είμαστε μόνοι μας.

Μαρία,

19.07.2011

Παραμυθιάζομαι...

Εντελώς.






Μ.
18.07.2011

A la deriva...

Θολή φωτογραφία.

Θολή στιγμή.

Θολή ανάμνηση.

Θολό πριν.

Θολό μετά.

Θολό "θέλω".

Θολό αντίο.

Θολό κάπου.

Θολό κάποτε.

Θολό ποτέ.

Πολλή θολούρα

πολύ γκρι

δε βλέπω

δε θέλω να δω

θολά μάτια

θολός πόνος

σβήσε μου το φως

τράβα μου την κουρτίνα

και άσε με

στη θολή νύχτα

στη θολή ησυχία

να βυθίζομαι...

Μαρία.

χωρίς ημερομηνία

El recuerdo más placentero...

Στο βιβλίο που μόλις διάβασα ο πρωταγωνιστής έχει ένα περίεργο χάρισμα: κοιτώντας στα μάτια του άλλου μπορεί να δει την ανάμνηση από την πιο δυσάρεστη αλλά και την πιο ευχάριστη στιγμή του...

Πώς είναι άραγε να κοιτάει κάποιος στα μάτια σου και να βλέπει ό, τι πιο επώδυνο και ό, τι πιο όμορφο έχεις ζήσει ποτέ; Και άραγε πόσο εύκολο είναι να (παρα)δεχτούμε ποια ήταν η δύσκολη, αλλά και η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μας;

Αυτά σκεφτόμουν χτες το απόγευμα, περπατώντας στη πόλη που τόσο αγαπώ και αποχαιρετώντας της για το καλοκαίρι... Σκεφτόμουν άραγε ποια είναι η πιο ευχάριστη ανάμνηση που έχω-τη δυσάρεστη δεν τη σκεφτόμουν τόσο-, el recuerdo más placentero en mi vida... Μακάρι να έβρισκα των πρωταγωνιστή αυτού του βιβλίου και να με έβγαζε από την περιέργεια, αν και δεν ξέρω πώς θα με έβρισκε αυτό που θα μου έλεγε...

Περπατούσα στους δρόμους, έτρεχα με το ποδήλατο και στο μυαλό μου χοροπηδούσαν αναμνήσεις γλυκιές, όμορφες και όλες προσπαθούσαν να κερδίσουν τη θέση της πιο ευχάριστης ανάμνησης... Και μέσα στο χορό τον αναμνήσεων, θυμήθηκα μία στιγμή που θα μπορούσε να είναι η πιο ευχάριστη, η πιο γεμάτη στιγμή της ζωής μου (αν και δεν ξέρω αν τελικά είναι...)... Και τότε τα πόδια μου καρφώθηκαν στο έδαφος, κόμποι ανέβηκαν στο λαιμό μου, ένιωσα σαν να μου έδιναν γροθιές στο στομάχι... Αισθάνθηκα ότι έχανα την ισορροπία μου, ότι ζαλιζόμουν, χανόμουν... Βρέθηκα σε ένα παγκάκι καθισμένη, κοιτώντας τον ουρανό που γινόταν μωβ, δεν ξέρω αν σκεφτόμουν, ίσως είχα πάψει να σκέφτομαι, δεν ξέρω αν θυμόμουν, ίσως είχα πάψει ακόμα και να θυμάμαι.

Τώρα το ξανασκέφτομαι.

Θα μπορούσε άραγε η πιο δυσάρεστη στιγμή μας να είναι η στιγμή που νιώσαμε την απώλεια της πιο ευχάριστης;

Μαρία,

10.07.2011

“Todo lo que podríamos haber sido tú y yo si no fuéramos tú y yo”

Πάνω σε αυτό το βιβλίο έπεσα σήμερα τυχαία.

“Todo lo que podríamos haber sido tú y yo si no fuéramos tú y yo”.

Όλα όσα θα μπορούσαμε να ήμαστε εσύ κι εγώ, αν δεν ήμασταν εσύ κι εγώ.

Διάβασα τον τίτλο πολλές, πολλές φορές.

Τον σκέφτηκα ακόμα περισσότερες .

Και όλη μέρα δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου.

Σε κάποιο σημείο στο ίδιο βιβλίο λέει κάτι που επίσης δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου...

"Rompí a llorar. Me encanta esa expresión. No se dice rompí a comer o rompí a caminar. Rompes a llorar o a reír. Creo que vale la pena hacerse añicos por esos sentimientos."

"Έσπασα* σε κλάματα." Μ' αρέσει πολύ αυτή η έκφραση. Δε λέγεται "έσπασα στο φαΐ ή έσπασα στο περπάτημα. Σπας σε κλάματα ή σε γέλια. Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να γίνεις θρύψαλα γι αυτά τα συναισθήματα".

