Σε γκρι φόντο.

Τώρα δηλαδή τι τον έπιασε;
Έτσι ξαφνικά.
Φταίει ο καιρός; Το σχέδιο που δεν του βγαίνει; Το τηλέφωνο που δε χτυπά;
Το τραγούδι που του θύμησε κάτι που-μάλλον- ήθελε να ξεχάσει;
Φταίει το γκρι.

Θυμήθηκε τη μικρή σοφίτα που νοίκιαζε στο Παρίσι. Εκεί του άρεσε το γκρι. Άνοιγε το μοναδικό παράθυρο του σπιτιού, το κρύο τον διαπερνούσε. Άναβε ένα τσιγάρο και κοίταζε τις στέγες μέσα από το καπνό. Κάπως θολές. Του άρεσε αυτή η θολούρα. Και η στιγμή του άρεσε. Κι ας ήταν μελαγχολική.

Τώρα δηλαδή τι τον έπιασε;
Ανοίγει το συρτάρι του. Ψάχνει ένα μικρό απομεινάρι της μποέμικης ζωής του: ένα ξεχασμένο πακέτο τσιγάρα. Σειρά έχει το παράθυρο. Το ανοίγει. Κρύο. Ανάβει τη συντροφιά του. Κοιτάει πάλι μέσα από τον καπνό. Πολύ τον ταράζει αυτή η μελαγχολία πάνω στο ξένο αυτό γκρί φόντο.

Δεν ξέρει τι τον έπιασε σήμερα.
Φταίει το γκρι.

Μαρία,
21.02.09

Διάβασμα.-

Βιβλία,σημειώσεις, βιβλία, σημειώσεις, βιβλία, σημειώσεις...
Διάβασμα και πάλι διάβασμα.
Ένας καφές για συντροφιά, που γίνεται δύο (ενίοτε και τρεις...)
Μολύβια, στυλό, μαρκαδοράκια, μπλε, ροζ, κίτρινο φωσφορούχο...
Χρουτς, χρουτς το ξύλινο μολύβι... Λευκές κόλλες γεμίζουν γράμματα. Στην αρχή ίσια και καθαρά, μετά κάπως πιο "μεθυσμένα", παραπατάνε εδώ κι εκεί...
Νυστάζω... Κουράστηκα. Αλλά όχι, δεν το βάζω κάτω!

Άλλη μια γερή γουλιά καφέ. Πάμε πάλι!
Πού βρέθηκαν τόσοι θεωρητικοί της τέχνης; Τι σκεφτόμουν όταν το έπαιρνα επιλεγόμενο;
Ανοίγω το λάπτοπ. Θα τελειώσω την πτυχιακή. Σήμερα θα γράψω τα συμπεράσματα. Και τι θα πει "συγκριτολογική εξέταση των αποτελεσμάτων της έρευνας";;; Ωχ, πάλι θα αυτοσχεδιάσω. Αυτοσχεδιάζω (σχεδόν). Κλιτς κλατς τα πλήκτρα... Πάει κι αυτό. Το ξαναδιαβάζω. Καλό φαίνεται. Θα το στείλω αύριο το πρωί στην καθηγήτρια (ωχ...).

Πάμε πάλι στην τέχνη...ουφ...
Βιβλία, σημειώσεις, βιβλία, σημειώσεις...
Πάλι τέλειωσε ο καφές; Δεν φτιάχνω άλλον, αρκετά για σήμερα. (Τίποτα γλυκό έχουμε; Εκείνα τα μπισκοτάκια κανέλας πού είναι;)

Ο πανικός της εξεταστικής. Της τελευταίας (καλώς εχόντων των πραγμάτων) εξεταστικής. Νιώθω τον κύκλο που κλείνει.
Τον τελευταίο καιρό έχω μπει στον αυτόματο. Μηχανικές κινήσεις, μηχανική ζωή. Δε βγαίνω, δεν χαλαρώνω ούτε λεπτό. Άγχος, αγωνία, υποχρεώσεις. Το τέλος. (Το τέλος;;;)

Πάμε πάλι...
Χρουτς χρουτς το μολυβάκι, κλιτς κλάτς τα πλήκτρα...
Αφαιρούμαι. Ονειρεύομαι μια βόλτα στην Ακρόπολη. Απόγευμα. Χωρίς άγχος. Να ανέβω ψηλά και να κοιτάξω την πόλη από ψηλά. Να αναπνέυσω βαθιά. Ελεύθερα.
Η σκέψη αυτή αρκεί για να με κάνει να χαμογελάσω.

