Barcelona: Μέρος Ι.: "M' agrada molt...!!!!"

"Rambla pa' qui

rambla pa' lla

esa es la rumba de Barcelona..."

Τρεις μήνες, λοιπόν!

Νομίζω ότι σιγά-σιγά γίνομαι μέρος αυτής της πόλης.

Περπατώ στους δρόμους σαν να τους ξέρω από καιρό.

Πολλές φορές βρίσκω τυχαία γνωστούς.

Έχω ήδη δύο στέκια, ένα δίπλα στο σπίτι, στην Avinguda Gaudi και ένα δίπλα στη σχολή, το Aribau 3, που πάμε με τα παιδιά μετά το μάθημα.

Έχω αποκτήσει αγαπημένο ποτό, την clara!!!

Μαθαίνω και λίγα καταλανικά.

Περπατάω περισσότερο.

Χαμογελάω περισσότερο.

Απολαμβάνω το κάθετι με άλλη διάθεση.

Πότε ήταν, δε θυμάμαι, που είδα μια ταμπέλα που έγραφε "Déjate seducir por Barcelona...", aφέσου να γοητευτείς...

Αυτό κάνω κι εγώ...

Και να σου πω κάτι...

"Barcelona, M'agrada molt...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"*

*"Μ'αρέσει πολύ!!!"


Μαρία.
13.12.2009

Αίθουσα αναμονής.

Σήμερα ήρθε να με δει στη Βαρκελώνη μια πολύ, πολύ, πολύ καλή μου φίλη. Η φίλη.

Και εννοείται η χαρά μου δεν περιγραφόταν.

Στο τρένο που με πήγαινε στο αεροδρόμιο, σκεφτόμουν πως πάντα οι διαδρομές προς/από τα αεροδρόμια μου άρεσαν πολύ. Ακόμα κι αν δεν είναι για να ταξιδέψω εγώ... Νιώθω ότι αυτή η διαδρομή μου δίνει μια ψευδαίσθηση αναχώρησης... Έλευθεριας, ονειροπόλησης... Ψευδαίσθηση ταξιδιού, δηλαδή. Όλη τη διαδρομή με συντρόφευε ένα απίστευτο πορτοκαλί χρώμα. Το χρώμα του ουρανού την ώρα που δύει ο ήλιος. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένιωσα κάτι ανάμεσα σε χαρά και πληρότητα. Τόσο απλά.

Όσες φορές περιμένω κάποιον στο αεροδρόμιο, σκέφτομαι τι ωραίο να περιμένεις κάποιον. Περιμένεις να ανοίξουν οι αυτόματες πόρτες, μαντεύοντας αν ο ανθρωπός σου είναι ό επόμενος που θα βγει από μέσα.

Επιπλέον, όσες φορές περιμένω κοιτάω τα πρόσωπα αυτών που φτάνουν και αντικρίζουν τον δικό τους άνθρωπο που είναι εκεί έξω και περιμένει. Στην αρχή έχουν βλέμμα χαμένο και μόλις εντοπίζουν τον δικό τους, αμέσως το πρόσωπό τους λάμπει. Αυτή η έκφραση στο πρόσωπο, πολύ με συγκινεί.

Σε δύο βδομάδες επιστρέφω κι εγώ. Και αυτή τη μαγική στιγμή που θα ανοίξουν οι πόρτες της εξόδου και θα αναζητήσω τους δικούς μου ανθρώπους, την περιμένω πώς και πώς.

Τελικά δεν ξέρω τι είναι πιο όμορφο, να περιμένεις κάποιον ή να σε περιμένει κάποιος.

Μάλλον και τα δύο.

(Τώρα είναι βράδυ.

Θα κοιμηθώ με ένα μειδίαμα στο πρόσωπο.

Απόψε νιώθω ήρεμη και γαλήνια.

Όνειρα γλυκά... )

Μαρία.

3.12.2009

Ακίνητη.

Το λάπτοτ ανοιχτό.

Η ώρα περασμένη.

Μια εργασία που δε λέει να τελειώσει...

Το έγγραφο του word κενό.

Κι εγώ κενή είμαι.

Σφίξιμο στο στομάχι.

Πασχαλίδης, Μάλαμας και Τσανακλίδου δεν βοηθούν ούτε στη διάθεση, ούτε στην εργασία.

Ο χρόνος τρέχει, οι υποχρεώσεις τρέχουν.

Εγώ τρέχω;

Περίπου.

Το σώμα τρέχει, βιάζεται να τα προλάβει όλα.

Το μυαλό ακίνητο, κολλημένο σε μια κουβέντα, σε μια εικόνα- μάλλον φανταστική.

"Κι αυτό που κάνω, ποιος σου το ΄πε αδυναμία...;"

Ο χρόνος τρέχει.

Γράψε κάτι.

Όχι στο μπλογκ σου.

Στο word...

Για την εργασία, ντε!

Α, ναι, για την εργασία...

Τι να μου πει κι αυτή;

Ούτε αυτή με βοηθάει!

Κι ο χρόνος τρέχει...

Κι εγώ ακίνητη.

"...να λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο..."

Μαρία.

25.11.2009

"Μάτια που δεν βλέπονται..."

"Μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται

Μου πες κάποιο βράδυ με παράπονο θόλο..."

Απρόοπτη νύχτα.

Νιώθω μουδιασμένη.

Βγαίνω στο μπαλκόνι.

Χρειάζομαι αέρα.

Δεν ξέρω αν όσα μου είπες απόψε μου τα είπες όντως ή τα φαντάστηκα.

Είναι αργά.

Έχει ησυχία.

Όχι, δεν τα φαντάστηκα.

Τα είπες.

"Οι έρωτες, καρδιά μου, δεν πεθαίνουν, μα κοιμούνται..

Για να μπορούν κρυφά να κοροιδεύουν τον καιρό..."

Καληνύχτα...

Μαρία.

18.11.2009

"Πώς να τη νιώσω τη χαρά αν δεν στεγνώσει η λύπη...;"*

Ναι, έχετε δίκιο.
Σε τι απ' όλα;
Δεν ξέρω. Σε όλα, νομίζω.
Σε αυτά που λέτε.
Κι εγώ τα ίδια θα μου έλεγα.
(Φαντάζομαι.)
Αν με βοηθάνε όσα μου λέτε;
Δεν ξέρω.
Μάλλον όχι.
Αλλά ότι τα λέτε μου αρκεί.
Γιατί είστε εκεί
Αυτό μετράει.
Αν θα συνέλθω;
Φαντάζομαι, ναι.
Θα έρθουν καλύτερες μέρες, οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος και τα λοιπά...
Ότι πρέπει να συνέλθω;
Ε, ότι πρέπει, πρέπει.
Πότε;
Πότε δεν ξέρω.
Σύντομα;
Για σύντομα, να σας πω την αλήθεια, δεν το βλέπω.
(Αλλά και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις.)
Τι είπατε;
Α, ότι θέλετε να είμαι χαρούμενη.
Κι εγώ το θέλω.


