"Κορίτσι στην Πόλη"

"Το «Κορίτσι στην Πόλη» ώρες ώρες μου θυμίζει το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο...» που είχαν όλα τα κοριτσάκια που ήταν γεννημένα στη δεκαετία του ’80. Σκληρό ιριδίζον εξώφυλλο γεμάτο λουλούδια και μέσα ροζ μυρωδάτα χαρτιά αλληλογραφίας. Μυστικά και συνθήματα, τρίλιζες, καρδιές και μαργαρίτες αποτυπωμένες με μπλε Bic στυλό. Κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα ξεσκονίζω τις κούτες Νουνού, όπου εκεί έχει καταχωνιάσει η μαμά μου όλη την παιδική, τη νεανική και την ενήλικη ζωή μου. Το παρελθόν μου στην Ελλάδα, σφηνώθηκε μέσα σε ένα πατάρι και για να μην παραπονιέται από την ασφυξία, το στόλισαν με πράσινη χριστουγεννιάτικη κορδέλα. Το δωμάτιο μου, που μέχρι πριν ένα χρόνο φιλοξενούσε τα πράγματα της Αθήνας, ανακαινίστηκε και έχει γίνει πλέον γκαρνταρόμπα, αποθήκη και ξενώνας.

Το καλοκαίρι ανάμεσα στα σύννεφα της σκόνης και τα κουβάρια των κολλητικών ταινιών, ξανά-ανακάλυψα τα πρώτα μου γράμματα με παραλήπτη το ημερολόγιο μου. Τώρα πια φυλλομετρώ τα τότε θέλω μου πάνω στα διάσπαρτα χαρτιά. Με βουτυρωμένα γράμματα που μοιάζουν περισσότερο με πασχαλινά κουλουράκια συντεταγμένα πάνω στο ταψί, δηλώνω ότι «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω παραμυθάς». Στο ψήσιμο πάνω, τα κουλούρια άρπαξαν λίγο, όπως και τα όνειρα μου. Καταραμένο τσιγάρο πόσο σε αναζητώ. Και το Skype έχει πάθει νευρικό κλονισμό και δε βρίσκω κανέναν φίλο μέσα. Ναι, έτσι λύνω πια τα ψυχολογικά μου και τα παιδικά μου τραύματα, μέσω αντίλαλων και βραχυπρόθεσμων εικονικών συνεδριών.

Όλα γίνονται λοιπόν εν απουσία μου και δε ξέρω αν πρέπει να φωνάξω ή απλά να σκύψω το κεφάλι μου συγκαταβατικά. Δε θέλω πλέον να βλέπω ειδήσεις. Η πρώτη Κυρία του μεγάλου καναλιού με τη λαστιχένια φωνή και τα συνεχή σαρδάμ, άτσαλα σε προϊδεάζει για τα κακά μαντάτα. Θαρρείς και ηδονίζεται να αισθάνεται ότι βασανίζεσαι. Οι αγχωτικοί-δραματικοί επαναλαμβανόμενοι ήχοι του τύπου «Οι δρόμοι της φωτιάς» του Θανάση Παπαθανασίου, που προλογίζουν τα δελτία ειδήσεων ενισχύουν το συναίσθημα της απελπισίας. Οι φίλοι μου μονολογούν και αυτοί από τον πυρετό. Μαγαζιά φορούν την ταμπέλα «κλειστόν» και οι πρώην υπάλληλοι τους, στήνονται στην ουρά για να πάρουν το επίδομα ανεργίας. Και εγώ εδώ, ζω το μποέμικο όνειρο της επιστροφής. Να επιστρέψω πού; Η αυτοεξορία κουβαλά πάντα τις δικές της ενοχές και φοβίες.

Οι εφήμερες ζωές μας ανάγονται σε αριθμούς στατιστικών ερευνών. «Φύγαν τόσοι αυτό το μήνα, περισσότεροι απ’όσο υπολογιζόταν». Νούμερα και αμέτρητες λέξεις βαμμένες στα μαύρα, πάνω στα βρώμικα φύλλα των εφημερίδων. Και οι εναπομείναντες ακόμα μπορούν και αντιστέκονται. Και ύστερα κάποιοι φορώντας τα ρούχα του βασιλιά, επωφελούμενοι τις καταστάσεις, βγάζουν λογύρδια υποδιόμενοι τους Μεσσίες. Τους σιχαίνομαι αυτούς τους άχρηστους γραφικούς ανθρωπάκους, που το μόνο που έχουν μάθει είναι να ζουν εις βάρος των άλλων. Αυτοί πότε θα φύγουν; Πες μου!

