"Those were the days..."

‎"Those were the days, my friend

We thought they'd never end

We'd sing and dance forever and a day

We'd live the life we choose

We'd fight and never lose...

For we were young and sure to have our way..."

Στο "εδώ" μου που υπεραγαπώ...

Σε μια Αθήνα κάπως μουδιασμένη και λίγο γκρίζα, προσγειώνεται το αεροπλάνο μου. Βρέχει και έχει κίνηση στους δρόμους, λόγω της (μιας εκ των πολλών) απεργίας. Ο μπαμπάς έχει έρθει να με πάρει, η μαμά στο σπίτι μού έχει πάρει τις αγαπημένες μου πάστες και με περιμένει. Το σπίτι είναι τόσο ζεστό. Τα δώρα ανοίγουν κι είναι τόσο όμορφη εικόνα να βλέπεις τους γονείς να χαίρονται σαν μικρά παιδιά. Το σπίτι μοσχομυρίζει κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, που είναι το αγαπημένο μου. Το οικογενειακό τραπέζι μού έχει λείψει.

Το ελληνικό μου τηλέφωνο χτυπά και οι φίλοι μου με καλωσορίζουν. Το βράδυ έχει βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα με το αυτοκίνητο. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια, αλλά πίσω από τη διάχυτη απελπισία εγώ βλέπω φως.

Το βράδυ κοιμάμαι στο παλιό μου παιδικό-εφηβικό-φοιτητικό δωμάτιο που δεν με χωράει πια. Κι όμως, πόσο ήσυχη κοιμάμαι όταν οι γονείς μου είναι στο δίπλα δωμάτιο, πόσο προστατευμένη νιώθω! Ξαναγίνομαι παιδί, με 'κείνη την ανεμελιά που σου δίνει η έλλειψη ευθυνών και προβλημάτων.

Το επόμενο πρωί ξυπνάω και κατεβαίνω στο κέντρο, όπου με περιμένουν ατέλειωτες ώρες από βόλτες, κουβέντες, καφέδες. Το βράδυ ο Μαραβέγιας τραγουδάει "Welcome to Greece" κι εγώ νομίζω ότι είμαι η πιο χαρούμενη ανάμεσα στους θαμώνες της μουσικής σκηνής.

Οι μέρες κυλούν, πέρασε κιόλας μια βδομάδα στην πόλη μου- μη με ρωτήσεις πώς, ούτε κι εγώ το κατάλαβα! Γέλια, φαγητά, ποτά, βόλτες, ξενύχτια, θέατρο, παρέα, φίλοι, ζεστασιά... Τόση ζεστασιά! Ποτέ και με τίποτα δεν θα άλλαζα την αίσθηση του να νιώθω ότι περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ. Γι αυτό το "εδώ" μου που λατρεύω, νομίζω ότι όσες φορές κι αν φεύγω, άλλες τόσες θα γυρίζω.

(Προχτές σ' ένα μπαρ στην πλατεία Μαβίλη που ήμουν πάλι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ, άκουσα αυτό το τραγούδι... Και τόσο μου άρεσε η σκέψη ότι είμαστε νέοι, τραγουδάμε, χορεύουμε, ζούμε τη ζωή που επιλέγουμε, αγωνιζόμαστε και νιώθουμε ότι ποτέ δε χάνουμε, ότι έχουμε το δρόμο μας που όσο δύσκολος κι αν είναι, εμείς θα τον βρούμε... Και με τη δύναμη που μας δίνει η νεανική μας ηθελημένη ή μη αφέλεια, πιστεύουμε ότι αυτές οι μέρες δε θα αλλάξουν ποτέ και τα όνειρά μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν...)

Μαρία,

22.12.2010

H νοσταλγία του απραγματοποίητου.

"¿Te da nostalgia?
- ¿El qué?
- Todo. La comida...
- Un poco.
- ¿Es rara, no, la nostalgia? Porque tener nostalgia, en sí, no es malo. Eso es que te han pasado cosas buenas y las echas de menos. Yo, por ejemplo, no tengo nostalgia de nada... porque nunca me ha pasado nada tan bueno como para echarlo de menos...

¿Se podrá tener nostalgia de algo que aún no te ha pasado? Porque a mí a veces me pasa. Me pasa que me imagino cómo van a ser las cosas, con los chicos, por ejemplo... o con la vida en general. Y luego me da pena cuando me acuerdo de lo bonitas que iban a ser. Porque iban a ser preciosas... en serio, preciosas.

Y luego cuando lo pienso me da nostalgia... porque iban a ser tan bonitas... Cuando me doy cuenta de que aún no han pasado y que a lo mejor no pasan nunca, me pongo super triste... super triste, tía..."

-Σε κάνει να νοσταλγείς;
-Τι πράγμα;
-Όλα. Το φαγητό…
-Λίγο.
-Είναι περίεργη η νοσταλγία, έτσι δεν είναι; Γιατί το να νιώθεις νοσταλγία, καθ’ αυτό, δεν είναι άσχημο. Αυτό σημαίνει ότι σου έχουν συμβεί ωραία πράγματα και σου λείπουν. Εγώ για παράδειγμα δεν νιώθω νοσταλγία για τίποτα… Γιατί ποτέ δεν μου έχει συμβεί κάτι τόσο καλό, ώστε να μου λείπει… (...)