Αλλά.......





"Πώς να τη νιώσω την χαρά αν δεν στεγνώσει η λύπη...;;;"








*Πυξ Λαξ



Μαρία,
15.10.2009

"Στο κάστρο το παλιό..."

Στο κάστρο το παλιό

σε κάποιο τοίχο σου ΄χα γράψει "σ' αγαπώ"

το πιο γλυκό μου μήνυμα...

Το πλήρωσα κι αυτό

τόσο ακριβά που να μην ξέρω αν σε μισώ

είναι βαρύ το τίμημα.

Είμαι εδώ και είσαι εκεί

εγώ στη δύση και εσύ στην ανατολή

Είμαστε στίχοι που δεν χώρεσαν μαζί

στη μουσική...

Κουράγιο πού να βρω

να ξαναγγίξω το κορμί σου το γλυκό

της ομορφιάς το χάρισμα...

Δεν θ΄ανταποκριθώ

όπως εκείνο τον παλιό καλό καιρό

στου φεγγαριού το κάλεσμα...

Είμαι εδώ και είσαι εκεί

εγώ στη δύση και εσύ στην ανατολή

είμαστε στίχοι που δέν χώρεσαν μαζί

στη μουσική...

Στο κάστρο το παλιό

σε κάποιον τοίχο σου 'χα γράψει "σ' αγαπώ"

το πιο γλυκό μου μήνυμα....

Μαρία.

14.10.2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Δύο μήνες.....

....................και συνεχίζω.......... ...


Xωρίς πολλά λόγια...
Αλλά με πολλές σκέψεις...
Ο χρόνος κυλάει...
Υπέρ μου ή κατά μου...

Κάθομαι σε μια γωνία και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από τον αφήνω να κυλάει...

Και όπου με βγάλει...



Μαρία.
13.11.2009

Tres mujeres y un pájaro...!!!

Αφιερωμένο....

Γεμάτο σπίτι

+

Γέλια

+

Τρεις αγκαλιές

+

Φωτογραφίες (επιτέλους) χαρούμενες

+

Ποτήρια κρασί

+

Συζητήσεις μέχρι το πρωί

+

Ζεστασιά

+

Ασφάλεια

+

Αγάπη

+

Βόλτες

+

Καφέδες

+

Ένα τσιγάρο

+

Τapas

+

Χορός

+

Τραγούδια

+

Αστεία

+

Ξενύχτια

+

Παρέα

+

Γέλια

+

Γέλια

+

Γέλια

=

Η πιο όμορφη εβδομάδα στη Βαρκελώνη.

Μαρία.

11.10.2009

Κάπου ανάμεσα...

Τις τελευταίες μέρες μια αβάσταχτη μελαγχολία με έχει πιάσει.

Ίσως φταίει που άλλαξε η ώρα. Νυχτώνει πια πιο νωρίς...

Έρχεται ο χειμώνας...

Μου θυμίζει πολλά... Πολλή νοσταλγία και πονάει...

Δεν ξέρω. Τίποτα δεν ξέρω πια.

Σκέφτομαι.....

"Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη, πρέπει να παράπεσε η αληθινή μου μέρα..." *

*Οδυσσέας Ελύτης, "Μαρία Νεφέλη"

Μαρία,

28.10.2009

Βροχή.

"Κάτι τι σου είπε η βροχή

κάτι τι σου είπε ο Σεπτέμβρης,

κι έγινε η μορφή σου τζάμι θολό..."

Κική Δημουλά

Σήμερα βρέχει πολύ στη Βαρκελώνη.

Όταν βρέχει, θυμάμαι...

Πάντα αγαπούσα τις μέρες με βροχή...

Μου έβγαζαν μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας...

Τώρα με πονάνε πολύ.

Σήμερα θα ήθελα κάτι απλό.

Να μου στείλεις ένα μήνυμα και να μου πεις ότι βλέπεις τη βροχή και με σκέφτεσαι.

Να περπατήσουμε στη βροχή κάτω από την ίδια ομπρέλα.

Να ανοίξεις το παλτό σου κι εγώ να κρυφτώ μέσα, σαν να ήταν το πιο ασφαλές καταφύγιο.

Να νιώσω ξανά τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου.

Να μοιραστούμε πάλι μια στιγμή.

Μια στιγμή, τόσο απλά.

Και αντί αυτού...

Κοιτάω τη βροχή... Μόνη.

Μαρία,

22.10.2009

Ίσως δεν ήσουν...

"Ίσως δεν ήσουν αυτός που έψαχνε για μένα..."

*Πυξ Λαξ, "Εν Ψυχρώ"




Μαρία,
21.10.2009

Του φθινοπώρου τα φιλιά...

Μαρία.

19.10.2009

Γιατί βαθιά μου δόξασα...

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη

και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,

μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,

να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,

πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,

μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,

σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,

να τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρω μου είτε μπόρα,

λάμπ΄η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,

βρέχει από τα βάθη του ουρανού και μέσα μου ο καρπός!

Γιατί δεν είπα "Εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει..."

μα "αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...

μα κι ο σεισμός βαθύτερα τη χτίση θεμελιώνει,

τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός..."

να που, ό, τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,

να που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδελφός!

Άγγελος Σικελιανός

Λυρικός Βίος, Β'

Μαρία,

18.10.2009

Barcelona: Μέρος Ι. :VIVE TU VIDA.

Πέρασε ο πρώτος μήνας της καινούργιας ζωής.

Θα μπορούσα να πω ότι ήταν ίσως ό, τι πιο δύσκολο έχω ζήσει.

Ωστόσο... Σήμερα δε θέλω να είμαι λυπημένη.

Το μπαλκόνι του σπιτιού μου βλέπει, δεξιά τη Sagrada Familia και αριστερά τη θάλασσα. Κι όταν μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο και να δείς τη θάλασσα, τον ήλιο, όταν μπορείς να πάρεις μια βαθιά ανάσα... σκέφτεσαι ότι όλα μπορούν να πάνε καλά.

