Κυριακή απόγευμα...

Κυριακή απόγευμα...

Κοιτάς το παράθυρο

Ο ουρανός αλλάζει χρώμα

Σκέφτεσαι

Ταξιδεύεις

Ένα δάκρυ

Νοσταλγία

Χαρμολύπη

Είναι Κυριακή.

Ανοιχτό τετράδιο

Ξύλινο μολύβι

Ζεστός καφές

Πικρή σοκολάτα

Γαλλικές μελωδίες

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία

Αναμνήσεις

'Ονειρα

Το χθες

Το σήμερα

Φεύγεις

Επιστρέφεις

Ένα ακόμα δάκρυ.

Κοιτάς από το παράθυρο...

Νύχτωσε...

María.

30.11.08

Cuando te quedas solo.....

Cuando te quedas solo, eres espejo

de lo que fuiste:

una mañana

contemplada desde el balcón

entornado; unos pasos

armoniosos que no has seguido

para no derramar tu gozo;

unas cuantas palabras

que te cambiaron más que el tiempo;

una mirada que se ahogó

como luz en tus venas;

un viaje que nunca querías

terminar; tu alma ausente

de lo que esperaba

al quedarte tan solo.

ÁNGEL CRESPO.

(Foto de Soledad Aragón)

María.

26.11.08

΄Ενα ταξίδι...

Πάνε περίπου δύο χρόνια που διάβασα αυτό το άρθρο της Μαρίας Γιαχνάκη και πιστεύω ότι είναι από τα λίγα άρθρα με τα οποία έχω τόσο πολύ ταυτιστεί, αναγνωρίζοντας τον εαυτό μου στην κάθε γραμμή...




Ένα ταξίδι...


" Πόσο συχνά μπορούν να κατανοήσουν οι γύρω σου τη διαρκή σου ανάγκη να ταξιδεύεις, να φεύγεις χωρίς να νιώθεις ότι αφήνεις κάτι πίσω. Ίσως σχεδόν ποτέ κανείς δεν σου αναγνωρίσει το δικαίωμα στην ελευθερία που σου προσφέρει ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που στην πραγματικότητα έχουμε όλοι ανάγκη σε ακανόνιστες στιγμές της ζωής μας. Γιατί η διαδρομή, το ταξίδι από μόνο του σε κάνει πιο μοναχικό, σε αδειάζει από τις καθημερινές σου εικόνες και σε ετοιμάζει να δεχθείς καινούργιες περιστάσεις. Να οσφριστείς ξένες μυρωδιές, να ακούσεις άλλους ήχους και να νιώσεις διαφορετικά συναισθήματα.


Κανείς ποτέ δε γυρίζει πίσω ίδιος από ένα ταξίδι, τίποτα δεν είναι όπως πριν και τίποτα δεν το αξιολογείς όπως πρώτα. Ένας ξένος πολιτισμός σε κάνει πιο πλούσιο, σου προσθέτει κομμάτια άγνωστα στο χάρτη των γνώσεών σου. Ένας διαφορετικός τρόπος ζωής σε κάνει να θες να δοκιμάσεις νέα πράγματα, εκτός κι αν σε κάνει να εκτιμήσεις αυτά που ήδη έχεις. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση από ένα ταξίδι κουβαλάς στις αποσκευές σου πάντα κάτι καινούργιο και το βάρος τους είναι μεγαλύτερο. Η σκέψη του ταξιδιού σε αλλάζει.


Από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να φύγεις, μέχρι να βρεις τον προορισμό και να φτάσεις, έχεις ήδη ενημερωθεί για τον τόπο που πας. Ξεκινάς έτοιμος να ρουφήξεις κάθε τι δικό του. Τη νοοτροπία των ανθρώπων, την επιθυμία να τραυλίσεις δυο τρεις λέξεις στη γλώσσα τους κι ας είναι δύσκολη. Δηλώνεις αυτόματα με αυτή την προσπάθεια΄ότι γίνεσαι ένα με τον αέρα που αναπνέεις, με τους ανθρώπους που συναντάς. Τα ταξίδια είναι γι αυτούς που θέλουν να ζουν την κάθε στιγμή, που θέλουν να πάνε τη ζωή τους ένα βήμα παραπέρα, που ξέρουν ότι καμία διήγηση κανενός, ούτε καμία φωτογραφία που τράβηξε κάποιος δεν θα είναι αρκετή για να καταλάβουν τις ιδιαιτερότητες ενός τόπου.


Οι αγορές του κόσμου, τα αξιοθέατα, τα χωριά στο νότο, στα βάθη άλλων χωρών, τα ορεινά, τα πεδινά, τα ποτάμια, οι καταρράκτες, οι ουρανοξύστες, τα εμπορικά κέντρα, οι όπερες, τα μεγαλόπρεπα κτίρια, οι φτωχικές περιοχές σε όποια μέρη του κόσμου κι αν βρίσκονται σε κάνουν να νιώθεις διαφορετικά από αυτό που είσαι, που κάνεις ή που θέλεις. Ο παραδοσιακός καφές σε μικρό καφενεδάκι ή το ακριβό φαγητό σε πολυτελές εστιατόριο. Η προσπάθεια που καταβάλλεις να σε κατανοήσει κάποιος από το παζάρι μιας χώρας του τρίτου κόσμου, μέχρι να σου δώσει αυτό που θες, αλλά και η διακριτική πολιτισμένη συναλλαγή με κάποιον άλλον από προηγμένη χώρα. Η συζήτηση με έναν νεαρό αλλόθρησκης χώρας για τη διαφορετική σας θρησκεία είναι ο πολιτισμός του ταξιδιού που τον κουβαλάς για πάντα, που ζεις μαζί του και δεν τον αποχωρίζεσαι....."