Μπορεί άραγε να νοσταλγείς κάτι που ακόμα δεν σου έχει συμβεί; Γιατί εμένα μερικές φορές μου συμβαίνει… Μου συμβαίνει να φαντάζομαι πώς θα είναι τα πράγματα, με τα αγόρια για παράδειγμα… ή με τη ζωή γενικά. Και μετά λυπάμαι όταν θυμάμαι τι ωραία που θα ήταν. Γιατί θα ήταν τέλεια… Στ’ αλήθεια, τέλεια.

Και μετά όταν το σκέφτομαι με κάνει να νοσταλγώ…. Γιατί θα ήταν τόσο όμορφα… Κι όταν συνειδητοποιώ ότι ακόμα δεν έχουν συμβεί και ότι ίσως δεν συμβούν ποτέ, στεναχωριέμαι πολύ, πάρα πολύ…

(Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί αυτό που δεν έχει ζήσει. Να λυπάται για κάτι που περίμενε να έρθει και δεν ήρθε. Και να το νοσταλγεί, γιατί αυτό που ήταν να έρθει και δεν ήρθε, θα ήταν τόσο, μα τόσο όμορφο. Τι περίεργη η νοσταλγία του απραγματοποίητου...)

*Σκηνή από την αγαπημένη μου ταινία "Princesas" του Fernando León de Aranoa

Μαρία,

13.12.2010

Paris...encore et encore!!!

«Μια ζωή που έζησες, την έζησες, δεν τη βρίσκεις αλλού. Γιατί την έζησες μέσα σε μυρουδιές, μέσα σε φώτα, μέσα σε ήλιους και βροχές, μέσα σ’ ανθρώπους. Κι αυτά όλα θα μένουν πίσω σου και θα τ’ αναζητάς...»

Στρατής Τσίρκας

Ακυβέρνητες Πολιτείες, "Αριάγνη"

Σκηνή 1η

Παραμονή της μικρής επιστροφής στην παλιά μου πόλη νιώθω κάποια ανησυχία. Λέω σε μια φίλη ότι νιώθω σαν να επρόκειτο να ξανασυναντηθώ μετά από καιρό με έναν παλιό αγαπημένο.

Σκηνή 2η

Στο αεροδρόμιο Orly του Παρισιού όλα είναι άσπρα. Θυμάμαι την πρώτη-πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Παρίσι και πάλι χιόνιζε ασταμάτητα. Κατευθύνομαι προς τη στάση του λεωφορείου, όπως πάντα. Νιώθω περίεργα, αλλά γνώριμα. Στο πρώτο "mademoiselle" και "je vous en prie" που ακούω χαμογελάω πλατιά. Η γαλλική γλώσσα που τόσο αγαπώ ηχεί στα αυτιά μου σαν μελωδία.

Σκηνή 3η

Στη στάση Μοntsouris κατεβαίνω. Προσπαθώ να προσανατολιστώ και μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα, αλλά τα καταφέρνω. Βρίσκω εύκολα τη Fondation Hellénique της Cité Universitaire και χαίρομαι. Η μεγάλη πόρτα ανοίγει και βγαίνει από μέσα η φίλη Δ. να με καλωσορίσει. Ξαφνικά ο χρόνος παγώνει και όλα είναι πολύ "déjà vu". "Καλωσόρισες στο σπίτι! Παρίσι!!!" Στο κτίριο τίποτα δεν έχει αλλάξει και οι αναμνήσεις ξεπηδούν σε κάθε τοίχο.

Σκηνή 4η

Μπαίνω στο μετρό. Η χαρακτηριστική του μυρωδιά είναι ακόμα εκεί. Κατεβαίνω στη στάση "Châtelet" και όπως πάντα γίνεται χαμός. Βγαίνω σε μία από τις αμέτρητες εξόδους του σταθμού και κατευθύνομαι προς το Centre Georges Pompidou. Κάθομαι σε ένα καφέ και παραγγέλνω έναν καφέ allongé. (Πόσο καιρό είχα ν' ακούσω τη φωνή μου στα γαλλικά;) Παρατηρώ τον κόσμο που περνάει. Κοιτάω το κτίριο απέναντί μου. Πάντα πίστευα ότι η καλύτερη θέα του Παρισιού είναι από το Pompidou, γιατί όλα φαίνονται τόσο κοντά, οι στέγες, τα παράθυρα.

Σκηνή 5η

Έχω ραντεβού για φαγητό στο "φτερωτό μυρμήγκι", κοντά στη Σορβόννη. Ξαναπερπατάω τους δρόμους που κάποτε περπατούσα φορτωμένη με βιβλία, σκέψεις, ανησυχίες... Ανοίγω την πόρτα και όλα έχουν μείνει ίδια. Οι τοίχοι με τα βιβλία στους τοίχους, τα κάδρα, τα λαμπάκια, η μικρή σοφιτούλα... Η κουβέντα αρχίζει και διαρκεί για ώρες. Κι εγώ δεν καταλαβαίνω πώς κατάφερα να ταξιδέψω τόσο γρήγορα στο χώρο και στο χρόνο. Η Δ. με τραβάει μια φωτογραφία, την ίδια που με είχε τραβήξει πριν από 3 ακριβώς χρόνια, στο ίδιο ακριβώς μέρος, στην ίδια ακριβώς πόζα. Κι εγώ την κοιτάω και ψάχνω στο βλέμμα μου να δω τι έχει αλλάξει σ' εκείνη την Petite Marie που ήθελε κάποτε να κατακτήσει το Παρίσι...