Το πρώτο βιβλίο που αγόρασα στη Βαρκελώνη ήταν ο Μικρός Πρίγκιπας στα καταλανικά. Δεν μιλάω ακόμα καταλανικά, αλλά το πήρα για τη συλλογή μου με τους Μικρούς Πρίγκιπες σε όλες τις γλώσσες... Κάπου προς το τέλος του βιβλίου ο αγαπημένος μου Μικρός Πρίγκιπας λέει "on se console toujours...", "πάντα έρχεται η παρηγοριά..." Και τον πιστεύω, γιατί πάντα έχει δίκιο ο Μικρός Πρίγκιπας.

Σήμερα βρήκα στο κουτί μου ένα φάκελο. Η Λ. μου είχε στείλει ένα δωράκι για να μου φτιάξει τη διάθεση. Ήταν... ένας Μικρός Πρίγκιπας, τόσος δα, για το λαιμό! Και, ναι, μου την έφτιαξε τη διάθεση!

Την προηγούμενη φορά που είχα φύγει για το Παρίσι, είχα πάρει πολλά πράγματα από το σπίτι στην Αθήνα, για να θυμάμαι... Αυτή τη φορά, κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν πήρα σχεδόν τίποτα. Μόνο, την τελευταία στιγμή, όταν αποχαιρετούσα το δωμάτιο μου, το τελευταίο λεπτό, κοίταξα τον τοίχο και με μια κίνηση σχεδόν μηχανική, ξεκόλλησα μια φωτογραφία που είχα τραβήξει πριν δύο χρόνια στη Valencia... Ήταν μια φράση πάνω σε ένα παγκάκι... Αυτή η φωτογραφία είναι το μόνο που πήρα μαζί μου. Κι η φράση της είναι είναι το μότο της καινούργιας μου ζωής.

Το παγκάκι έλεγε.......

ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.

Μαρία.

13.10.2009

Gros plan...

Είναι κάτι ταινίες...

Οι πρωταγωνίστριες ζουν έντονα, πονάνε, ερωτεύονται, χωρίζουν, πληγώνονται, κλαίνε, γελάνε...

Όταν φτάνουν στα όριά τους, βγαίνουν έξω... Παίρνουν τους δρόμους, χάνονται στο απρόσωπο πλήθος... Άνθρωποι τις προσπερνούν, ο αέρας τους παίρνει τα μαλλιά, ο φακός κάνει κοντινό στα υγρά τους μάτια... Κι εκείνες περπατάνε, περπατάνε... Προς άγνωστη κατεύθυνση.. Είναι μόνες... Μόνο περπατάνε... Στη μεγάλη πόλη... Τα φώτα των δρόμων λαμπερά, έρχονται σε αντίθεση με το δικό τους σκοτάδι... Τον πόνο, το κενό. Κι εκείνες συνεχίζουν να περπατάνε. Σε όλη τη σκηνή ακούγεται ένα τραγούδι μποέμ, νοσταλγικό, μελαγχολικό... Τα δάκρυά τους κυλούν πιο γρήγορα. Δεν προσπαθούν να τα συγκρατήσουν, κανένας περαστικός δε θα νοιαστεί για τα δικά τους δάκρυα... Περπατάνε, περπατάνε...

Μόλις τελειώσει η σκηνή, επιστρέφουν σπίτι πιο δυνατές. Με την καρδιά κομματιασμένη, αλλά πιο δυνατές. Το διακρίνεις στο βλέμμα τους. Πιο δυνατές.

Σήμερα.

Σήμερα, είπα, θα χαθώ κι εγώ στους δρόμους. Θα περπατήσω, θα κλάψω, θα πονέσω, θα λυτρωθώ... Και μετά, θα γυρίσω πιο δυνατή. Δεν μπορεί, έτσι θα γίνει... Το έχω δει και στις ταινίες!

Πήγα.

Περπάτησα.

Έκλαψα.

Γύρισα.

Συμπέρασμα: Μερικά πράγματα, μόνο στις ταινίες συμβαίνουν...

Όχι, δεν επέστρεψα πιο δυνατή.

Μαρία.

11.10.2009

"Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις."

Πρέπει να βρω ένα κουμπάκι κάπου στο μυαλό μου, να το πατάω και να μη σκέφτομαι.

Περνάω ώρες προσπαθώντας να καταλάβω. Να καταλάβω τι, πώς, πότε και κυρίως γιατί.

Γιατί, γιατί, γιατί....;;;

Θέλω τόσο πολύ να καταλάβω.

Μετά, όμως, θυμάμαι αυτόν το στίχο της Δημουλά (οι αδυναμίες δεν κρύβονται, όπως θα έχετε καταλάβει!) που λέει " Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις."

Πόση αλήθεια. Πρέπει να αντέξουμε κάθε τι που μας πονάει, παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε. "Γιατί δεν κατανοείται το επώδυνο".

Πρέπει να μάθω να διαχειρίζομαι τη λύπη.

Λέω στον εαυτό μου πως είναι ένα απαραίτητο στάδιο από το οποίο πρέπει να περάσω, για να μπορέσω να συνεχίσω. Δεν με φοβίζουν τόσο τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλά μου. Τα έχω συνηθίσει. Είναι πια μόνιμη συντροφιά μου.

Με φοβίζει το πώς θα αντέξω.

Πώς θα μάθω να κοιτάω μπροστά.

"Ξανοίχτηκα πολύ σε ορισμούς κι είναι επικίνδυνο να κλαις χωρίς πυξίδα"...

Λέω να πάω μια βόλτα στη θάλασσα.

Μαρία.

9.10.2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Ξεχνιέμαι.

Είναι στιγμές που ξεχνιέμαι.
Ξεχνιέμαι αλλά δεν ξεχνώ.



Μαρία.
8.10.2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Λείπεις.

Η λύπη

Της λύπης

Λ ε ί π ε ι ς

Γιάννης Τόλιας

Μαρία,
7.10.2009

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.


Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.


Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.


Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.







Κική Δημουλά
ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1971)







Μαρία.
6.10.2009

Nύχτωσε, νύχτα...

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
Πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε,
δε γνωριζόμαστε...

Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και σκέπασε με...
Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με...

Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε...
Αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια...
Δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε,
χαθήκαμε...

Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με...
Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με...

Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε
πως θα' ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω...
Μα απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω,
πως πάω να συνηθίσω...

Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με...
Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με...



Χάρης& Πάνος Κατσιμίχας






Μαρία.
29.09.2009

Νοσταλγία.

Τον θυμάμαι ακόμα.

Παράξενο πολύ,

γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,

όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.

Υπέροχο μνημείο.

