Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Κάπου ανάμεσα...


Τις τελευταίες μέρες μια αβάσταχτη μελαγχολία με έχει πιάσει.
Ίσως φταίει που άλλαξε η ώρα. Νυχτώνει πια πιο νωρίς...
Έρχεται ο χειμώνας...
Μου θυμίζει πολλά... Πολλή νοσταλγία και πονάει...


Δεν ξέρω. Τίποτα δεν ξέρω πια.

Σκέφτομαι.....


"Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη, πρέπει να παράπεσε η αληθινή μου μέρα..." *





*Οδυσσέας Ελύτης, "Μαρία Νεφέλη"



Μαρία,
28.10.2009

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Βροχή.

"Κάτι τι σου είπε η βροχή
κάτι τι σου είπε ο Σεπτέμβρης,
κι έγινε η μορφή σου τζάμι θολό..."

Κική Δημουλά



Σήμερα βρέχει πολύ στη Βαρκελώνη.
Όταν βρέχει, θυμάμαι...


Πάντα αγαπούσα τις μέρες με βροχή...
Μου έβγαζαν μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας...


Τώρα με πονάνε πολύ.


Σήμερα θα ήθελα κάτι απλό.
Να μου στείλεις ένα μήνυμα και να μου πεις ότι βλέπεις τη βροχή και με σκέφτεσαι.
Να περπατήσουμε στη βροχή κάτω από την ίδια ομπρέλα.
Να ανοίξεις το παλτό σου κι εγώ να κρυφτώ μέσα, σαν να ήταν το πιο ασφαλές καταφύγιο.
Να νιώσω ξανά τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου.
Να μοιραστούμε πάλι μια στιγμή.
Μια στιγμή, τόσο απλά.


Και αντί αυτού...
Κοιτάω τη βροχή... Μόνη.




Μαρία,
22.10.2009

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ίσως δεν ήσουν...

"Ίσως δεν ήσουν αυτός που έψαχνε για μένα..."





*Πυξ Λαξ, "Εν Ψυχρώ"




Μαρία,
21.10.2009

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Γιατί βαθιά μου δόξασα...

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...



Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
να τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρω μου είτε μπόρα,
λάμπ΄η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει από τα βάθη του ουρανού και μέσα μου ο καρπός!



Γιατί δεν είπα "Εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει..."


μα "αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...


μα κι ο σεισμός βαθύτερα τη χτίση θεμελιώνει,


τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός..."


να που, ό, τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,


να που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδελφός!





Άγγελος Σικελιανός
Λυρικός Βίος, Β'




Μαρία,
18.10.2009

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Barcelona: Μέρος Ι. :VIVE TU VIDA.

Πέρασε ο πρώτος μήνας της καινούργιας ζωής.

Θα μπορούσα να πω ότι ήταν ίσως ό, τι πιο δύσκολο έχω ζήσει.

Ωστόσο... Σήμερα δε θέλω να είμαι λυπημένη.

Το μπαλκόνι του σπιτιού μου βλέπει, δεξιά τη Sagrada Familia και αριστερά τη θάλασσα. Κι όταν μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο και να δείς τη θάλασσα, τον ήλιο, όταν μπορείς να πάρεις μια βαθιά ανάσα... σκέφτεσαι ότι όλα μπορούν να πάνε καλά.

Το πρώτο βιβλίο που αγόρασα στη Βαρκελώνη ήταν ο Μικρός Πρίγκιπας στα καταλανικά. Δεν μιλάω ακόμα καταλανικά, αλλά το πήρα για τη συλλογή μου με τους Μικρούς Πρίγκιπες σε όλες τις γλώσσες... Κάπου προς το τέλος του βιβλίου ο αγαπημένος μου Μικρός Πρίγκιπας λέει "on se console toujours...", "πάντα έρχεται η παρηγοριά..." Και τον πιστεύω, γιατί πάντα έχει δίκιο ο Μικρός Πρίγκιπας.

