Πέρασε ο πρώτος μήνας της καινούργιας ζωής.
Θα μπορούσα να πω ότι ήταν ίσως ό, τι πιο δύσκολο έχω ζήσει.
Ωστόσο... Σήμερα δε θέλω να είμαι λυπημένη.
Το μπαλκόνι του σπιτιού μου βλέπει, δεξιά τη Sagrada Familia και αριστερά τη θάλασσα. Κι όταν μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο και να δείς τη θάλασσα, τον ήλιο, όταν μπορείς να πάρεις μια βαθιά ανάσα... σκέφτεσαι ότι όλα μπορούν να πάνε καλά.
Το πρώτο βιβλίο που αγόρασα στη Βαρκελώνη ήταν ο Μικρός Πρίγκιπας στα καταλανικά. Δεν μιλάω ακόμα καταλανικά, αλλά το πήρα για τη συλλογή μου με τους Μικρούς Πρίγκιπες σε όλες τις γλώσσες... Κάπου προς το τέλος του βιβλίου ο αγαπημένος μου Μικρός Πρίγκιπας λέει "on se console toujours...", "πάντα έρχεται η παρηγοριά..." Και τον πιστεύω, γιατί πάντα έχει δίκιο ο Μικρός Πρίγκιπας.
Σήμερα βρήκα στο κουτί μου ένα φάκελο. Η Λ. μου είχε στείλει ένα δωράκι για να μου φτιάξει τη διάθεση. Ήταν... ένας Μικρός Πρίγκιπας, τόσος δα, για το λαιμό! Και, ναι, μου την έφτιαξε τη διάθεση!
Την προηγούμενη φορά που είχα φύγει για το Παρίσι, είχα πάρει πολλά πράγματα από το σπίτι στην Αθήνα, για να θυμάμαι... Αυτή τη φορά, κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν πήρα σχεδόν τίποτα. Μόνο, την τελευταία στιγμή, όταν αποχαιρετούσα το δωμάτιο μου, το τελευταίο λεπτό, κοίταξα τον τοίχο και με μια κίνηση σχεδόν μηχανική, ξεκόλλησα μια φωτογραφία που είχα τραβήξει πριν δύο χρόνια στη Valencia... Ήταν μια φράση πάνω σε ένα παγκάκι... Αυτή η φωτογραφία είναι το μόνο που πήρα μαζί μου. Κι η φράση της είναι είναι το μότο της καινούργιας μου ζωής.
Το παγκάκι έλεγε.......
Μαρία.
13.10.2009