Διάχυτος σαν μυρουδιά,

απροσδιόριστος σαν το άπειρο,

βλέμμα σάμπως σ' ατέλιειωτη νύχτα.

Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο

όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.

Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο

κάποιο ξεκίνημα πικρό.

Και τότε εγώ

σήκωνα το ποτήρι

και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα

ανάκατο με κάποια σιγή.

Στο χωρισμό μήτε αντίο,

μήτε φιλί.

Κική Δημουλά

(Έρεβος)

Μαρία.

28.09.2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Το Υποσυνείδητο.

Σήμερα σε ονειρεύτηκα.

Μας ονειρεύτηκα.

Ήμασταν μαζί, όπως παλιά.

Ήταν ένα όνειρο πολύ ζωντανό, σαν αληθινό...

Και μετά ξύπνησα. (Κυριολεκτικά και μεταφορικά.)

Μου πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσω πού βρισκόμουν.

Ήμουν σε άλλο δωμάτιο, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, μιλούσα άλλη γλώσσα.

Και κυρίως, δεν ήμασταν μαζί.

Όλη μέρα κάνω προσπάθεια να μη σκέφτομαι, να μη θυμάμαι...

Κι όμως έρχεται το βράδυ και το υποσυνείδητό μου με προδίδει.

Πώς να ελέγξω τα όνειρά μου;

Πρέπει να βρω έναν τρόπο.

Ξύπνησα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, το στομάχι μου σφίχτηκε.

Με πλημμύρισε πάλι αυτή η αβάσταχτη αίσθηση απώλειας...

Περνάς χρόνια με έναν άνθρωπο. Μοιράζεσαι τόσο πράγματα. Δένεσαι.

Είναι η πρώτη σου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.

Και φτάνει μια μέρα που τα συναισθήματα παγώνουν τόσο πολύ που, που...που τίποτα.

Περνούν μέρες, βδομάδες και ούτε μια λέξη.

Έδωσες τόσα και τώρα...τίποτα.

Αχ...

Τη μέρα κάνω μισό βήμα μπροστά και το βράδυ δέκα πίσω.

Μαρία.

27.09.2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Οι πρώτες μέρες

Πέρασαν κιόλας δέκα μέρες στη Βαρκελώνη...

Δέκα μέρες που μου φάνηκαν χρόνια.

Οι φίλοι μου με ρωτούν πώς μου φαίνεται η καινούργια μου ζωή, πώς είναι το σπίτι, πώς είναι η πόλη, πώς είμαι εγώ...

Θα ήθελα πολύ να μπορώ να τους πω ότι είμαι ενθουσιασμένη, γοητευμένη, χαρούμενη...

Θα ήθελα να μπορώ να τους πω ότι είμαι δυνατή, ότι τα άφησα όλα πίσω, ότι κατάφερα να πετάξω από το παράθυρο του αεροπλάνου ό, τι με στεναχωρούσε και να πάρω μόνο ό, τι με κάνει χαρούμενη...

Θα ήθελα να τους πω ότι δεν φοβάμαι τα βράδια, ότι απολαμβάνω τη μοναξιά μου και την ελευθερία μου.

Θα ήθελα να τους πω ότι χαμογελάω πολύ, ότι μέσα μου νιώθω μια απέραντη ευτυχία και ότι είμαι καλά.

Αντίθετα...

Αντίθετα πρέπει να τους πω ότι η αλλαγή είναι τόσο μεγάλη, που δεν την αντέχω.

Να τους πω ότι δεν είμαι τόσο δυνατή όσο νομίζουν, ότι πονάω πολύ.

Να τους πω ότι την πρώτη μέρα ξέσπασα όσα κρατούσα μέσα μου μέρες πριν φύγω.

Να τους πω ότι είμαι πολύ ευάλωτη.

Τόσο πολύ που τον πήρα τηλέφωνο την πρώτη κιόλας μέρα πανικόβλητη για την καινούργια ζωή που ξεκινούσε χωρίς εκείνον.

Να τους πω ότι όλος μου ο δυναμισμός, η αυτοκυριαρχία, όλα, όλα κατέρρευσαν μέσα στα λίγα λεπτά που τον παρακαλούσα να μη μ' αφήσει αυτήν τη δύσκολη στιγμή.

Να τους πω ότι, ναι, όντως εγώ ήμουν που παρακαλούσα κάποιον να μείνει πλάι μου, έγω που πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να προσπαθούν να είναι δίπλα μας, πρέπει μόνο να το θέλουν.

Θέλω να τους πω ότι έχω καταρρεύσει.

Ότι τους χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ.

...............................................................................................

Όλες αυτές τις δέκα μέρες έβρεχε καταρρακτωδώς.

Κι εγώ θυμόμουν αυτό το στίχο του Verlaine που λέει "Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur la ville..."

................................................................................................

Σήμερα το πρωί έφυγε και η μαμά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που την αποχαιρετώ, αλλά δεν ξέρω γιατί αυτή τη φορά ένιωθα διαφορετικά από τις προηγούμενες...

Επιστρέφοντας από το αεροδρόμιο, βρήκα στην πόρτα του σπιτιού ένα χαρτάκι που έγραφε... "ΘΕΛΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΠΟΡΩ!", Μαμά.

Νιώθω ότι με αυτή τη φράση πρέπει να κλείσω τη συγκεκριμένη ανάρτηση...

Μαρία.
23.09.2009

La despedida...

Έφτασε η ώρα της αναχώρησης.

Φεύγω έχοντας πει πολλά "καλή αντάμωση" και ένα μεγάλο "ΑΝΤΙΟ".

Μαρία.

12.09.2009

Κάτω από τη βροχή το αντίο...

Βρισκόμαστε.

Βρέχει.

Οδηγείς προς κάποια γνώριμη κατεύθυνση.

Φτάνεις στον προορισμό σου. Ένα μέρος οικείο. Τόσες φορές το επισκεφτήκαμε ερωτευμένοι...

Παρκάρεις.

Η βροχή δυναμώνει.

Σκέφτομαι πως όλα στη ζωή κάνουν κύκλους.

Όταν πρωτοβρεθήκαμε έβρεχε πολύ.

Όπως και τώρα που φθάνουμε στο τέλος.

Κοιτάω τη βροχή που πέφτει στο παρμπρίζ.

Πολλές πολλές σταγόνες.

Χάνομαι.

Όλα θολώνουν.

Δεν ξέρω αν είναι από τη βροχή, από τα μάτια μου ή από την καρδιά μου.

Μαρία.

11.09.2009

Η επόμενη μέρα.

