Το τραγούδι της ημέρας.

Κυριακή πρώι και το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν και από τα αγαπημένα μου...

"Μα όπως λεν κι οι πιο παλιοί και δίκιο να 'χουν μοιάζει

πέτρα που θέλει να κυλά ποτέ δε χορταριάζει...

Και το ξερό κεφάλι μου μυαλό ποτέ δε βάζει

όσο τα πόδια μου βαστούν στο δρόμο θα με βγάζει..."

Μαρία,

30.05.2010

Γενέθλιον.

Μεγαλώνω.

Αλλάζω.

Ζω.

Ταξιδεύω.

Ονειρεύομαι.

Ελπίζω.

Αμφισβητώ.

Γκρεμίζω.

Χτίζω.

Ξαναγκρεμίζω.

Ξαναχτίζω.

Αγωνίζομαι.

Αναζητώ.

Οραματίζομαι.

Ανατρέπω.

Σκέφτομαι.

Ερωτεύομαι.

Αναπνέω.

Γελάω.

Αγαπάω.

Αισθάνομαι.

Αλλάζω.

Αλλάζω.

Αλλά-ζω.

= 2 4 ! ! !

Μαρία,

25.05.2010

Η λέξη σαγαπώ.

Λέγοντας τη λέξη σαγαπώ
δεν λέγω απλώς αυτή τη λέξη.
Γιʼ αυτό σιωπώ.
Πώς να σου πω
αυτή τη λέξη χωρίς να είναι
η λέξη σαγαπώ. Πώς να σου πω
τη λέξη σαγαπώ χωρίς να είναι
σαν κι αυτές που κάθε μέρα
μαστροποί τις μαγαρίζουν.


Γιʼ αυτό σιωπώ.


Γιατί αν πω τη λέξη σαγαπώ
λέγω πως πια δεν είμαι εγώ
κι εσύ δεν είσαι πια εσύ
κι ο κόσμος γύρω πια
δεν είναι πια ο ίδιος.


Αυτό θα πει η λέξη σαγαπώ.







Μιχάλης Πιερής




Μαρία,
13.05.2010

Χωρίς λόγια.

Τον τελευταίο καιρό όλη με ρωτάνε για την Ελλάδα. Τι γίνεται εκεί, πόσο χάλια πάνε τα πράγματα, πόσο φτωχοί είμαστε κλπ κλπ. Κι εγώ κάθομαι στη μέση και δεν ξέρω τι να απαντήσω... Κάποιες φορές χαμογελώ αμήχανα, κάποιες αυτoσαρκάζομαι γιατί χωρίς λίγο χιούμορ χαθήκαμε, και κάποιες άλλες θυμώνω. Θυμώνω που έχω βρεθεί χωρίς να το θέλω σε μια κατάσταση να πρέπει να δίνω εξηγήσεις, να απολογούμαι, να εξηγώ. Τι να εξηγήσεις και τι να πρωτοπείς για ένα κράτος διεφθαρμένο, ανοργάνωτο, απόν...;

Σήμερα άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να διαβάζω τα νέα της ημέρας, όπως κάθε μέρα. Κι έπεσα πάνω στη γενική απεργία. Και μετά σε αυτό το συμβάν που δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, θλιβερό, τραγικό...

Και ξανασκέφτηκα πως είμαστε όλοι άξιοι της τύχης μας. Γιατί σε μια τόσο μεγάλη απεργία που τόσο άνθρωποι θέλησαν να διεκδικήσουν το δίκαιο και το σωστό, κάποιοι άλλοι θέλησαν για άλλη μια φορά να στρέψουν το ενδιαφέρον αλλού. Μπράβο μας, λοιπόν. Μπράβο μας που δεν έχουμε ακόμα καταλάβει ότι η βία δεν είναι λύση ούτε ιδεολογία.