Σκηνή 6η

Πρωινό στο Παρίσι σημαίνει ζεστός γαλλικός καφές, galettes bretonnes και άλλες λιχουδιές σε ένα δωμάτιο μόλις 10 τετραγωνικών που όμως κρύβει πολύ ζεστασιά... Το πρωινό συνοδεύει μια παλιά μελωδία που μας γυρίζει πίσω...

Σκηνή 7η

Στο St-Germain-des-Prés όλα είναι στολισμένα και καταλαβαίνω πως τα Χριστούγεννα είναι καθ' οδόν. Χάνομαι σε αγαπημένες γωνιές, δρομάκια, στο χρόνο.

Σκηνή 8η

Στην πλατεία της Σορβόννης δεν έχει αλλάξει τίποτα. Νομίζω πως από κάποια γωνιά θα βγει η Λ. και θα καθήσουμε για καφέ στο γνωστό μας τραπεζάκι. Και οι Γάλλοι θα έρχονται και θα φεύγουν κι εμείς θα μένουμε εκεί γιατί "nous sommes Grecques" και έχουμε πολλά να πούμε. Στο δρόμο για την rue Mouffetard όλα είναι ίδια και η κρέπα του "petit Grec" πεντανόστιμη όπως πάντα.

Σκηνή 9η

Μπαίνω στο πρώτο μετρό που βρίσκω και κατεβαίνω στον Πύργο του Άιφελ, αλλά από την πίσω πλευρά, γιατί πάντα μου φαινόταν πιο ανθρώπινη από αυτήν που φαίνεται από το Trocadero. Όσο πλησιάζω νιώθω μια περίεργη χαρά που δεν μπορώ να εξηγήσω. Στέκομαι ακριβώς από κάτω και εκείνη τη στιγμή τα φωτάκια αρχίζουν να λαμπυρίζουν. Αποτραβιέμαι σε μια γωνιά και αφήνομαι. Κάθε λαμπάκι είναι και μια ανάμνηση. Κάτι γλυκό που έχω να θυμάμαι. Νιώθω ευτυχισμένη που μπορώ να επιστρέφω εκεί που αγαπώ.

Σκηνή 10η

Περπατώ κατά μήκος του Σηκουάνα και χάνομαι στις σκέψεις μου. Νιώθω μια γεύση γλυκιάς νοσταλγίας στα χείλη που με κάνει να χαμογελώ, αλλά και να σκέφτομαι ότι ο κύκλος της ζωής στο Παρίσι έχει κλείσει και ότι "ό, τι πέρασε, πέρασε σωστά".

Σκηνή 11η

Βαστίλλη. Οι φίλοι με περιμένουν σε ένα μπαρ της περιοχής. Τους βλέπω και πέφτω στις αγκαλιές τους. Μ' αρέσει όταν ξανασυναντιέμαι με ανθρώπους και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αυτό κάτι σημαίνει. 'Η μάλλον σημαίνει πολλά. Ο R. θυμάται τα γαλλικά μου την πρώτη μέρα που έφτασα στο Παρίσι, μόλις είχαμε γνωριστεί, και όλοι ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Μου δείχνει το κινητό του όπου με έχει περασμένη ως "Μaria 519", 519 ήταν το νούμερο του δωματίου μου στην εστία μας. Ξαναβλέπω το γαλλικό μου νούμερο τηλεφώνου που κάποτε το ήξερα απ' έξω, αλλά τώρα αυτή αλληλουχία αριθμών φαντάζει τόσο μακρινή... O C. μου λέει πόσο χαίρεται που με ξαναβλέπει και τα μάτια του με συγκινούν. Θυμάμαι ατέλειωτα βράδια στην εστία, κουβέντες, γέλια και ξενύχτια.

Σκηνή 12η

Στους σκοτεινούς δρόμους του νυχτερινού Παρισιού ψάχνουμε με τη Δ. "noctilien". Κάνει κρύο, είμαστε κουρασμένες, αλλά γελάμε συνέχεια γιατί θυμόμαστε τρία χρόνια πριν που κάναμε τα ίδια. Κάνουμε πλάκα και λέμε ότι γεράσαμε πια και δεν αντέχουμε τα ξενύχτια.

Σκηνή 13η

Ξυπνάω σε ένα χιονισμένο Παρίσι. Λευκές σκέψεις και χαμόγελα.

Σκηνή 14η

Βράδυ στο Οberkampf. Με παλιούς, αλλά και καινούργιους φίλους. Μου λένε ότι μιλάω σαν ισπανίδα κι εγώ συνειδητοποιώ πόσο με έχει επηρεάσει η καινούργια μου γλώσσα. Γέλια πολλά και ωραίες στιγμές. Είμαι χαρούμενη.

Σκηνή 15η

Είναι πρωί και παίρνω το μετρό για τη Μονμάρτρη. Στο δρόμο για τον τόσο τουριστικό προορισμό, που όμως αγαπώ και πάντα θα αποζητώ μια βόλτα εκεί, μπαίνει ένας μουσικός με ακορντεόν. Πάντα με έκανε να συγκινούμαι ο ήχος ενός ακορντεόν...