Σήμερα ξύπνησα πιο δυνατή.
Δεν ξέρω πόση ώρα θα κρατήσει αυτή η αίσθηση: ίσως ένα λεπτό, μια ώρα, μια μέρα. Δεν ξέρω.
Ξέρω, όμως, σε ποιους το οφείλω. Κι εκείνοι ξέρουν.
Και τους ευχαριστώ πολύ. Για τους λόγους που ξέρουν. Και για κάποιους άλλους που ούτε φαντάζονται.

Σήμερα έχει ήλιο...
Καλημέρα!


Υ.Γ. Εννοείται πως το τηλέφωνο δε χτύπησε...



Μαρία.
10.09.2009

Οι φίλοι.

Στη Νάσια.

Στην Έφη.

Στη Vecinita.

Στο Βαγκνερίτο.

Στον Κούμπι.

Με ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Όχι για τίποτα άλλο, μόνο για το ότι είναι εδώ, μαζί μου.

Η Κ. λέει και γράφει πάντα ότι "οι φίλοι μας είναι η περιουσία μας".

Το πιστεύω. Πάντα το πίστευα. Αλλά φτάνει μια στιγμή που χάνεις κάθε άλλη σταθερά και τότε έχεις μόνο τους φίλους. Τους φίλους ΣΟΥ. Και τότε καταλαβαίνεις το νόημα αυτής της φράσης πιο πολύ από ποτέ.

Είμαι ζαλισμένη από το αποψινό κρασί.

θυμάμαι τα λόγια του Κούμπι στο αυτοκίνητο: "Όταν θα απογειωθεί το αεροπλάνο, θα τα αφήσεις όλα πίσω σου". Ίσως να' ναι κι έτσι. Ίσως και όχι. Όμως, μου φτάνει που ήταν εκεί και μου το είπε.

Και πιο μετά, κάπου στη Μεσογείων, η Έφη και η Vecinita μου είπαν να μη φοβάμαι τη μοναξιά και ότι εκείνες θα είναι μαζί μου. Δεν έπαψα να φοβάμαι τη μοναξιά, όμως μου φτάνει που ήταν εκεί για μένα.

Και μετά ο Βαγκνερίτο μου έστειλε ένα μήνυμα και μου είπε "Πέσε με τα μούτρα στην καινούργια σου ζωή". Και ίσως έτσι πρέπει να κάνω. Ίσως και όχι. Όμως, μου φτάνει που ήταν εκεί και μου το είπε.

Και μετά γύρισα σπίτι. Το τηλέφωνο δεν έχει χτυπήσει.

Πρέπει να μάθω να μην περιμένω να χτυπήσει.

Γιατί πολύ απλά δεν θα χτυπήσει.

Αυτές τις μέρες έχασα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

Αλλά, αν ισχύει ότι "οι φίλοι μας είναι η περιουσία μας"- που το πιστεύω- τότε μπορεί να έχασα κάτι σημαντικό, αλλά φεύγω με μια μεγάλη περιουσία: τους φίλους μου.

Μαρία,

9.9.2009

Να κοιμηθώ........

"Να κοιμηθώ στο πάτωμα,

να κλείσω και τα μάτια......"

Κενό.

Μαρία

8.9.2009

'Ανευ τίτλου ΙΙ.

"Puedo escribir los versos más tristes hoy..."

Pablo Neruda

("Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.....")

Θέλω να σου φωνάξω ότι δεν είμαι τόσο δυνατή όσο φαντάζεσαι.

Ότι πονάω.

Ότι νιώθω σαν να μου έχουν ξεριζώσει ένα κομμάτι από τη καρδιά.

Ότι δεν ξέρω πώς να σου πω "αντίο".

Ότι μισώ τα "αντίο".

Ότι σε χρειάζομαι.

Ότι σ' αγαπάω.

Ότι είμαι μόνη.

Και απόψε φοβάμαι τόσο τη μοναξιά.

Μαρία.

8.9.2009

Οι αποδημητικές "Καλημέρες"...

Άρχισε ψύχρα.

Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη

ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορρόη.

Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.

Ζέστες, η διάθεση για φως,

λόγια, πουλιά,

πλαστογραφίας ζωής.

Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,

πολλοί διάτοντες έρωτες

ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα, η γνωστή ψύχρα

κι όλα να φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,

η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη

με λύπη αυτοδίδακτη.

Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση

κι από τις καλημέρες σου.

Τα παραθύρια ενδίδουν.

Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,

άλλοι λεν ως την άνοιξη,

άλλοι φοβούνται δια βίου.

Κι εσύ τι κάθεσαι;

Καιρός να μπείς κι εσύ στα αλλαγμένα.

Να γίνεις ό, τι αναρωτιόμουν πέρισυ:

"ποιος ξέρει το άλλο μου φθινόπωρο;"

Καιρός να γίνεις "τ' άλλο μου φθινόπωρο".

Άρχισε ψύχρα.

Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

Κική Δημουλά

"ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Μαρία.

7.9.2009

(Περιμένοντας "το άλλο μου φθινόπωρο"...)

Άνευ τίτλου.

Φεύγεις.

Έφτιαξες τη βαλίτσα σου.

Οι άνθρωποί σου δεν χώρεσαν μέσα.

Τους κουβαλάς, όμως, μέσα ΣΟΥ.

Έξω σε περιμένει κάτι άλλο.

Το αύριο, "μια άλλη πλάση ξελογιάστρα".

Μακριά.

Η κοινή σας πορεία τελείωσε.

Η απόσταση.

Πώς γεφυρώνεται η απόσταση;

Πήρες τη βαλίτσα σου.

Πήρε την απόφαση.

Η απόσταση.

Αιτία ή αφορμή;

Πολλά τα χιλιόμετρα.

Πολύς ο καιρός.

Η απόσταση.

Η απόφαση.

Τέλος.

Τέλος;

Μαρία.

4.9.2009

Τα δέντρα.

"Από μικρή λυπόταν τα δέντρα. Αισθανόταν γι αυτά τρυφεράδα μαζί και έλεος. Θυμόταν πως παιδί ακόμα είχε ρωτήσει τη μάνα της: "Μάνα, γιατί τα δέντρα δεν περπατάνε;" Κι εκείνη είχε αποκριθεί: "Γιατί έχουν ρίζες , παιδί μου". Τότε πήγαινε, αγκάλιαζε τους κορμούς και τους ψιθύριζε λόγια παρηγοριάς. Κι εκείνα λύγιζαν και βογκούσαν."

(...)

