Nύχτωσε, νύχτα...

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
Πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε,
δε γνωριζόμαστε...

Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και σκέπασε με...
Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με...

Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε...
Αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια...
Δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε,
χαθήκαμε...

Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με...
Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με...

Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε
πως θα' ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω...
Μα απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω,
πως πάω να συνηθίσω...

Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με...
Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με...



Χάρης& Πάνος Κατσιμίχας






Μαρία.
29.09.2009

Νοσταλγία.

Τον θυμάμαι ακόμα.

Παράξενο πολύ,

γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,

όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.

Υπέροχο μνημείο.

Διάχυτος σαν μυρουδιά,

απροσδιόριστος σαν το άπειρο,

βλέμμα σάμπως σ' ατέλιειωτη νύχτα.

Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο

όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.

Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο

κάποιο ξεκίνημα πικρό.

Και τότε εγώ

σήκωνα το ποτήρι

και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα

ανάκατο με κάποια σιγή.

Στο χωρισμό μήτε αντίο,

μήτε φιλί.

Κική Δημουλά

(Έρεβος)

Μαρία.

28.09.2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Το Υποσυνείδητο.

Σήμερα σε ονειρεύτηκα.

Μας ονειρεύτηκα.

Ήμασταν μαζί, όπως παλιά.

Ήταν ένα όνειρο πολύ ζωντανό, σαν αληθινό...

Και μετά ξύπνησα. (Κυριολεκτικά και μεταφορικά.)

Μου πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσω πού βρισκόμουν.

Ήμουν σε άλλο δωμάτιο, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, μιλούσα άλλη γλώσσα.

Και κυρίως, δεν ήμασταν μαζί.

Όλη μέρα κάνω προσπάθεια να μη σκέφτομαι, να μη θυμάμαι...

Κι όμως έρχεται το βράδυ και το υποσυνείδητό μου με προδίδει.

Πώς να ελέγξω τα όνειρά μου;

Πρέπει να βρω έναν τρόπο.

Ξύπνησα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, το στομάχι μου σφίχτηκε.

Με πλημμύρισε πάλι αυτή η αβάσταχτη αίσθηση απώλειας...

Περνάς χρόνια με έναν άνθρωπο. Μοιράζεσαι τόσο πράγματα. Δένεσαι.

Είναι η πρώτη σου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.

Και φτάνει μια μέρα που τα συναισθήματα παγώνουν τόσο πολύ που, που...που τίποτα.

Περνούν μέρες, βδομάδες και ούτε μια λέξη.

Έδωσες τόσα και τώρα...τίποτα.

Αχ...

Τη μέρα κάνω μισό βήμα μπροστά και το βράδυ δέκα πίσω.

Μαρία.

27.09.2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Οι πρώτες μέρες

Πέρασαν κιόλας δέκα μέρες στη Βαρκελώνη...

Δέκα μέρες που μου φάνηκαν χρόνια.

Οι φίλοι μου με ρωτούν πώς μου φαίνεται η καινούργια μου ζωή, πώς είναι το σπίτι, πώς είναι η πόλη, πώς είμαι εγώ...

Θα ήθελα πολύ να μπορώ να τους πω ότι είμαι ενθουσιασμένη, γοητευμένη, χαρούμενη...

Θα ήθελα να μπορώ να τους πω ότι είμαι δυνατή, ότι τα άφησα όλα πίσω, ότι κατάφερα να πετάξω από το παράθυρο του αεροπλάνου ό, τι με στεναχωρούσε και να πάρω μόνο ό, τι με κάνει χαρούμενη...

Θα ήθελα να τους πω ότι δεν φοβάμαι τα βράδια, ότι απολαμβάνω τη μοναξιά μου και την ελευθερία μου.

Θα ήθελα να τους πω ότι χαμογελάω πολύ, ότι μέσα μου νιώθω μια απέραντη ευτυχία και ότι είμαι καλά.

Αντίθετα...

Αντίθετα πρέπει να τους πω ότι η αλλαγή είναι τόσο μεγάλη, που δεν την αντέχω.

Να τους πω ότι δεν είμαι τόσο δυνατή όσο νομίζουν, ότι πονάω πολύ.

Να τους πω ότι την πρώτη μέρα ξέσπασα όσα κρατούσα μέσα μου μέρες πριν φύγω.

Να τους πω ότι είμαι πολύ ευάλωτη.

