"Those were the days..."

‎"Those were the days, my friend

We thought they'd never end

We'd sing and dance forever and a day

We'd live the life we choose

We'd fight and never lose...

For we were young and sure to have our way..."

Στο "εδώ" μου που υπεραγαπώ...

Σε μια Αθήνα κάπως μουδιασμένη και λίγο γκρίζα, προσγειώνεται το αεροπλάνο μου. Βρέχει και έχει κίνηση στους δρόμους, λόγω της (μιας εκ των πολλών) απεργίας. Ο μπαμπάς έχει έρθει να με πάρει, η μαμά στο σπίτι μού έχει πάρει τις αγαπημένες μου πάστες και με περιμένει. Το σπίτι είναι τόσο ζεστό. Τα δώρα ανοίγουν κι είναι τόσο όμορφη εικόνα να βλέπεις τους γονείς να χαίρονται σαν μικρά παιδιά. Το σπίτι μοσχομυρίζει κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, που είναι το αγαπημένο μου. Το οικογενειακό τραπέζι μού έχει λείψει.

Το ελληνικό μου τηλέφωνο χτυπά και οι φίλοι μου με καλωσορίζουν. Το βράδυ έχει βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα με το αυτοκίνητο. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια, αλλά πίσω από τη διάχυτη απελπισία εγώ βλέπω φως.

Το βράδυ κοιμάμαι στο παλιό μου παιδικό-εφηβικό-φοιτητικό δωμάτιο που δεν με χωράει πια. Κι όμως, πόσο ήσυχη κοιμάμαι όταν οι γονείς μου είναι στο δίπλα δωμάτιο, πόσο προστατευμένη νιώθω! Ξαναγίνομαι παιδί, με 'κείνη την ανεμελιά που σου δίνει η έλλειψη ευθυνών και προβλημάτων.

Το επόμενο πρωί ξυπνάω και κατεβαίνω στο κέντρο, όπου με περιμένουν ατέλειωτες ώρες από βόλτες, κουβέντες, καφέδες. Το βράδυ ο Μαραβέγιας τραγουδάει "Welcome to Greece" κι εγώ νομίζω ότι είμαι η πιο χαρούμενη ανάμεσα στους θαμώνες της μουσικής σκηνής.

Οι μέρες κυλούν, πέρασε κιόλας μια βδομάδα στην πόλη μου- μη με ρωτήσεις πώς, ούτε κι εγώ το κατάλαβα! Γέλια, φαγητά, ποτά, βόλτες, ξενύχτια, θέατρο, παρέα, φίλοι, ζεστασιά... Τόση ζεστασιά! Ποτέ και με τίποτα δεν θα άλλαζα την αίσθηση του να νιώθω ότι περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ. Γι αυτό το "εδώ" μου που λατρεύω, νομίζω ότι όσες φορές κι αν φεύγω, άλλες τόσες θα γυρίζω.

(Προχτές σ' ένα μπαρ στην πλατεία Μαβίλη που ήμουν πάλι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ, άκουσα αυτό το τραγούδι... Και τόσο μου άρεσε η σκέψη ότι είμαστε νέοι, τραγουδάμε, χορεύουμε, ζούμε τη ζωή που επιλέγουμε, αγωνιζόμαστε και νιώθουμε ότι ποτέ δε χάνουμε, ότι έχουμε το δρόμο μας που όσο δύσκολος κι αν είναι, εμείς θα τον βρούμε... Και με τη δύναμη που μας δίνει η νεανική μας ηθελημένη ή μη αφέλεια, πιστεύουμε ότι αυτές οι μέρες δε θα αλλάξουν ποτέ και τα όνειρά μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν...)

Μαρία,

22.12.2010

H νοσταλγία του απραγματοποίητου.

"¿Te da nostalgia?
- ¿El qué?
- Todo. La comida...
- Un poco.
- ¿Es rara, no, la nostalgia? Porque tener nostalgia, en sí, no es malo. Eso es que te han pasado cosas buenas y las echas de menos. Yo, por ejemplo, no tengo nostalgia de nada... porque nunca me ha pasado nada tan bueno como para echarlo de menos...

¿Se podrá tener nostalgia de algo que aún no te ha pasado? Porque a mí a veces me pasa. Me pasa que me imagino cómo van a ser las cosas, con los chicos, por ejemplo... o con la vida en general. Y luego me da pena cuando me acuerdo de lo bonitas que iban a ser. Porque iban a ser preciosas... en serio, preciosas.