Σκηνή 16η

Σε ένα καφέ στο Marais συνειδητοποιώ ότι μέσα σε λίγες ώρες θα αλλάξω πάλι τοπίο και θα βρεθώ σπίτι. Σπίτι αυτή τη φορά είναι η Βαρκελώνη.

Σκηνή 17η

Αποχαιρετώ τους φίλους μου, παλιούς και καινούργιους, και κατευθύνομαι προς τη στάση του λεωφορείου που θα με πάει στο αεροδρόμιο. Με γνώριμα βήματα και κινήσεις, μια και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Και σίγουρα ούτε η τελευταία.

Σκηνή 18η

Το αεροπλάνο είναι έτοιμο για απογείωση. Φεύγω γεμάτη. Καινούργιες αναμνήσεις χορεύουν με τις παλιές. Δεν είμαι λυπημένη, κι ας κυλάει ένα δάκρυ στο μάγουλό μου. Λέω "au revoir" στο Παρισάκι μου, στο οποίο ξέρω ότι πάντα θα επιστρέφω με την ίδια χαρά που επιστρέφει κάποιος σε μια πόλη που αγάπησε, δέθηκε μαζί της και άφησε ένα κομμάτι του για πάντα πίσω της. Γιατί στο κάτω-κάτω... "we' ll always have Paris"!!!

Μαρία,

05.12.2010

"Κορίτσι στην Πόλη"

"Το «Κορίτσι στην Πόλη» ώρες ώρες μου θυμίζει το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο...» που είχαν όλα τα κοριτσάκια που ήταν γεννημένα στη δεκαετία του ’80. Σκληρό ιριδίζον εξώφυλλο γεμάτο λουλούδια και μέσα ροζ μυρωδάτα χαρτιά αλληλογραφίας. Μυστικά και συνθήματα, τρίλιζες, καρδιές και μαργαρίτες αποτυπωμένες με μπλε Bic στυλό. Κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα ξεσκονίζω τις κούτες Νουνού, όπου εκεί έχει καταχωνιάσει η μαμά μου όλη την παιδική, τη νεανική και την ενήλικη ζωή μου. Το παρελθόν μου στην Ελλάδα, σφηνώθηκε μέσα σε ένα πατάρι και για να μην παραπονιέται από την ασφυξία, το στόλισαν με πράσινη χριστουγεννιάτικη κορδέλα. Το δωμάτιο μου, που μέχρι πριν ένα χρόνο φιλοξενούσε τα πράγματα της Αθήνας, ανακαινίστηκε και έχει γίνει πλέον γκαρνταρόμπα, αποθήκη και ξενώνας.

Το καλοκαίρι ανάμεσα στα σύννεφα της σκόνης και τα κουβάρια των κολλητικών ταινιών, ξανά-ανακάλυψα τα πρώτα μου γράμματα με παραλήπτη το ημερολόγιο μου. Τώρα πια φυλλομετρώ τα τότε θέλω μου πάνω στα διάσπαρτα χαρτιά. Με βουτυρωμένα γράμματα που μοιάζουν περισσότερο με πασχαλινά κουλουράκια συντεταγμένα πάνω στο ταψί, δηλώνω ότι «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω παραμυθάς». Στο ψήσιμο πάνω, τα κουλούρια άρπαξαν λίγο, όπως και τα όνειρα μου. Καταραμένο τσιγάρο πόσο σε αναζητώ. Και το Skype έχει πάθει νευρικό κλονισμό και δε βρίσκω κανέναν φίλο μέσα. Ναι, έτσι λύνω πια τα ψυχολογικά μου και τα παιδικά μου τραύματα, μέσω αντίλαλων και βραχυπρόθεσμων εικονικών συνεδριών.

Όλα γίνονται λοιπόν εν απουσία μου και δε ξέρω αν πρέπει να φωνάξω ή απλά να σκύψω το κεφάλι μου συγκαταβατικά. Δε θέλω πλέον να βλέπω ειδήσεις. Η πρώτη Κυρία του μεγάλου καναλιού με τη λαστιχένια φωνή και τα συνεχή σαρδάμ, άτσαλα σε προϊδεάζει για τα κακά μαντάτα. Θαρρείς και ηδονίζεται να αισθάνεται ότι βασανίζεσαι. Οι αγχωτικοί-δραματικοί επαναλαμβανόμενοι ήχοι του τύπου «Οι δρόμοι της φωτιάς» του Θανάση Παπαθανασίου, που προλογίζουν τα δελτία ειδήσεων ενισχύουν το συναίσθημα της απελπισίας. Οι φίλοι μου μονολογούν και αυτοί από τον πυρετό. Μαγαζιά φορούν την ταμπέλα «κλειστόν» και οι πρώην υπάλληλοι τους, στήνονται στην ουρά για να πάρουν το επίδομα ανεργίας. Και εγώ εδώ, ζω το μποέμικο όνειρο της επιστροφής. Να επιστρέψω πού; Η αυτοεξορία κουβαλά πάντα τις δικές της ενοχές και φοβίες.