"Όταν πάτησε το πόδι της στο σταθμό, αναλογίστηκε πως άφηνε πίσω της τη μεγάλη πόλη, τους συμφοιτητές της, αυτά τα δυο χρόνια της ζωής της.

'Ύστερα το τρένο ξεκίνησε. Κάθισε ήρεμη κοντά σ' ένα παράθυρο. Τίποτα δεν άφηνε πίσω της. Όλα τα ΄παιρνε μαζί της. Τον Αλέξη, τον Αντρέα, το Ματωμένο Σπίτι, τον πράσινο φάρο, το λιβάδι... Είχε δοθεί σ' αυτά αυθόρμητα, θαρραλέα, μ' όλη της την αγάπη για τη ζωή. Κι ήταν έτοιμη να δεθεί πιο πολύ με όσα θα 'ρχονταν. Δεν ήταν μόνη και ελεύθερη όπως όταν ξεκίνησε. Γιατί η ελευθερία δεν έχει να κάνει ούτε με την περιπλάνηση ούτε με τους άρρηκτους δεσμούς. 'Έρχεται από μέσα σου. Και οι ρίζες της, χωρίς να το θέλεις, πιάνουν βαθιά στη γη. Κι όσο πασχίζουν να απλωθούν, τόσο βαθύτερα χώνονται.

Ζέστη... Μέσα στο τρένο οι άνθρωποι έκαναν αέρα με περιοδικά, βιβλία ή έβγαζαν μαντίλια και σκούπιζαν τα ιδρωμένα τους μέτωπα. Έξω ο ήλιος χάιδευε τη γη. Το στάρι είχε ωριμάσει. Βαρύ, χρυσό, χαιρόταν την κάψα. Μεστωμένοι καρποί κρέμονταν από τα ακίνητα δέντρα. Αυτή η ακινησία, πέρα από μια τραγικότητα, είχε και κάποιο μεγαλείο.

Και της φάνηκε της Ειρήνης πως στη θέση τους είδε τη θεία Μελανία, τη Νέλλα, την Εσμεράλδα, τη Νόρα, τη μάνα της, τον εαυτό της. Και όλες της άλλες γυναίκες.

Κι έτσι, καθώς το τρένο διέσχιζε τον κάμπο, σκέφτηκε πως τα δέντρα δεν ήταν για να τα λυπάσαι. Γιατί τα δέντρα από τη ρίζα τους ζουν κι από τη ρίζα τους καρπίζουν και λυτρώνονται. "

*από το ομώνυμο έργο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη

Μαρία.

29.08.2009

Περί ανέμων και υδάτων......

Έμεινα μόνη στο σπίτι.
Θα καθίσω στον καναπέ.
Η ώρα είναι προχωρημένη και η γειτονιά έχει σχετική ησυχία.
Θα ακούσω πάλι τη μουσική από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ-μόνιμη συντροφιά μου τον τελευταίο καιρό.
Θα κυνηγήσω λίγες αραχνούλες που έχουν πλέον εγκατασταθεί στο μπλόγκ μου.

Η μύτη μου έχει γίνει κατακόκκινη από τον ήλιο.
Οι Παξοί με γοήτευσαν. Είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα.
Τα βράδια, πριν πάω για ύπνο, μ' αρέσει να συζητάω με κάποιον μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Πιστεύω πως αυτό οφείλεται στο ότι είμαι μοναχοπαίδι και έχω στερηθεί αυτή τη γλυκιά συνήθεια που έχουν πολλές φορές τα αδέρφια. Στις διακοπές, η ώρα που πάμε για ύπνο και συζητάμε για ώρα είναι η αγαπημένη μου.

Πριν λίγο καιρό έπεσε οριστικά και επίσημα η αυλαία της φοιτητικής μου ζωής.
Χάρηκα γιατί μοιράστηκα αυτή τη στιγμή με τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα.
Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει.
Μια καινούργια πόλη ετοιμάζεται να με υποδεχτεί.
Σκέφτομαι ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κάνω μόλις φτάσω στη Βαρκελώνη. Νομίζω, να περπατήσω στη Βarceloneta ατενίζοντας τη θάλασσα. Πάντα μου άρεσε η συντροφιά του υγρού στοιχείου.
Δυσκολεύομαι να αφήσω το "εδώ" μου πίσω.
Με πονάνε οι αποχαιρετισμοί. Έστω και οι προσωρινοί.
Σκέφτομαι ποια πράγματα πρέπει πάρω οπωσδήποτε μαζί μου. Πώς να χωρέσουν οι αναμνήσεις σε μια βαλίτσα;
Πάντα παίρνω μαζί μου τον "Μικρό Πρίγκιπα"- το αγαπημένο μου βιβλίο.
Θα αρχίσω να γράφω τη λίστα με τα απαραίτητα από τώρα.

Θα ξαναδιαβάσω το βιβλίο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, "Τα δένδρα". Δε θυμάμαι καλά την ιστορία. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι είχα ταυτιστεί πολύ με την ηρωίδα. Και θέλω να ξαναθυμηθώ το γιατί.

Τις προάλλες γυρνώντας στο σπίτι αργά τη νύχτα είδα ένα πεφταστέρι.
Ευτυχώς πρόλαβα και έκανα ευχή.
(Αλλά δε θα την πω, για να πραγματοποιηθεί.)


Μαρία.
10-7-2009

Quand partons-nous pour le bonheur?*

Είναι πρωί. Χαρακτηριστική ώρα για αποφάσεις.
Σηκώνομαι. Κοιτάω το δωμάτιο γύρω μου. Δωμάτιο δεν το λες, μπάχαλο θα του ταίριαζε πιο πολύ. Μια στοίβα βιβλία από την εξεταστική (τρεις μήνες πριν), άλλη μία από τα ισπανικά. Βαλίτσες, στρώματα, κουτιά. Ανοίγω τη ντουλάπα. Ακόμα τα χειμωνιάτικα. Σωριάζομαι κάτω. Πνίγομαι. Βλέπω τις ξέχειλες βιβλιοθήκες έτοιμες να με κατασπαράξουν. Θέλω να φωνάξω. Να ουρλιάξω "ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ". Ως εδώ ήταν. Φέρτε τα λεξοτανίλ, τα ζάναξ και ό,τι σας βρίσκετε εύκαιρο. Κουράστηκα. Πάνε τώρα τρεις μήνες που ανατράπηκαν πολλά στην καθημερινότητά μας, και όχι προς το καλύτερο. Αρνούμουν να το αποδεχτώ, έλεγα υπομονή, υπομονή, είναι προσωρινό... Αλλά τελικά το "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" είναι σοφή κουβέντα.
Η συσσωρευμένη μου κούραση καθρεπτίζεται στο δωμάτιο μου. Κουρασμένο κι αυτό. Το κοιτάω... Τι θλιβερή εικόνα...
Στον τοίχο βλέπω τη φράση... "La vie est trop courte pour être petite."
Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είναι μικρή. Το ξαναδιαβάζω. Οι λέξεις στριφογυρνούν στο μυαλό μου. Πώς μπόρεσα να το ξεχάσω;
Σηκώνομαι από το πάτωμα. Ανασκουμπώνομαι. Είπαμε, το πρωί είναι καλή ώρα για αποφάσεις.
Μαζεύω βιβλία, καθαρίζω, σφουγγαρίζω. Τα χειμωνιάτικα με αποχαιρετούν οριστικά. Η ντουλάπα γεμίζει χρώμα! Σειρά έχουν κάποιες μικροαλλαγές ανανέωσης...
Βαθιά ανάσα. Κάπως καλύτερα. Έχει ήδη σουρουπώσει. Κοιτάζω το δωμάτιο και μου φαίνεται πως αυτή η αισιόδοξη όψη του, μού ταιριάζει περισσότερο.