Y luego cuando lo pienso me da nostalgia... porque iban a ser tan bonitas... Cuando me doy cuenta de que aún no han pasado y que a lo mejor no pasan nunca, me pongo super triste... super triste, tía..."

-Σε κάνει να νοσταλγείς;
-Τι πράγμα;
-Όλα. Το φαγητό…
-Λίγο.
-Είναι περίεργη η νοσταλγία, έτσι δεν είναι; Γιατί το να νιώθεις νοσταλγία, καθ’ αυτό, δεν είναι άσχημο. Αυτό σημαίνει ότι σου έχουν συμβεί ωραία πράγματα και σου λείπουν. Εγώ για παράδειγμα δεν νιώθω νοσταλγία για τίποτα… Γιατί ποτέ δεν μου έχει συμβεί κάτι τόσο καλό, ώστε να μου λείπει… (...)

Μπορεί άραγε να νοσταλγείς κάτι που ακόμα δεν σου έχει συμβεί; Γιατί εμένα μερικές φορές μου συμβαίνει… Μου συμβαίνει να φαντάζομαι πώς θα είναι τα πράγματα, με τα αγόρια για παράδειγμα… ή με τη ζωή γενικά. Και μετά λυπάμαι όταν θυμάμαι τι ωραία που θα ήταν. Γιατί θα ήταν τέλεια… Στ’ αλήθεια, τέλεια.

Και μετά όταν το σκέφτομαι με κάνει να νοσταλγώ…. Γιατί θα ήταν τόσο όμορφα… Κι όταν συνειδητοποιώ ότι ακόμα δεν έχουν συμβεί και ότι ίσως δεν συμβούν ποτέ, στεναχωριέμαι πολύ, πάρα πολύ…

(Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί αυτό που δεν έχει ζήσει. Να λυπάται για κάτι που περίμενε να έρθει και δεν ήρθε. Και να το νοσταλγεί, γιατί αυτό που ήταν να έρθει και δεν ήρθε, θα ήταν τόσο, μα τόσο όμορφο. Τι περίεργη η νοσταλγία του απραγματοποίητου...)

*Σκηνή από την αγαπημένη μου ταινία "Princesas" του Fernando León de Aranoa

Μαρία,

13.12.2010

Paris...encore et encore!!!

«Μια ζωή που έζησες, την έζησες, δεν τη βρίσκεις αλλού. Γιατί την έζησες μέσα σε μυρουδιές, μέσα σε φώτα, μέσα σε ήλιους και βροχές, μέσα σ’ ανθρώπους. Κι αυτά όλα θα μένουν πίσω σου και θα τ’ αναζητάς...»

Στρατής Τσίρκας

Ακυβέρνητες Πολιτείες, "Αριάγνη"

Σκηνή 1η

Παραμονή της μικρής επιστροφής στην παλιά μου πόλη νιώθω κάποια ανησυχία. Λέω σε μια φίλη ότι νιώθω σαν να επρόκειτο να ξανασυναντηθώ μετά από καιρό με έναν παλιό αγαπημένο.

Σκηνή 2η

Στο αεροδρόμιο Orly του Παρισιού όλα είναι άσπρα. Θυμάμαι την πρώτη-πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Παρίσι και πάλι χιόνιζε ασταμάτητα. Κατευθύνομαι προς τη στάση του λεωφορείου, όπως πάντα. Νιώθω περίεργα, αλλά γνώριμα. Στο πρώτο "mademoiselle" και "je vous en prie" που ακούω χαμογελάω πλατιά. Η γαλλική γλώσσα που τόσο αγαπώ ηχεί στα αυτιά μου σαν μελωδία.

Σκηνή 3η

Στη στάση Μοntsouris κατεβαίνω. Προσπαθώ να προσανατολιστώ και μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα, αλλά τα καταφέρνω. Βρίσκω εύκολα τη Fondation Hellénique της Cité Universitaire και χαίρομαι. Η μεγάλη πόρτα ανοίγει και βγαίνει από μέσα η φίλη Δ. να με καλωσορίσει. Ξαφνικά ο χρόνος παγώνει και όλα είναι πολύ "déjà vu". "Καλωσόρισες στο σπίτι! Παρίσι!!!" Στο κτίριο τίποτα δεν έχει αλλάξει και οι αναμνήσεις ξεπηδούν σε κάθε τοίχο.