Τόσο πολύ που τον πήρα τηλέφωνο την πρώτη κιόλας μέρα πανικόβλητη για την καινούργια ζωή που ξεκινούσε χωρίς εκείνον.

Να τους πω ότι όλος μου ο δυναμισμός, η αυτοκυριαρχία, όλα, όλα κατέρρευσαν μέσα στα λίγα λεπτά που τον παρακαλούσα να μη μ' αφήσει αυτήν τη δύσκολη στιγμή.

Να τους πω ότι, ναι, όντως εγώ ήμουν που παρακαλούσα κάποιον να μείνει πλάι μου, έγω που πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να προσπαθούν να είναι δίπλα μας, πρέπει μόνο να το θέλουν.

Θέλω να τους πω ότι έχω καταρρεύσει.

Ότι τους χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ.

...............................................................................................

Όλες αυτές τις δέκα μέρες έβρεχε καταρρακτωδώς.

Κι εγώ θυμόμουν αυτό το στίχο του Verlaine που λέει "Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur la ville..."

................................................................................................

Σήμερα το πρωί έφυγε και η μαμά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που την αποχαιρετώ, αλλά δεν ξέρω γιατί αυτή τη φορά ένιωθα διαφορετικά από τις προηγούμενες...

Επιστρέφοντας από το αεροδρόμιο, βρήκα στην πόρτα του σπιτιού ένα χαρτάκι που έγραφε... "ΘΕΛΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΠΟΡΩ!", Μαμά.

Νιώθω ότι με αυτή τη φράση πρέπει να κλείσω τη συγκεκριμένη ανάρτηση...

Μαρία.
23.09.2009

La despedida...

Έφτασε η ώρα της αναχώρησης.

Φεύγω έχοντας πει πολλά "καλή αντάμωση" και ένα μεγάλο "ΑΝΤΙΟ".

Μαρία.

12.09.2009

Κάτω από τη βροχή το αντίο...

Βρισκόμαστε.

Βρέχει.

Οδηγείς προς κάποια γνώριμη κατεύθυνση.

Φτάνεις στον προορισμό σου. Ένα μέρος οικείο. Τόσες φορές το επισκεφτήκαμε ερωτευμένοι...

Παρκάρεις.

Η βροχή δυναμώνει.

Σκέφτομαι πως όλα στη ζωή κάνουν κύκλους.

Όταν πρωτοβρεθήκαμε έβρεχε πολύ.

Όπως και τώρα που φθάνουμε στο τέλος.

Κοιτάω τη βροχή που πέφτει στο παρμπρίζ.

Πολλές πολλές σταγόνες.

Χάνομαι.

Όλα θολώνουν.

Δεν ξέρω αν είναι από τη βροχή, από τα μάτια μου ή από την καρδιά μου.

Μαρία.

11.09.2009

Η επόμενη μέρα.

Σήμερα ξύπνησα πιο δυνατή.
Δεν ξέρω πόση ώρα θα κρατήσει αυτή η αίσθηση: ίσως ένα λεπτό, μια ώρα, μια μέρα. Δεν ξέρω.
Ξέρω, όμως, σε ποιους το οφείλω. Κι εκείνοι ξέρουν.
Και τους ευχαριστώ πολύ. Για τους λόγους που ξέρουν. Και για κάποιους άλλους που ούτε φαντάζονται.

Σήμερα έχει ήλιο...
Καλημέρα!


Υ.Γ. Εννοείται πως το τηλέφωνο δε χτύπησε...



Μαρία.
10.09.2009

Οι φίλοι.

Στη Νάσια.

Στην Έφη.

Στη Vecinita.

Στο Βαγκνερίτο.

Στον Κούμπι.

Με ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Όχι για τίποτα άλλο, μόνο για το ότι είναι εδώ, μαζί μου.

Η Κ. λέει και γράφει πάντα ότι "οι φίλοι μας είναι η περιουσία μας".

Το πιστεύω. Πάντα το πίστευα. Αλλά φτάνει μια στιγμή που χάνεις κάθε άλλη σταθερά και τότε έχεις μόνο τους φίλους. Τους φίλους ΣΟΥ. Και τότε καταλαβαίνεις το νόημα αυτής της φράσης πιο πολύ από ποτέ.

Είμαι ζαλισμένη από το αποψινό κρασί.