*Charles Baudelaire


Μαρία,
24.05.2009

"Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται..."

Πολλές φορές αλλιώς τα κανονίζουμε κι αλλιώς μας έρχονται τα πράγματα.
Είχα σκοπό να γράψω μια ανάρτηση για το όμορφο ταξίδι που έκανα πριν λίγες μέρες στην αγαπημένη μου πόλη.

Ωστόσο, τα γεγονότα με υπερβαίνουν και οι εξελίξεις με προσπερνούν.

Ο παππούς μπήκε στο νοσοκομείο. Ξαφνικά και απρόβλεπτα.
Κι έτσι χωρίς να καταλάβουμε τι και πώς βρεθήκαμε στο θάλαμο ενός νοσοκομείου.

Έρχεται Μεγάλη Εβδομάδα. Πρώτη φορά θα μείνω στην Αθήνα. Κάθε χρόνο πηγαίνουμε στο χωριό. Είναι ωραίο το Πάσχα στο χωριό. Τα απογεύματα πηγαίνουμε στην εκκλησία. Είναι τόσο κατανυκτικές οι λειτουργίες της Μεγαλοβδομάδας...

Σήμερα ήμουν στο νοσοκομείο. Ένας ασθενής από το δίπλα κρεβάτι είχε βάλει στην τηλεόραση τη λειτουργία. Κι έτσι για μένα φέτος ο Νυμφίος ήρθε τηλεοπτικός. Κι όσο κι αν δεν το επιδίωξα, ήταν αδύνατο να μην κάνω τη σύγκριση του πέρισυ με το φέτος.

(Αλλά ας πάνε όλα καλά και δεν με πειράζει. )

Μόλις σηκώθηκα να φύγω, χαιρέτησα τον παππού και είπα:

"Παππού, λίγη υπομονή... Αύριο θα έρθουν οι γιατροί και θα δούμε τι θα μας πουν..."

-"Λες να φύγω; Πότε θα μ' αφήσουν να φύγω από 'δω; , με ρώτησε και κρεμόταν από τα χείλη μου σαν μικρό παιδί.

Κούνησα τους ώμους κι ύστερα γύρισα και του έδειξα με ένα νεύμα προς την τηλεόραση, που συνέχιζε να παίζει την ακολουθία του Νυμφίου.

Εκείνος μου έγνεψε συγκαταβατικά το κεφάλι κι εγώ έφυγα γρήγορα, πριν προλάβουν να με προδώσουν τα υγρά μου μάτια.

Μαρία,
12.04.09

Εργαζόμενη Γυναίκα.

Στη μαμά...

Μετάφραση του άρθρου "Mujer Trabajadora" της Pilar Crespo Álbarez για την εφημερίδα "El País" (ο5.03.2007):

"Κάποιοι θέλουν στις 8 Μαρτίου να γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας. Φαίνεται γελοίο να πρέπει να θεσπιστεί μια μέρα στο ημερολόγιο για να ενημερωθούν κάποιοι ότι η γυναίκα είναι εργαζόμενη από τη μέρα που γεννιέται. Συνήθως, οφείλει να προσέχει τα ίδια της τα αδέρφια της, μια και εκείνη είναι σχεδόν πάντα λίγο πιο γνωστική από αυτά. Καθώς μεγαλώνει, με έναν τρόπο φυσικό βοηθάει τη μητέρα της σχεδόν σε όλες τις δουλειές του σπιτιού- εξακολουθώ να βλέπω λίγες περιπτώσεις που τα αγόρια κάνουν το ίδιο-. Πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο και κάνει ιδιαίτερα μαθήματα για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών της: κάτι σαν μια προετοιμασία γι αυτό που θα είναι για το υπόλοιπο της ζωής της: να τακτοποιεί διάφορες δουλειές χωρίς να χάνει το χαμόγελο, παίρνοντας τους καλύτερους βαθμούς και αμοιβόμενη τον ελάχιστο μισθό για την ίδια δουλειά που κάνουν οι άνδρες συνάδελφοί της.

Θα μπορούσε, άραγε, κάποιος να μου παρουσιάσει πάνω από δυο άνδρες που σιδερώνουν, πλένουν, καθαρίζουν γωνιές, ακαθαρσίες, αλλάζουν πάνες, φυλάνε τα ρούχα της προηγούμενης εποχής, τακτοποιούν ντουλάπες, μαγειρεύουν- και μετά μαζεύουν τα κουζινικά-, πάνε τέσσερις φορές στο σχολείο κάθε μέρα για όλα τα χρόνια που είναι απαραίτητο, μιλούν με τους δασκάλους των παιδιών, ακούν κάθε μέλος της οικογένειας που φτάνει στο σπίτι, είτε είναι η γιαγιά είτε η θεία, τη στιγμή που ετοιμάζουν απογευματινό; Γιατί εκείνη ξέρει για τα φάρμακα περισσότερα και από τους ειδικούς, αφού σε κάθε αρρώστια των παιδιών κάνει και μια διατριβή για να βεβαιωθεί ότι η θεραπεία θα πάει καλά. Γιατί δεν κοιμάται μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά, όταν ο σύζυγος, ανεξήγητα, ποτέ δεν ακούει τα κλάμματα των μωρών. Γιατί ξυπνάει πρώτη για να βεβαιωθεί ότι όλοι παίρνουν καλά το πρωινό τους και φεύγει τελευταία φτάνοντας στη δουλειά της ήδη εξουθενωμένη προτού καν την αρχίσει.