Και μετά σκέφτηκα τη δική μου θέση. Πώς κοιτάω τα πράγματα από μακριά, από την ασφάλεια που μου δίνει το να είμαι μακριά...(αν είναι ασφάλεια...) Και μόνο θλίψη νιώθω. Και απογοήτευση. Για την αδικία. Και για την παρακμή.

......................................................................................................

Χτες ήμουν σε μια συναυλία του Λουδοβίκου των Ανωγείων στη Βαρκελώνη. Και προχτές σε μια ομιλία του ποιητή Μιχάλη Πιερή. Και ένιωθα πολύ συγκινημένη που η γλώσσα μου, ο πολιτισμός μου, η δική μου Ελλάδα συγκινούσε τόσους ανθρώπους σε μια άλλη χώρα. Και ένιωθα πιο μεγάλη συγκίνηση γιατί ήξερα πως γι αυτό ακριβώς άφησα πριν μερικούς μήνες τη χώρα μου και γι αυτό ήρθα εδώ και γι αυτό δουλεύω και μάχομαι καθημερινά, όσο και όπως μπορώ. Για να δείξω σε έναν άλλο κόσμο ότι η Ελλάδα του σήμερα είναι κάτι περισσότερο από την κατεστραμμένη της οικονομία.

"Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει." Την αγαπώ πολύ, από μακριά ακόμα περισσότερο. Αλλά δε θα γυρίσω. Όχι ακόμα. Η φυγή δεν είναι λύση, θα μου πεις. Και θα 'χεις δίκιο. Αλλά πάλι "ο καθείς και τα όπλα του". Όχι, δε θα γυρίσω. Όχι ακόμα.

......................................................................................................

Πέφτω για ύπνο με ένα πλάκωμα στο στήθος.

Στο μυαλό μου στριφογυρίζει η φράση του Καζαντζάκη :

"Ν' αγαπάς την ευθύνη.

Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.

Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."

Να το λέω συχνά στον εαυτό μου για να μην το ξεχάσω.

Μαρία,

5.05.2010

Dona estrangera...

"Γιατί μου μίλησες με τον παλιό τρόπο;

Δεν πρόσεξες ότι δεν ήμουν πια εγώ;"

(Kώστας Μόντης)

(Πάλι με βρήκα σ' έναν στίχο... Και, ναι, πάλι τρόμαξα.)

Μαρία,

4.05.2010

"Σ' αυτά που' ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά..."

Μ.Ν. Περπατώ μες στ' αγκάθια μες στα σκοτεινά


σ' αυτα που' ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά


κι εχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα


τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.





Α. Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό. Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά γκαμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη από ποτέ. Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή και ωραία. Μ' αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι αλλού- που μόνο αυτή τ' ακούει, και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.





Μ.Ν. Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη μέρα μου 'λεγε "θυμάσαι;" Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα- πώς να το πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα- κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα "μπα θα συνηθίσω". Κι όλα γύρω μου έτρεχαν, έτρεχαν- όπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά, φαίνεται, το παράκανα. Επειδή- δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα το νεκρό και ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα και ύστερα ο χτύπος και η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...








Μαρία Νεφέλη, "Η Παρουσία"- Οδυσσέα Ελύτης



*Gustav Klimt, "Danae"




(Kαι κάπου εκεί ανάμεσα στα λόγια της Μαρίας Νεφέλης, στα λόγια του Αντιφωνητή, στη "Δανάη" του Κλίμτ... Κάπου εκεί ίσως βρείς κι εμένα... Μην τρομάξεις. )




Μαρία,
2.05.2010

" Όπου αγαπάς, μην πολυπάς..."

" Όπου αγαπάς μην πολυπάς

κι αν πολυπάς, μην πολυκάτσεις

κι αν πολυκάτσεις, μην πολυμιλείς

κι αν πολυμιλείς να κατέχεις ήντα λες..."

(Το άκουσα χτες βράδυ και με τρόμαξε η αλήθεια του.)

Μαρία,

30.04.2010