*ξέσπασα

Μαρία,

06.07.2011

42 St- Times Square

Άνθρωποι που τρέχουν...
Πόρτες που κλείνουν...
Τρένα που φέυγουν...
Θόρυβος...
Κίνηση...

Μια στιγμή!
Στοπ.
Στιγμές που παγώνουν...
Στιγμές που φεύγουν...
Πόρτες που κλείνουν...
Άνθρωποι που φεύγουν...

Κι άσε το τρένο που φεύγει
να σε πάρει μαζί του.

M.

110th St- Cathedral Parkway

"I want to wake up in that city that never sleeps..."

Για τη Νέα Υόρκη θα μπορούσα να γράφω ώρες και ώρες...

Σίγουρα αυτό δεν είναι κάτι σπάνιο. Δε θα ήμουν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία.

Αυτό που μου έκανε, όμως, εντύπωση είναι η οικειότητα που είχα με αυτήν την πόλη από την πρώτη στιγμή. Από τη στιγμή που έφτασα στο Penn Station, μέχρι τη στιγμή που βγήκα από το μετρό. Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα βγαίνοντας ήταν το Westside Market και ήμουν σίγουρη ότι κάπου το έχω ξαναδεί αυτό το ίδιο ακριβώς, στην ίδια γωνία, και τότε θυμήθηκα ότι το είχα δει εδώ κι ήταν ένα περίεργο "blog-o-déjà-vu" που με έκανε να χαμογελάσω.

Το ίδιο βράδυ, κοιτάζοντας από το 12ο όροφο της νεοϋορκέζικης πολυκατοικίας ένιωσα κάτι περίεργα γνώριμο, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω. Τις υπόλοιπες μέρες περπατούσα στους δρόμους σαν να τους ήξερα, κοιτούσα γύρω μου και κάτι αναγνώριζα...

Δεν μυθοποίησα αυτήν την πόλη. Δεν έκλεισα τα μάτια στην άλλη πλευρά της που ξέρω ότι έχει. Κι όμως, ίσως γι αυτό την αγάπησα πιο πολύ. Γιατί προσπάθησα να τη δω όπως είναι.

Σίγουρα λίγες μέρες δεν ήταν αρκετές. Έμειναν πολλά για την επόμενη φορά.

Φεύγοντας ένιωσα πως θα ξαναγυρίσω.

Και κλεφτά στο μωβ σημειωματάριο του ταξιδιού μου έγραψα "Να τολμήσω να γράψω ότι θέλω κάποια στιγμή να ζήσω στη Νέα Υόρκη;" Αλλά δεν ξέρω αν αυτή η σκέψη ήταν από αυτές που πήρα μαζί μου ή από αυτές που έμειναν πίσω...

'Oπως και να 'χει... I ♥ NY!!! :)

Μαρία,

01.07.2011

Fragments of a trip...

Aναρωτιέμαι πότε πέρασε ένας μήνας...
Πότε έφυγα και πότε γύρισα...
Πόσα μέρη, πόσες εικόνες, πόσα χιλιόμετρα...
Ταξίδεψα με αεροπλάνα, τρένα, λεωφορεία, αυτοκίνητα, με τη σκέψη...
Εικόνες, πολλές εικόνες...
Τόσες πολλές, τόσο γρήγορα...
Τόσες σκέψεις, τόσες στιγμές...
Τα γράμματά μου χοροπηδούν στο μωβ σημειωματάριο που είχα μαζί μου. Οι κίτρινες σελίδες του γέμισαν σκέψεις που ήθελα να κρατήσω.
Δεν ξέρω αν τελικά μπόρεσα να τις κρατήσω- ίσως μερικές χάθηκαν στην πορεία, άλλες έμειναν πίσω για κάποιο άνεξήγητο λόγο, άλλες ήταν πιο επίμονες και με ακολουθούν ακόμα...

...

"Πρώτο τραγούδι...
"Viens faire-moi rêver..." και η πρώτη υπερατλαντική πτήση ξεκινάει...
Όλοι οι φόβοι είναι πια παρελθόν...
Βon Voyage...
Σήμερα... μια άλλη ήπειρος!!!"

03.06.2011 πτήση Βαρκελώνη-Μόντρεαλ

...

"Το καλύτερο σε ένα ταξίδι είναι να (ξανα-)συναντάς τους ανθρώπους σου."
28.06.2011 πτήση Μόντρεαλ-Βαρκελώνη




Μαρία,
30.06.2011




Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την αγαπημένη μου στιγμή αυτού του ταξιδιού. Ένα σημείο που πάντα ονειρευόμουν να βρεθώ, χωρίς να ξέρω γιατί.
Γέφυρα του Μπρούκλυν, Νέα Υόρκη.

Cruzamos...

...el charco!!!!

Ή όπως είπε και η Κ. ...

"Αύριο... μια άλλη ήπειρος!"

Μαρία,

02.06.2011