Και τι ζητάει σε αντάλλαγμα αυτή η μητέρα, σύζυγος; Μόνο ένα χαμόγελο, μια τρυφερή κουβέντα που συχνά δεν λαμβάνει, γιατί για όλους το φυσικό είναι η γυναίκα να είναι "σούπερμαν".

(Για το άρθρο στα ισπανικά:
http://www.elpais.com/articulo/opinion/Mujer/trabajadora/elpporopi/20070305elpepiopi_8/Tes)


Εικόνα: "Le tre eta della donna": Gustav Klimt

Μαρία.
8.3.2009

Σε γκρι φόντο.

Τώρα δηλαδή τι τον έπιασε;
Έτσι ξαφνικά.
Φταίει ο καιρός; Το σχέδιο που δεν του βγαίνει; Το τηλέφωνο που δε χτυπά;
Το τραγούδι που του θύμησε κάτι που-μάλλον- ήθελε να ξεχάσει;
Φταίει το γκρι.

Θυμήθηκε τη μικρή σοφίτα που νοίκιαζε στο Παρίσι. Εκεί του άρεσε το γκρι. Άνοιγε το μοναδικό παράθυρο του σπιτιού, το κρύο τον διαπερνούσε. Άναβε ένα τσιγάρο και κοίταζε τις στέγες μέσα από το καπνό. Κάπως θολές. Του άρεσε αυτή η θολούρα. Και η στιγμή του άρεσε. Κι ας ήταν μελαγχολική.

Τώρα δηλαδή τι τον έπιασε;
Ανοίγει το συρτάρι του. Ψάχνει ένα μικρό απομεινάρι της μποέμικης ζωής του: ένα ξεχασμένο πακέτο τσιγάρα. Σειρά έχει το παράθυρο. Το ανοίγει. Κρύο. Ανάβει τη συντροφιά του. Κοιτάει πάλι μέσα από τον καπνό. Πολύ τον ταράζει αυτή η μελαγχολία πάνω στο ξένο αυτό γκρί φόντο.

Δεν ξέρει τι τον έπιασε σήμερα.
Φταίει το γκρι.

Μαρία,
21.02.09

Διάβασμα.-

Βιβλία,σημειώσεις, βιβλία, σημειώσεις, βιβλία, σημειώσεις...
Διάβασμα και πάλι διάβασμα.
Ένας καφές για συντροφιά, που γίνεται δύο (ενίοτε και τρεις...)
Μολύβια, στυλό, μαρκαδοράκια, μπλε, ροζ, κίτρινο φωσφορούχο...
Χρουτς, χρουτς το ξύλινο μολύβι... Λευκές κόλλες γεμίζουν γράμματα. Στην αρχή ίσια και καθαρά, μετά κάπως πιο "μεθυσμένα", παραπατάνε εδώ κι εκεί...
Νυστάζω... Κουράστηκα. Αλλά όχι, δεν το βάζω κάτω!

Άλλη μια γερή γουλιά καφέ. Πάμε πάλι!
Πού βρέθηκαν τόσοι θεωρητικοί της τέχνης; Τι σκεφτόμουν όταν το έπαιρνα επιλεγόμενο;
Ανοίγω το λάπτοπ. Θα τελειώσω την πτυχιακή. Σήμερα θα γράψω τα συμπεράσματα. Και τι θα πει "συγκριτολογική εξέταση των αποτελεσμάτων της έρευνας";;; Ωχ, πάλι θα αυτοσχεδιάσω. Αυτοσχεδιάζω (σχεδόν). Κλιτς κλατς τα πλήκτρα... Πάει κι αυτό. Το ξαναδιαβάζω. Καλό φαίνεται. Θα το στείλω αύριο το πρωί στην καθηγήτρια (ωχ...).

Πάμε πάλι στην τέχνη...ουφ...
Βιβλία, σημειώσεις, βιβλία, σημειώσεις...
Πάλι τέλειωσε ο καφές; Δεν φτιάχνω άλλον, αρκετά για σήμερα. (Τίποτα γλυκό έχουμε; Εκείνα τα μπισκοτάκια κανέλας πού είναι;)

Ο πανικός της εξεταστικής. Της τελευταίας (καλώς εχόντων των πραγμάτων) εξεταστικής. Νιώθω τον κύκλο που κλείνει.
Τον τελευταίο καιρό έχω μπει στον αυτόματο. Μηχανικές κινήσεις, μηχανική ζωή. Δε βγαίνω, δεν χαλαρώνω ούτε λεπτό. Άγχος, αγωνία, υποχρεώσεις. Το τέλος. (Το τέλος;;;)

Πάμε πάλι...
Χρουτς χρουτς το μολυβάκι, κλιτς κλάτς τα πλήκτρα...
Αφαιρούμαι. Ονειρεύομαι μια βόλτα στην Ακρόπολη. Απόγευμα. Χωρίς άγχος. Να ανέβω ψηλά και να κοιτάξω την πόλη από ψηλά. Να αναπνέυσω βαθιά. Ελεύθερα.
Η σκέψη αυτή αρκεί για να με κάνει να χαμογελάσω.

Πάμε πάλι...
Χρουτς χρουτς το μολυβάκι, κλιτς κλατς τα πλήκτρα...
Βιβλία, σημιώσεις, βιβλία, σημειώσεις.
Διάβασμα και πάλι διάβασμα.

(Αφιερωμένο στη φίλη μου Ν. που περνάμε μαζί αυτή την κουραστική και κάπως μονότονη περίοδο, αλλά δεν παύουμε να ονειρευόμαστε μια ήσυχη απογευματινή βόλτα.)

Μαρία.
18.2.09

Nada es para siempre.

"Nada es para siempre".

"Τίποτα δεν κρατάει για πάντα".

Αυτό έγραφε ο τοίχος στη Valencia.

Το είδα γραμμένο πέρυσι και βιάστηκα- για άλλη μια φόρα- να το απαθανατίσω.

Ένιωσα, ήξερα, ότι πάλι μια μακρινή φωνή μού μιλούσε.

Αυτό που δεν ήξερα ήταν πως λίγες ώρες μετά, στη συγκεκριμένη πόλη, έμελλε να καταλάβω πλήρως τη σημασία αυτής της φράσης.

(Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι αν τελικά αυτό που κάνει κάποια πράγματα όμορφα και ενδιαφέροντα είναι ακριβώς το ότι δεν κρατάνε για πάντα.....)

María.

3.2.09