Τα απογεύματα αυτού του Ιουνίου νοσταλγώ. Νοσταλγώ το εκεί μου. Ένα τραπέζι γεμάτο φίλους και μουσικές. Νοσταλγώ έναν καφέ στα σοκάκια της Πλάκας με μια φίλη. Νοσταλγώ ένα κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι με κοτόπουλο και πατάτες στο φούρνο. Νοσταλγώ ένα καλοκαιρινό βράδυ στη βεράντα χαζεύοντας τα αθηναϊκά φώτα και συζητώντας ως αργά. Νοσταλγώ μία συναυλία κάτω από τον αττικό ουρανό. Μυρωδιές, ήχους, αγκαλιές, χαμόγελα. Στιγμές που δεν ζω και δεν μοιράζομαι. Νοσταλγώ.
Τα απογεύματα του Ιουνίου νοσταλγώ το εδώ μου. Αυτό που δεν έχω ζήσει ακόμα και που ίσως να μη ζήσω ποτέ, αλλά που υπάρχει και με περιμένει. (Γιατί μπορείς να νοσταλγείς ακόμα και κάτι που δεν έχεις ζήσει.) Γοητεύομαι από την ελευθερία του καινούργιου. Από αυτή την αναζήτηση ένδον. Από τα όρια που διευρύνονται μέσα μου. Την αλλαγή. Από αυτή τη μαγική στιγμή που νιώθω πως κάτι συντελείται μέσα μου, κάτι καινούργιο, διαφορετικό, που δεν μπορώ να το ορίσω κι όμως αισθάνομαι δέος.
Ένα απόγευμα του Ιουνίου έγραψα σε μια φίλη ότι "πάντα θα παλεύουν μέσα μου η γοητεία του καινούργιου και η νοσταλγία". Και ότι κάποτε αισθάνομαι ότι θα κερδίσει η δεύτερη.
Τα απογεύματα αυτού του Ιουνίου μοιράζομαι.
(Νύχτωσε πάλι και δεν το κατάλαβα.)
(Γράφοντας άκουγα αυτό...)
*Πίνακας: Νostalgia, Mirjana Gotovac
Μαρία,
24.6.2010