Ονειρεύομαι ακόμα την Αθήνα, τους φίλους. Το διαμέρισμα στην Πανόρμου. Τις μεταμεσονύκτιες χορευτικές παραστάσεις στο «Τζόκερς» στη Βουλής. Το συναίσθημα της οικειότητας, που αποκτάς με αυτά που έχεις ήδη αγαπηθεί. Και η Πόλη; Έχω τσακωθεί μαζί της, γιατί βρήκε έναν παραπάνω λόγο για να με κρατήσει. "

(Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην «Απογευματινή» Κων/πολης, 8/11/2010)

*Το "Κορίτσι στην Πόλη", είναι εβδομαδιαία στήλη στην εφημερίδα "Απογευματινή Κων/πολης", που γράφεται από την Ελένη Σταματούκου.

(Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο αυτό από το "Κορίτσι στην Πόλη", δεν μπόρεσα να μην ταυτιστώ, να μην ψάξω κάπου εκεί ανάμεσα στα όσα γράφει τον εαυτό μου...

Θα μπορούσα να ξεκινήσω να γράφω και να γράφω... Να πω για "το μποέμικο όνειρο της επιστροφής", για "τις ενοχές και τις φοβίες της αυτοεξορίας", για τα όνειρα που "άρπαξαν στο φούρνο", για τα άλλα που έμειναν για πάντα λέξεις σε κοριτσίστικο ημερολόγιο, για την Αθήνα που πάντα ονειρεύομαι και που πάντα θα μου λείπει... Για όσα με δένουν, για την οικειότητα που έχω αποκτήσει με όσα και όσους έγω αγαπηθεί...

Και πιο πολύ για την τωρινή μου πόλη που κάθε μέρα βρίσκει και έναν καινούργιο λόγο για να με κρατάει εδώ..

Η αλήθεια αυτού του κειμένου με μελαγχολεί...

Και με κάνει να μην μπορώ να πω τίποτα άλλο. )

Μαρία,

29.11.2010

...

"Κανεὶς δὲ θ᾿ ἀγγίξει τὴν ἔκταση τῆς στοργῆς καὶ τῆς θλίψης μου."

Μανόλης Ἀναγνωστάκης

Μαρία,

28.11.2010

Η χαρά της ζωής.

" Ένας θαυμάσιος τρόπος να κοιτάξεις τον εαυτό σου

είναι μέσα από την αντανάκλαση

των αντιδράσεων του άλλου

απέναντί σου."

Leo Buscaglia

Στην Κ.

Με πολλή, πολλή αγάπη...

Ένα από τα πιο ιδιαίτερα δώρα που μου έχουν κάνει ποτέ είναι ένα μικρό βιβλιαράκι με χρυσό εξώφυλλο, "Η Χαρά της ζωής". Ένα μικρό βιβλίο γεμάτο αποφθεύγματα για το πώς να χαίρεσαι κάθε στιγμή. Τέτοιου είδους βιβλία ποτέ δεν με εντυπωσίαζαν, όμως αυτό έχει άλλη αξία. Πέρυσι τα Χριστούγεννα μού το έκανε δώρο η φίλη Κ. Μέσα σ' αυτό, μου έγραψε μια μεγάλη αφιέρωση και στη συνέχεια σχολίασε με μολύβι κάθε φράση που της άρεσε ή που σήμαινε κάτι για 'κείνην ή για μένα.

Κάθε φορά που διαβάζω αυτό το βιβλίο- που έχει γίνει το αγαπημένο μου livre de chevet- αρχικά χαμογελώ, μετά αρχίζω να γελάω μόνη μου, ύστερα συγκινούμαι και καταλήγω πάντα, μα πάντα, να κλαίω... Και είναι από τις λίγες φορές που πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει από χαρά.