Σκηνή 4η

Μπαίνω στο μετρό. Η χαρακτηριστική του μυρωδιά είναι ακόμα εκεί. Κατεβαίνω στη στάση "Châtelet" και όπως πάντα γίνεται χαμός. Βγαίνω σε μία από τις αμέτρητες εξόδους του σταθμού και κατευθύνομαι προς το Centre Georges Pompidou. Κάθομαι σε ένα καφέ και παραγγέλνω έναν καφέ allongé. (Πόσο καιρό είχα ν' ακούσω τη φωνή μου στα γαλλικά;) Παρατηρώ τον κόσμο που περνάει. Κοιτάω το κτίριο απέναντί μου. Πάντα πίστευα ότι η καλύτερη θέα του Παρισιού είναι από το Pompidou, γιατί όλα φαίνονται τόσο κοντά, οι στέγες, τα παράθυρα.

Σκηνή 5η

Έχω ραντεβού για φαγητό στο "φτερωτό μυρμήγκι", κοντά στη Σορβόννη. Ξαναπερπατάω τους δρόμους που κάποτε περπατούσα φορτωμένη με βιβλία, σκέψεις, ανησυχίες... Ανοίγω την πόρτα και όλα έχουν μείνει ίδια. Οι τοίχοι με τα βιβλία στους τοίχους, τα κάδρα, τα λαμπάκια, η μικρή σοφιτούλα... Η κουβέντα αρχίζει και διαρκεί για ώρες. Κι εγώ δεν καταλαβαίνω πώς κατάφερα να ταξιδέψω τόσο γρήγορα στο χώρο και στο χρόνο. Η Δ. με τραβάει μια φωτογραφία, την ίδια που με είχε τραβήξει πριν από 3 ακριβώς χρόνια, στο ίδιο ακριβώς μέρος, στην ίδια ακριβώς πόζα. Κι εγώ την κοιτάω και ψάχνω στο βλέμμα μου να δω τι έχει αλλάξει σ' εκείνη την Petite Marie που ήθελε κάποτε να κατακτήσει το Παρίσι...

Σκηνή 6η

Πρωινό στο Παρίσι σημαίνει ζεστός γαλλικός καφές, galettes bretonnes και άλλες λιχουδιές σε ένα δωμάτιο μόλις 10 τετραγωνικών που όμως κρύβει πολύ ζεστασιά... Το πρωινό συνοδεύει μια παλιά μελωδία που μας γυρίζει πίσω...

Σκηνή 7η

Στο St-Germain-des-Prés όλα είναι στολισμένα και καταλαβαίνω πως τα Χριστούγεννα είναι καθ' οδόν. Χάνομαι σε αγαπημένες γωνιές, δρομάκια, στο χρόνο.

Σκηνή 8η

Στην πλατεία της Σορβόννης δεν έχει αλλάξει τίποτα. Νομίζω πως από κάποια γωνιά θα βγει η Λ. και θα καθήσουμε για καφέ στο γνωστό μας τραπεζάκι. Και οι Γάλλοι θα έρχονται και θα φεύγουν κι εμείς θα μένουμε εκεί γιατί "nous sommes Grecques" και έχουμε πολλά να πούμε. Στο δρόμο για την rue Mouffetard όλα είναι ίδια και η κρέπα του "petit Grec" πεντανόστιμη όπως πάντα.

Σκηνή 9η

Μπαίνω στο πρώτο μετρό που βρίσκω και κατεβαίνω στον Πύργο του Άιφελ, αλλά από την πίσω πλευρά, γιατί πάντα μου φαινόταν πιο ανθρώπινη από αυτήν που φαίνεται από το Trocadero. Όσο πλησιάζω νιώθω μια περίεργη χαρά που δεν μπορώ να εξηγήσω. Στέκομαι ακριβώς από κάτω και εκείνη τη στιγμή τα φωτάκια αρχίζουν να λαμπυρίζουν. Αποτραβιέμαι σε μια γωνιά και αφήνομαι. Κάθε λαμπάκι είναι και μια ανάμνηση. Κάτι γλυκό που έχω να θυμάμαι. Νιώθω ευτυχισμένη που μπορώ να επιστρέφω εκεί που αγαπώ.