Οι εφήμερες ζωές μας ανάγονται σε αριθμούς στατιστικών ερευνών. «Φύγαν τόσοι αυτό το μήνα, περισσότεροι απ’όσο υπολογιζόταν». Νούμερα και αμέτρητες λέξεις βαμμένες στα μαύρα, πάνω στα βρώμικα φύλλα των εφημερίδων. Και οι εναπομείναντες ακόμα μπορούν και αντιστέκονται. Και ύστερα κάποιοι φορώντας τα ρούχα του βασιλιά, επωφελούμενοι τις καταστάσεις, βγάζουν λογύρδια υποδιόμενοι τους Μεσσίες. Τους σιχαίνομαι αυτούς τους άχρηστους γραφικούς ανθρωπάκους, που το μόνο που έχουν μάθει είναι να ζουν εις βάρος των άλλων. Αυτοί πότε θα φύγουν; Πες μου!

Ονειρεύομαι ακόμα την Αθήνα, τους φίλους. Το διαμέρισμα στην Πανόρμου. Τις μεταμεσονύκτιες χορευτικές παραστάσεις στο «Τζόκερς» στη Βουλής. Το συναίσθημα της οικειότητας, που αποκτάς με αυτά που έχεις ήδη αγαπηθεί. Και η Πόλη; Έχω τσακωθεί μαζί της, γιατί βρήκε έναν παραπάνω λόγο για να με κρατήσει. "

(Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην «Απογευματινή» Κων/πολης, 8/11/2010)

*Το "Κορίτσι στην Πόλη", είναι εβδομαδιαία στήλη στην εφημερίδα "Απογευματινή Κων/πολης", που γράφεται από την Ελένη Σταματούκου.

(Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο αυτό από το "Κορίτσι στην Πόλη", δεν μπόρεσα να μην ταυτιστώ, να μην ψάξω κάπου εκεί ανάμεσα στα όσα γράφει τον εαυτό μου...

Θα μπορούσα να ξεκινήσω να γράφω και να γράφω... Να πω για "το μποέμικο όνειρο της επιστροφής", για "τις ενοχές και τις φοβίες της αυτοεξορίας", για τα όνειρα που "άρπαξαν στο φούρνο", για τα άλλα που έμειναν για πάντα λέξεις σε κοριτσίστικο ημερολόγιο, για την Αθήνα που πάντα ονειρεύομαι και που πάντα θα μου λείπει... Για όσα με δένουν, για την οικειότητα που έχω αποκτήσει με όσα και όσους έγω αγαπηθεί...

Και πιο πολύ για την τωρινή μου πόλη που κάθε μέρα βρίσκει και έναν καινούργιο λόγο για να με κρατάει εδώ..

Η αλήθεια αυτού του κειμένου με μελαγχολεί...

Και με κάνει να μην μπορώ να πω τίποτα άλλο. )

Μαρία,

29.11.2010

...

"Κανεὶς δὲ θ᾿ ἀγγίξει τὴν ἔκταση τῆς στοργῆς καὶ τῆς θλίψης μου."

Μανόλης Ἀναγνωστάκης

Μαρία,

28.11.2010

Η χαρά της ζωής.

" Ένας θαυμάσιος τρόπος να κοιτάξεις τον εαυτό σου

είναι μέσα από την αντανάκλαση

των αντιδράσεων του άλλου

απέναντί σου."

Leo Buscaglia

Στην Κ.

Με πολλή, πολλή αγάπη...

Ένα από τα πιο ιδιαίτερα δώρα που μου έχουν κάνει ποτέ είναι ένα μικρό βιβλιαράκι με χρυσό εξώφυλλο, "Η Χαρά της ζωής". Ένα μικρό βιβλίο γεμάτο αποφθεύγματα για το πώς να χαίρεσαι κάθε στιγμή. Τέτοιου είδους βιβλία ποτέ δεν με εντυπωσίαζαν, όμως αυτό έχει άλλη αξία. Πέρυσι τα Χριστούγεννα μού το έκανε δώρο η φίλη Κ. Μέσα σ' αυτό, μου έγραψε μια μεγάλη αφιέρωση και στη συνέχεια σχολίασε με μολύβι κάθε φράση που της άρεσε ή που σήμαινε κάτι για 'κείνην ή για μένα.

Κάθε φορά που διαβάζω αυτό το βιβλίο- που έχει γίνει το αγαπημένο μου livre de chevet- αρχικά χαμογελώ, μετά αρχίζω να γελάω μόνη μου, ύστερα συγκινούμαι και καταλήγω πάντα, μα πάντα, να κλαίω... Και είναι από τις λίγες φορές που πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει από χαρά.

Σήμερα Παρασκευή, άλλο ένα κανονικό απόγευμα μιας κανονικής μέρας, ξαναδιάβασα αυτό το μικρο βιβλιαράκι. Νόμιζα πως άκουγα τη φωνή της φίλης μου να μου μιλάει, να ξεπετιέται μέσα από τις σελίδες και να γελάμε μαζί. Και τότε άρχισαν πάλι να μου έρχονται στο μυαλό πολλές εικόνες, ανάκατες, γλυκιές, αναμνήσεις και στιγμές: ένα βράδυ στην παραλία της Σερίφου, ένα απόγευμα στην κούνια του εξοχικού της, ένα μεσημέρι στην καρότσα ενός αγροτικού, ένα πρωινό στην αυλή του χωριού μου, μία συζήτηση-εξομολόγηση ένα βράδυ στη Βαρκελώνη, καφέδες, ποτά, φαγητά, γέλια, κλάματα, κουβέντες βαθυστόχαστες και μή, σκέψεις για τη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, όνειρα για το μέλλον, για το ήμουν, το είμαι, το θα γίνω...