Πάμε πάλι...
Χρουτς χρουτς το μολυβάκι, κλιτς κλατς τα πλήκτρα...
Βιβλία, σημιώσεις, βιβλία, σημειώσεις.
Διάβασμα και πάλι διάβασμα.

(Αφιερωμένο στη φίλη μου Ν. που περνάμε μαζί αυτή την κουραστική και κάπως μονότονη περίοδο, αλλά δεν παύουμε να ονειρευόμαστε μια ήσυχη απογευματινή βόλτα.)

Μαρία.
18.2.09

Nada es para siempre.

"Nada es para siempre".

"Τίποτα δεν κρατάει για πάντα".

Αυτό έγραφε ο τοίχος στη Valencia.

Το είδα γραμμένο πέρυσι και βιάστηκα- για άλλη μια φόρα- να το απαθανατίσω.

Ένιωσα, ήξερα, ότι πάλι μια μακρινή φωνή μού μιλούσε.

Αυτό που δεν ήξερα ήταν πως λίγες ώρες μετά, στη συγκεκριμένη πόλη, έμελλε να καταλάβω πλήρως τη σημασία αυτής της φράσης.

(Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι αν τελικά αυτό που κάνει κάποια πράγματα όμορφα και ενδιαφέροντα είναι ακριβώς το ότι δεν κρατάνε για πάντα.....)

María.

3.2.09

Η ισχύς εν τη ενώσει.

"Καπνίσαμε-θυμήσου- ατέλειωτα τσιγάρα συζη-

τώντας ένα βράδυ

-Ξεχνώ πάνω σε τι- κι είναι κρίμα γιατί ήταν

τόσο μα τόσο ενδιαφέρον."

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που συναντιέμαι με τους φίλους μου, την Κ. και τον Κ., μου έρχονται στο μυαλό αυτοί οι στίχοι του Αναγνωστάκη... Σήμερα, πάλι τους θυμήθηκα. Πάλι συναντηθήκαμε οι τρεις φίλοι μετά από πολύ, πολύ καιρό. Είπε ο καθένας τα νέα του, με τη σειρά. Ξεκινήσαμε από τα πολύ επιφανειακά "αδυνάτισες, πάχυνες, ομόρφυνες, ωραία φούστα, το κασκόλ σού παέι πολύ..." Κι ύστερα μπλέχτηκαν θέματα πιο "βαριά" όπως, "χώρισα, ερωτεύτηκα, πνίγομαι, θέλω να φύγω, κουράζομαι, φοβάμαι, σκέφτομαι να..." Κι ύστερα από το τώρα μεταφερθήκαμε στο μέλλον, είπαμε τα όνειρά μας, όπως κάνουμε κάθε φορά... Κάποιων τα όνειρα είχαν αλλάξει, κάποιων όχι... Και κάπου ανάμεσα στα ατέλειωτα "θα" μας, κοίταξα για λίγο έξω από το τζάμι... Έβρεχε και τα πλακόστρωτα σοκάκια γυάλιζαν κάτω από το φώς του φανοστάτη... Γύρισα και κοίταξα τα μάτια των φίλων μου. Και κοιτάζοντάς τους ένιωσα μια απίστευτη ζεστασιά... Κι ύστερα σκέφτηκα ότι ακόμα κι αν τα "θα" μας αλλάξουν, ακόμα κι αν εμείς οι ίδιοι αλλάξουμε, αυτή η ζεστασιά (ή η ανάμνησή της) θα μείνει.

Εικόνα: Vincent Van Gogh

Μαρία.

01.02.09