Σήμερα Παρασκευή, άλλο ένα κανονικό απόγευμα μιας κανονικής μέρας, ξαναδιάβασα αυτό το μικρο βιβλιαράκι. Νόμιζα πως άκουγα τη φωνή της φίλης μου να μου μιλάει, να ξεπετιέται μέσα από τις σελίδες και να γελάμε μαζί. Και τότε άρχισαν πάλι να μου έρχονται στο μυαλό πολλές εικόνες, ανάκατες, γλυκιές, αναμνήσεις και στιγμές: ένα βράδυ στην παραλία της Σερίφου, ένα απόγευμα στην κούνια του εξοχικού της, ένα μεσημέρι στην καρότσα ενός αγροτικού, ένα πρωινό στην αυλή του χωριού μου, μία συζήτηση-εξομολόγηση ένα βράδυ στη Βαρκελώνη, καφέδες, ποτά, φαγητά, γέλια, κλάματα, κουβέντες βαθυστόχαστες και μή, σκέψεις για τη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, όνειρα για το μέλλον, για το ήμουν, το είμαι, το θα γίνω...

Χαρά της ζωής είναι οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας.

Χαρά της ζωής είναι οι άνθρωποί μας να μας συγκινούν με την αγάπη τους. Όπου κι αν είμαστε κι όπου κι αν είναι.

Μαρία,
26.11.2010

5.30 το απόγευμα...

"And turning out the light,

I must have yawned and dreamt my way through yet another night,

And rattling on the roof I maybe heard the sound of rain,

"I love the rain."

The day before you came..."

5.30 η ώρα το απόγευμα.
Ένα κανονικό απόγευμα, μιας κανονικής μέρας, μιας κανονικής βδομάδας, ενός κανονικού Νοεμβρίου...
Αυτό το πορτοκαλο-κόκκινο χρώμα του ουρανού που πάντα με κάνει να σηκώνω το βλέμμα απο ό, τι κάνω και να κοιτάζω ψηλά, έξω από το παράθυρο...
Είναι 5.30.
Μπροστά μου έχω...
Μια δουλειά που αγαπώ.
Ένα τραγούδι που με συγκινεί.
Μία σκέψη που με κάνει να χαμογελώ. Και άλλη μία που με μελαγχολεί.
Ένα ταξίδι εν όψει στην πόλη που πριν καιρό υπήρξε η πόλη μου και που με κάποιο τρόπο θα είναι για πάντα.
Έξω κάνει κρύο κι εγώ είμαι στο σπίτι μου και είμαι ζεστά.
Και αυτό από μόνο του με κάνει να συγκινούμαι.
Γιατί όλα είναι κανονικά κι εγώ είμαι καλά.
Τόσο απλά.








(Το τραγούδι συντροφιά μου αυτά τα απογεύματα...)






Μαρία,
23.11.2010

Αγάπη.

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν,
καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται,
ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ,
ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται,
οὐ φυσιοῦται,
οὐκ ἀσχημονεῖ,
οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς,
οὐ παροξύνεται,
οὐ λογίζεται τὸ κακόν,
οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει,
πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.




(Απόστολος Παύλος Α΄επιστολή προς Κορινθίους (13,1-8) )

Μαρία,

19.11.2010

Oι παρενθέσεις.

παρένθεση η [parénθesi] : 1. (γραμμ., συνήθ. πληθ.) σημείο στίξης (σύμβολο ( )) που χρησιμοποιείται κυρίως για να περιλάβει λέξεις ή φράσεις (ή και αριθμούς) που παρεμβάλλονται στο λόγο, που διαφοροποιούνται συνήθ. συντακτικά από τις άλλες και εξηγούν ή συμπληρώνουν τα λεγόμενα (γραφόμενα). 2. η λέξη ή η φράση που παρεμβάλλεται στο λόγο και που περικλείεται από το ομώνυμο σημείο στίξης. (επέκτ.) απομάκρυνση από το κύριο θέμα και αναφορά σε κτ. άλλο που μόνο έμμεση σχέση έχει με αυτό 3. (μτφ.) γεγονός, χρονικό διάστημα σύντομης σχετικά διάρκειας, που διακόπτει μιαν ομοιόμορφη, συνεχή ροή και είναι διαφορετικό από ό,τι προηγήθηκε και από ό,τι ακολουθεί.

Οι παρενθέσεις είναι όμορφες, γιατί είναι διαφορετικές.

Οι παρενθέσεις καμιά φορά αλλάζουν το νόημα όλου του κειμένου. Ενίοτε σε οδηγούν σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που μέχρι τώρα διάβαζες. Χρωματίζουν. Φωτίζουν.

Οι παρενθέσεις είναι σχεδόν πάντα σύντομες.

Και κυρίως...

Οι παρενθέσεις είναι για να κλείνουν.

Μαρία,

09.11.2010