Χαρά της ζωής είναι οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας.

Χαρά της ζωής είναι οι άνθρωποί μας να μας συγκινούν με την αγάπη τους. Όπου κι αν είμαστε κι όπου κι αν είναι.

Μαρία,
26.11.2010

5.30 το απόγευμα...

"And turning out the light,

I must have yawned and dreamt my way through yet another night,

And rattling on the roof I maybe heard the sound of rain,

"I love the rain."

The day before you came..."

5.30 η ώρα το απόγευμα.
Ένα κανονικό απόγευμα, μιας κανονικής μέρας, μιας κανονικής βδομάδας, ενός κανονικού Νοεμβρίου...
Αυτό το πορτοκαλο-κόκκινο χρώμα του ουρανού που πάντα με κάνει να σηκώνω το βλέμμα απο ό, τι κάνω και να κοιτάζω ψηλά, έξω από το παράθυρο...
Είναι 5.30.
Μπροστά μου έχω...
Μια δουλειά που αγαπώ.
Ένα τραγούδι που με συγκινεί.
Μία σκέψη που με κάνει να χαμογελώ. Και άλλη μία που με μελαγχολεί.
Ένα ταξίδι εν όψει στην πόλη που πριν καιρό υπήρξε η πόλη μου και που με κάποιο τρόπο θα είναι για πάντα.
Έξω κάνει κρύο κι εγώ είμαι στο σπίτι μου και είμαι ζεστά.
Και αυτό από μόνο του με κάνει να συγκινούμαι.
Γιατί όλα είναι κανονικά κι εγώ είμαι καλά.
Τόσο απλά.








(Το τραγούδι συντροφιά μου αυτά τα απογεύματα...)






Μαρία,
23.11.2010

Αγάπη.

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν,
καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται,
ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ,
ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται,
οὐ φυσιοῦται,
οὐκ ἀσχημονεῖ,
οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς,
οὐ παροξύνεται,
οὐ λογίζεται τὸ κακόν,
οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει,
πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.




(Απόστολος Παύλος Α΄επιστολή προς Κορινθίους (13,1-8) )

Μαρία,

19.11.2010

Oι παρενθέσεις.

παρένθεση η [parénθesi] : 1. (γραμμ., συνήθ. πληθ.) σημείο στίξης (σύμβολο ( )) που χρησιμοποιείται κυρίως για να περιλάβει λέξεις ή φράσεις (ή και αριθμούς) που παρεμβάλλονται στο λόγο, που διαφοροποιούνται συνήθ. συντακτικά από τις άλλες και εξηγούν ή συμπληρώνουν τα λεγόμενα (γραφόμενα). 2. η λέξη ή η φράση που παρεμβάλλεται στο λόγο και που περικλείεται από το ομώνυμο σημείο στίξης. (επέκτ.) απομάκρυνση από το κύριο θέμα και αναφορά σε κτ. άλλο που μόνο έμμεση σχέση έχει με αυτό 3. (μτφ.) γεγονός, χρονικό διάστημα σύντομης σχετικά διάρκειας, που διακόπτει μιαν ομοιόμορφη, συνεχή ροή και είναι διαφορετικό από ό,τι προηγήθηκε και από ό,τι ακολουθεί.

Οι παρενθέσεις είναι όμορφες, γιατί είναι διαφορετικές.

Οι παρενθέσεις καμιά φορά αλλάζουν το νόημα όλου του κειμένου. Ενίοτε σε οδηγούν σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που μέχρι τώρα διάβαζες. Χρωματίζουν. Φωτίζουν.

Οι παρενθέσεις είναι σχεδόν πάντα σύντομες.

Και κυρίως...

Οι παρενθέσεις είναι για να κλείνουν.

Μαρία,

09.11.2010

Γράμμα φθινοπώρου χωρίς παραλήπτη...

Σου γράφω και είναι βράδυ.
Μου ανέβηκε πάλι αυτός ο κόμπος στο λαιμό.
Δεν ξέρω τι μου προκάλεσε πάλι αυτήν την ταραχή.

'Η μάλλον ξέρω.
Ίσως ήταν εκείνη η μελωδία από πιάνο.
Με πήγε λίγο πίσω.
Σε κείνες τις δέκα μέρες. Θυμάσαι;
Είμαι καλά.
Η ΑΘήνα φθινοπωριάζει και είμαι καλά.
Όχι, σημερα δε βρέχει.
Κάνει λίγη ψύχρα, αλλά είμαι καλά.
Μόνο τα βράδια λίγο...
Πώς να στο πώ;
Και πώς να το καταλάβεις;
Τα βράδια μεγαλώνει η μοναξιά μεσ' στο σπίτι.
Και η ώρα δεν περνάει.
Βιάζομαι να πάω να κοιμηθώ.
Όχι, δε νυστάζω.
Αλλά θέλω να κοιμηθώ.
Οι ώρες περνάνε πιο γρήγορα όταν κοιμάμαι.
Βιάζομαι να διώξω τη μέρα.
Άλλη μία μέρα που με φέρνει λίγο πιο μακριά από το πριν και λίγο πιο κοντά στο μετά.
Άλλη μια μέρα.
Με στοιχειώνει κάπως η απουσία σου.
Ή η αόριστη παρουσία σου.
Σήμερα, καθώς περπατούσα στο δρόμο, είδα τα κίτρινα πεσμένα φύλλα των δέντρων.