Σκηνή 10η

Περπατώ κατά μήκος του Σηκουάνα και χάνομαι στις σκέψεις μου. Νιώθω μια γεύση γλυκιάς νοσταλγίας στα χείλη που με κάνει να χαμογελώ, αλλά και να σκέφτομαι ότι ο κύκλος της ζωής στο Παρίσι έχει κλείσει και ότι "ό, τι πέρασε, πέρασε σωστά".

Σκηνή 11η

Βαστίλλη. Οι φίλοι με περιμένουν σε ένα μπαρ της περιοχής. Τους βλέπω και πέφτω στις αγκαλιές τους. Μ' αρέσει όταν ξανασυναντιέμαι με ανθρώπους και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αυτό κάτι σημαίνει. 'Η μάλλον σημαίνει πολλά. Ο R. θυμάται τα γαλλικά μου την πρώτη μέρα που έφτασα στο Παρίσι, μόλις είχαμε γνωριστεί, και όλοι ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Μου δείχνει το κινητό του όπου με έχει περασμένη ως "Μaria 519", 519 ήταν το νούμερο του δωματίου μου στην εστία μας. Ξαναβλέπω το γαλλικό μου νούμερο τηλεφώνου που κάποτε το ήξερα απ' έξω, αλλά τώρα αυτή αλληλουχία αριθμών φαντάζει τόσο μακρινή... O C. μου λέει πόσο χαίρεται που με ξαναβλέπει και τα μάτια του με συγκινούν. Θυμάμαι ατέλειωτα βράδια στην εστία, κουβέντες, γέλια και ξενύχτια.

Σκηνή 12η

Στους σκοτεινούς δρόμους του νυχτερινού Παρισιού ψάχνουμε με τη Δ. "noctilien". Κάνει κρύο, είμαστε κουρασμένες, αλλά γελάμε συνέχεια γιατί θυμόμαστε τρία χρόνια πριν που κάναμε τα ίδια. Κάνουμε πλάκα και λέμε ότι γεράσαμε πια και δεν αντέχουμε τα ξενύχτια.

Σκηνή 13η

Ξυπνάω σε ένα χιονισμένο Παρίσι. Λευκές σκέψεις και χαμόγελα.

Σκηνή 14η

Βράδυ στο Οberkampf. Με παλιούς, αλλά και καινούργιους φίλους. Μου λένε ότι μιλάω σαν ισπανίδα κι εγώ συνειδητοποιώ πόσο με έχει επηρεάσει η καινούργια μου γλώσσα. Γέλια πολλά και ωραίες στιγμές. Είμαι χαρούμενη.

Σκηνή 15η

Είναι πρωί και παίρνω το μετρό για τη Μονμάρτρη. Στο δρόμο για τον τόσο τουριστικό προορισμό, που όμως αγαπώ και πάντα θα αποζητώ μια βόλτα εκεί, μπαίνει ένας μουσικός με ακορντεόν. Πάντα με έκανε να συγκινούμαι ο ήχος ενός ακορντεόν...

Σκηνή 16η

Σε ένα καφέ στο Marais συνειδητοποιώ ότι μέσα σε λίγες ώρες θα αλλάξω πάλι τοπίο και θα βρεθώ σπίτι. Σπίτι αυτή τη φορά είναι η Βαρκελώνη.

Σκηνή 17η

Αποχαιρετώ τους φίλους μου, παλιούς και καινούργιους, και κατευθύνομαι προς τη στάση του λεωφορείου που θα με πάει στο αεροδρόμιο. Με γνώριμα βήματα και κινήσεις, μια και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Και σίγουρα ούτε η τελευταία.

Σκηνή 18η

Το αεροπλάνο είναι έτοιμο για απογείωση. Φεύγω γεμάτη. Καινούργιες αναμνήσεις χορεύουν με τις παλιές. Δεν είμαι λυπημένη, κι ας κυλάει ένα δάκρυ στο μάγουλό μου. Λέω "au revoir" στο Παρισάκι μου, στο οποίο ξέρω ότι πάντα θα επιστρέφω με την ίδια χαρά που επιστρέφει κάποιος σε μια πόλη που αγάπησε, δέθηκε μαζί της και άφησε ένα κομμάτι του για πάντα πίσω της. Γιατί στο κάτω-κάτω... "we' ll always have Paris"!!!

Μαρία,

05.12.2010