("Le vrai voyage de découverte ne consiste pas à chercher de nouveaux paysages mais à avoir de nouveaux yeux."-Marcel Proust)

María.
23.11.2008.

"Πάντα να στοχεύεις στο ανέφικτο..."

Γράφτηκε: 10 Οκτωβρίου 2008

Σήμερα βγαίνοντας από το σπίτι βρήκα στο γραμματοκιβώτιο ένα γράμμα για μένα. Ήταν ένας φάκελος ροζ-κρεμ και πάνω του είχε τυπωμένο έναν Πύργο του Άιφελ και διάφορα καλλιγραφικά γράμματα στα γαλλικά. Θύμιζε άλλη εποχή...

Ήταν από το Παρίσι!!!!! Μία καλή μου φίλη μού είχε υποσχεθεί να μου στέλνει κάθε τόσο μια carte postale parisienne για να θυμάμαι και να νοσταλγώ...

Μέσα στην κάρτα της μου έλεγε τα νέα της και με ρωτούσε τα δικά μου.

Τέλειωνε με τη φράση..."Σε φιλώ πολύ, και πάντα να στοχεύεις στο ανέφικτο....."

Τη διάβασα πολλές φορές. Ξανά και ξανά. "Πάντα να στοχεύεις στο ανέφικτο..."

Στο ανέφικτο....στο ανέφικτο....Να στοχεύεις στο ανέφικτο...

Κι αυτό θα κάνω.

Μaría.

Oκτώβριος 2008

Ce n'est qu'un au revoir....

Γράφτηκε: 20 Ιουνίου 2008

Τόπος: Quai de la Saine, Paris

Aναρωτιέμαι...

Πώς πέρασε κιόλας ένας χρόνος...

Σαν χθες μου φαίνεται που έφτασα μόνη μου, με τη βαλιτσούλα μου... Χωρίς σπίτι, χωρίς να ξέρω κανέναν... Μόνη πρώτη φορά, σε ξένη χώρα... Γεμάτη όνειρα, ελπίδες, έτοιμη να ζήσω αυτό το χρόνο όσο πιο έντονα μπορούσα... Να ταξιδέψω, να γνωρίσω τον κόσμο... Να δω, να μάθω, να καταλάβω...

Πόσα συναισθήματα μου γέμισε αυτή η πόλη... χαρά, λύπη, ελπίδα, μοναξιά, ενθουσιασμό, απογοήτευση...Όλα μαζί και όλα ανακατεμένα...

Τώρα ξέρω πως την έχω αγαπήσει πολύ αυτή την πόλη.

Φεύγοντας θα της αφήσω ένα κομμάτι μου...που θα μένει πάντα πίσω και θα με περιμένει... Δεν ξέρω αν θα ξαναγυρίσω ποτέ για να ζήσω εδώ...Ίσως είναι η τελευταία φορά που η παριζιάνικη ζωή είναι καθημερινότητα μου...

Θα μου λείψει το Παρίσι.

Θα μου λείψει το δικό μου Παρίσι.

Θα μου λείψει αυτό το ποτάμι που τόσες φορές συντρόφευε τις στιγμές μου... Που κάθε φορά έπαιρνε τα προβλήματα μου μακριά...

Θα μου λείψουν τα στενά δρομάκια που χανόμουν με τις ώρες...τα μικρά καφέ...τα φωτισμένα παράθυρα τη νύχτα...

Θα μου λείψει το μωβ του ουρανού πριν τη δύση...

Θα μου λείψει το σπιτάκι μου...το πρώτο μου σπιτάκι...

Κι αυτή η αίσθηση πως μια γωνιά σ' αυτή την πόλη είναι μόνο δική μου...

Θα μου λείψει αυτή η αίσθηση ελευθερίας που μου δίνει αυτή η πόλη...

Ακόμα και η μοναξιά που μου προκαλεί..Κι αυτή θα μου λείψει.

Το Παρίσι είμαι εγώ, είναι σαν κι εμένα. Γι αυτό τ' αγαπώ.

Κι όσο κι αν με πλήγωσε κάποιες στιγμές, ξέρω πως ποτέ δεν με πρόδωσε.

Τώρα που φεύγω μπορώ να πω πια πως ναι, τ' αγαπάω το Παρίσι, είναι η πιο μαγική πόλη, η πιο ιδιαίτερη...

Ένας κύκλος κλείνει..

Ένας άλλος ανοίγει...

Αυτό το χρόνο έγινα πιο δυνατή. Κι αυτό το οφείλω στο Παρίσι.

Δε θέλω να πω αντίο.

Γιατί το ξέρω.

Το νιώθω...

.....ce n'est qu'un au revoir.....

María.

Paris, 20.6.08