Ξέρεις, λένε ότι το φθινόπωρο είναι μια εποχή που πρέπει να τη ζει κανείς μόνος του. Το πιστεύεις;

Εγώ δεν ξέρω.

Όλη μου η μποέμ διάθεση εξανεμίζεται μπροστά σ΄ αυτό το γράμμα που περιμένω και δεν έρχεται.

Μπροστά στις τόσες ώρες αναμονής του μη εφικτού.

Είναι βράδυ και σου γράφω.

Να περνάς όμορφα.

(Άφησε το μολύβι να της πέσει από τα χέρια. Κοίταξε το γράμμα. Σκούπισε τα δάκρυα που της δρόσισαν τα μάγουλα. Δίπλωσε το γράμμα. Άνοιξε το μικρό ξύλινο κουτί και το έκρυψε βαθιά, πολύ βαθιά. Μέχρι τη λήθη.)

Μαρία,

26.10.2010

Una cançó...

Tu també
Potser sense saber-ho
En algún moment
Has volgut ser una cançó

Que algú et cantés,
ser melodia a la boca d'un desconegut,
sonar precisa i tant lleugera com sentida, verdadera...
Adoptar la la forma d'un sentit que es busca

Admet que tu també
Potser sense saber-ho
En algún moment
Has volgut ser una cançó

Potser sense saber-ho
En algún moment
Fins hi tot has cregut en l'amor...

Κι εσύ επίσης
μπορεί χωρίς να το ξέρεις
κάποια στιγμή
να θέλησες να είσαι ένα τραγούδι



που κάποιος θα σε τραγουδάει
να είσαι η μελωδία στο στόμα κάποιου αγνώστου
να ηχείς ακριβώς και τόσο ελαφριά, σαν αισθητή, αληθινή...
να υιοθετείς τo σχήμα κάποιου αισθήματος που ψάχνεται...



Παραδέξου ότι κι εσύ επίσης
ίσως χωρίς να το ξέρεις
να θέλησες να είσαι ένα τραγούδι...



Μπορεί χωρίς να το ξέρεις
κάποια στιγμή
ακόμα και να πίστεψες στην αγάπη...






Mishima
La forma d´un sentit








♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♪

(πόσες φορές ονειρεύτηκα
να γίνω κι εγώ ένα τραγούδι
μια μελωδία στα χείλη κάποιου αγνώστου...
και πόσες ακόμα
πίστεψα στην αγάπη...
ίσως και χωρίς να το ξέρω...)

♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪

















Μαρία,
17.10.2010

"Εδώ οι μέρες μου περνούν με τη βροχή..."

"Εδώ οι μέρες μου περνούν με τη βροχή..."

Η βροχή.
Η καινούργια αρχή.
Η απώλεια.
Η ανασφάλεια.
Και η "πιο" ασφάλεια.
Η αστάθεια.
Η μοναξιά.
Η απογοήτευση.
Η αισιοδοξία.
Η μελαγχολία.
Το χαμόγελο.
Το σπίτι.
Τα δάκρυα.
Το κρύο.
Το ζεστό κρεβάτι.
Η πολυθρόνα.
Τα πεσμένα φύλλα.
Τα σχέδια.
Οι μελωδίες.
Τα βράδια.
Οι δρόμοι.
Τα φώτα.
Το σκοτάδι.
Οι αναμνήσεις.
Τα όνειρα.
Οι αυταπάτες.
Η σιωπή.
Το φθινόπωρο.
Αυτό το φθινόπωρο.

...



Μαρία,
12.10.2010

Τελικά...

...καλύτερα να γελώ

και να γελιέμαι...

Ρ.Φιλύρας

Μαρία,
11.10.2010

Δε μένει εδώ κανείς...

Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια-

στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.

Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,

θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...

Δε μένει εδώ κανείς,

μόνο τα δέντρα μείναν ίδια

κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.

Δε μένει εδώ κανείς,

σκληρό το φώς που ξημερώνει,

σα μεθυσμένο μ' ανταμώνεικαι με λιώνει.

Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου-

αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό

νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει

κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό.

Δε μένει εδώ κανείς,

μόνο τα δέντρα μείναν ίδια

κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια

Δε μένει εδώ κανείς,

σκληρό το φώς που ξημερώνει,

σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει

και με λιώνει.

Σωκράτης Μάλαμας

"Αράχνη"

Μαρία,
10.10.2010

Πια...

"Γιατί μου μίλησες με τον παλιό τρόπο; Δεν πρόσεξες ότι δεν ήμουν πια εγώ;"

Κώστας Μόντης

Γιατί σου μίλησα με τον παλιό τρόπο αφού δεν ήσουν πια εσύ;
Κι εγώ γιατί ήμουν ακόμη εγώ αφού εσύ δεν ήσουν πια εσύ;

Και τώρα που εσύ δεν είσαι πια εσύ
κι εγώ είμαι κάτι που δεν ήμουν
που είμαι κάτι που μαζί σου έγινα
αλλά είμαι ακόμη εγώ

...τι μένει;

Μαρία,
02.10.2010

¿Què et falta, què et sobra?