θυμάμαι τα λόγια του Κούμπι στο αυτοκίνητο: "Όταν θα απογειωθεί το αεροπλάνο, θα τα αφήσεις όλα πίσω σου". Ίσως να' ναι κι έτσι. Ίσως και όχι. Όμως, μου φτάνει που ήταν εκεί και μου το είπε.

Και πιο μετά, κάπου στη Μεσογείων, η Έφη και η Vecinita μου είπαν να μη φοβάμαι τη μοναξιά και ότι εκείνες θα είναι μαζί μου. Δεν έπαψα να φοβάμαι τη μοναξιά, όμως μου φτάνει που ήταν εκεί για μένα.

Και μετά ο Βαγκνερίτο μου έστειλε ένα μήνυμα και μου είπε "Πέσε με τα μούτρα στην καινούργια σου ζωή". Και ίσως έτσι πρέπει να κάνω. Ίσως και όχι. Όμως, μου φτάνει που ήταν εκεί και μου το είπε.

Και μετά γύρισα σπίτι. Το τηλέφωνο δεν έχει χτυπήσει.

Πρέπει να μάθω να μην περιμένω να χτυπήσει.

Γιατί πολύ απλά δεν θα χτυπήσει.

Αυτές τις μέρες έχασα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

Αλλά, αν ισχύει ότι "οι φίλοι μας είναι η περιουσία μας"- που το πιστεύω- τότε μπορεί να έχασα κάτι σημαντικό, αλλά φεύγω με μια μεγάλη περιουσία: τους φίλους μου.

Μαρία,

9.9.2009

Να κοιμηθώ........

"Να κοιμηθώ στο πάτωμα,

να κλείσω και τα μάτια......"

Κενό.

Μαρία

8.9.2009

'Ανευ τίτλου ΙΙ.

"Puedo escribir los versos más tristes hoy..."

Pablo Neruda

("Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.....")

Θέλω να σου φωνάξω ότι δεν είμαι τόσο δυνατή όσο φαντάζεσαι.

Ότι πονάω.

Ότι νιώθω σαν να μου έχουν ξεριζώσει ένα κομμάτι από τη καρδιά.

Ότι δεν ξέρω πώς να σου πω "αντίο".

Ότι μισώ τα "αντίο".

Ότι σε χρειάζομαι.

Ότι σ' αγαπάω.

Ότι είμαι μόνη.

Και απόψε φοβάμαι τόσο τη μοναξιά.

Μαρία.

8.9.2009

Οι αποδημητικές "Καλημέρες"...

Άρχισε ψύχρα.

Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη

ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορρόη.

Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.

Ζέστες, η διάθεση για φως,

λόγια, πουλιά,

πλαστογραφίας ζωής.

Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,

πολλοί διάτοντες έρωτες

ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα, η γνωστή ψύχρα

κι όλα να φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,

η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη

με λύπη αυτοδίδακτη.

Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση

κι από τις καλημέρες σου.

Τα παραθύρια ενδίδουν.

Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,

άλλοι λεν ως την άνοιξη,

άλλοι φοβούνται δια βίου.

Κι εσύ τι κάθεσαι;

Καιρός να μπείς κι εσύ στα αλλαγμένα.

Να γίνεις ό, τι αναρωτιόμουν πέρισυ:

"ποιος ξέρει το άλλο μου φθινόπωρο;"

Καιρός να γίνεις "τ' άλλο μου φθινόπωρο".

Άρχισε ψύχρα.

Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

Κική Δημουλά

"ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Μαρία.

7.9.2009

(Περιμένοντας "το άλλο μου φθινόπωρο"...)

Άνευ τίτλου.

Φεύγεις.

Έφτιαξες τη βαλίτσα σου.

Οι άνθρωποί σου δεν χώρεσαν μέσα.

Τους κουβαλάς, όμως, μέσα ΣΟΥ.

Έξω σε περιμένει κάτι άλλο.

Το αύριο, "μια άλλη πλάση ξελογιάστρα".

Μακριά.

Η κοινή σας πορεία τελείωσε.

Η απόσταση.

Πώς γεφυρώνεται η απόσταση;

Πήρες τη βαλίτσα σου.

Πήρε την απόφαση.

Η απόσταση.

Αιτία ή αφορμή;

Πολλά τα χιλιόμετρα.

Πολύς ο καιρός.

Η απόσταση.

Η απόφαση.

Τέλος.

Τέλος;

Μαρία.

4.9.2009