¿Què et falta, què et sobra?

Τι σου λείπει; Τι σου περισσεύει;

(Δε θυμάμαι πού διάβασα ότι "αν δεν κάνεις κάτι σωστά ή κάτι σου λείπει ή κάτι σου περισσεύει". Αλλά δεν ξέρω αν είναι αλήθεια και αν συμφωνώ.)

Μαρία,

26.09.2010

Σκέψεις μιας τυχαίας μέρας...

Κοιτούσα τυχαία το ημερολόγιο και συνειδητοποίησα ότι πέρασε ακριβώς ένας χρόνος στη Βαρκελώνη.

Και πριν λίγο στη σχολή είπα σε μια συμφοιτήτρια "τα λέμε" και μου είπε "εννοείται, τέσσερα χρόνια θα 'μαστε ακόμα εδώ, θα συναντιόμαστε". Κι εγώ χαμογέλασα, αλλά μετά αυτό το τέσσερα χρόνια με προβλημάτισε. Και ήθελα να πω ότι εγώ δεν ξέρω τι θα φάω αύριο, πόσο μάλλον πού θα είμαι τέσσερα χρόνια μετά. Αλλά δεν είπα τίποτα. Ή μαλλόν θα 'πα κανένα "sísísí".

Γύρισα σπίτι νωρίς.

Άνοιξα το -ελληνικό- ραδιόφωνο, να προλάβω την εκπομπή μια φίλης. Την πρόλαβα στο κλείσιμο: "Είμαι η Κ.Δ. και εύχομαι απόψε να σας συμβεί κάτι καλό". Και μου άρεσε πολύ αυτή η ευχή. Και νομίζω ότι ένα δάκρυ κύλησε στα μαγουλά μου για μια στιγμή- αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Ξαφνικά άκουσα θόρυβο από έξω. Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα τον ουρανό γεμάτο πυροτεχνήματα. Και θυμήθηκα ότι σήμερα ξεκινούν οι μεγαλύτερες γιορτές της πόλης, οι γιορτές της Mercè.

Κι έτσι όπως λαμπύριζαν τα πυροτεχνήματα στα μάτια μου, και το βλέμμα μου χανόταν στα φώτα της νύχτας, ευχήθηκα κι εγώ με όλη μου την ψυχή απόψε να μου συμβεί κάτι καλό. Κι αν όχι απόψε, κάποια νύχτα.

Μαρία,

23.09.2010

Τάλγκο...

"Μπορεί να μη θέλω να γιατρευτώ,

ο πόνος είναι πολύτιμος,

τίποτε άλλο δε μας συνδέει πια από τον πόνο το δικό μου."

"Τάλγκο"

Βασίλης Αλεξάκης

Μαρία,

21.09.2010

Falsas esperanzas...

Él dijo:

"...debes entender que no te voy a decir nada que alimente falsas esperanzas..."

Ella no pudo decir nada más. Solo cuando se fue a la cama, cerró los ojos y imaginó su voz, tan suave y tan lejana, diciendole "falsas esperanzas"...

Y de este cuento parece que no quedó náda más que estas falsas esperanzas. Y el silencio.

María,
19.09.2010

Amor se llama el juego...

Α Εlena*

Hace demasiados meses

que mis payasadas no provocan

tus ganas de reír...

No es que ya no me intereses

pero el tiempo de los besos y el sudor:

es la hora de dormir...

Duele verte removiendo

la cajita de cenizas que el placer

tras de si dejó...

Mal y tarde estoy cumpliendo

la palabra que te di cuando juré

escribirte una canción...

Un Dios triste y envidioso nos castigó

por trepar juntos el árbol

y atracarnos con la flor de la pasión...

Por probar aquel sabor...

El agua apaga el fuego,

y al ardor los años...

Amor se llama el juego

en el que un par de ciegos

juegan a hacerse daño...

Y cada vez peor

Y cada vez más rotos

y cada vez más "tu"

y cada vez más "yo"

sin rastro de "nosotros"...

Ni inocentes ni culpables

Corazones que destroza el temporal,

Carnes de cañón...

No soy yo, ni tu, ni nadie

son los dedos miserables que le dan

cuerda a mi reloj...

Y no hay lágrimas que valgan para volver

a meternos en el coche

donde aquella noche en pleno carnaval

te empecé a desnudar...

El agua apaga el fuego

y al ardor los años...

Amor se llama el juego

en el que un par de ciegos

juegan a hacerse daño...

Y cada vez peor

Y cada vez más rotos

y cada vez más "tu"

y cada vez más "yo"

sin rastro de "nosotros"...

El agua apaga el fuego

y al ardor los años...

Amor se llama el juego

en el que un par de ciegos

juegan a hacerse daño...

Y cada vez peor

y cada vez más rotos

y cada vez más "tu"

y cada vez más "yo"

Sin rastro de "nosotros"

El agua apaga el fuego

Y al ardor los años...

Amor se llama el juego

En el que un par de ciegos

Juegan a hacerse daño...

Y cada vez peor

Y cada vez más rotos...

Joaquín Sabina (1992)

(*Υ hagas lo que hagas, hazlo con todo tu corazón.)


María,
18.09.2010