Σήμερα βρήκα στο κουτί μου ένα φάκελο. Η Λ. μου είχε στείλει ένα δωράκι για να μου φτιάξει τη διάθεση. Ήταν... ένας Μικρός Πρίγκιπας, τόσος δα, για το λαιμό! Και, ναι, μου την έφτιαξε τη διάθεση!

Την προηγούμενη φορά που είχα φύγει για το Παρίσι, είχα πάρει πολλά πράγματα από το σπίτι στην Αθήνα, για να θυμάμαι... Αυτή τη φορά, κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν πήρα σχεδόν τίποτα. Μόνο, την τελευταία στιγμή, όταν αποχαιρετούσα το δωμάτιο μου, το τελευταίο λεπτό, κοίταξα τον τοίχο και με μια κίνηση σχεδόν μηχανική, ξεκόλλησα μια φωτογραφία που είχα τραβήξει πριν δύο χρόνια στη Valencia... Ήταν μια φράση πάνω σε ένα παγκάκι... Αυτή η φωτογραφία είναι το μόνο που πήρα μαζί μου. Κι η φράση της είναι είναι το μότο της καινούργιας μου ζωής.

Το παγκάκι έλεγε.......



ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.

Μαρία.

13.10.2009


Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Gros plan...





Είναι κάτι ταινίες...

Οι πρωταγωνίστριες ζουν έντονα, πονάνε, ερωτεύονται, χωρίζουν, πληγώνονται, κλαίνε, γελάνε...
Όταν φτάνουν στα όριά τους, βγαίνουν έξω... Παίρνουν τους δρόμους, χάνονται στο απρόσωπο πλήθος... Άνθρωποι τις προσπερνούν, ο αέρας τους παίρνει τα μαλλιά, ο φακός κάνει κοντινό στα υγρά τους μάτια... Κι εκείνες περπατάνε, περπατάνε... Προς άγνωστη κατεύθυνση.. Είναι μόνες... Μόνο περπατάνε... Στη μεγάλη πόλη... Τα φώτα των δρόμων λαμπερά, έρχονται σε αντίθεση με το δικό τους σκοτάδι... Τον πόνο, το κενό. Κι εκείνες συνεχίζουν να περπατάνε. Σε όλη τη σκηνή ακούγεται ένα τραγούδι μποέμ, νοσταλγικό, μελαγχολικό... Τα δάκρυά τους κυλούν πιο γρήγορα. Δεν προσπαθούν να τα συγκρατήσουν, κανένας περαστικός δε θα νοιαστεί για τα δικά τους δάκρυα... Περπατάνε, περπατάνε...

Μόλις τελειώσει η σκηνή, επιστρέφουν σπίτι πιο δυνατές. Με την καρδιά κομματιασμένη, αλλά πιο δυνατές. Το διακρίνεις στο βλέμμα τους. Πιο δυνατές.


Σήμερα.
Σήμερα, είπα, θα χαθώ κι εγώ στους δρόμους. Θα περπατήσω, θα κλάψω, θα πονέσω, θα λυτρωθώ... Και μετά, θα γυρίσω πιο δυνατή. Δεν μπορεί, έτσι θα γίνει... Το έχω δει και στις ταινίες!


Πήγα.
Περπάτησα.
Έκλαψα.
Γύρισα.
Συμπέρασμα: Μερικά πράγματα, μόνο στις ταινίες συμβαίνουν...

Όχι, δεν επέστρεψα πιο δυνατή.



Μαρία.
11.10.2009

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

"Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις."

Πρέπει να βρω ένα κουμπάκι κάπου στο μυαλό μου, να το πατάω και να μη σκέφτομαι.
Περνάω ώρες προσπαθώντας να καταλάβω. Να καταλάβω τι, πώς, πότε και κυρίως γιατί.
Γιατί, γιατί, γιατί....;;;
Θέλω τόσο πολύ να καταλάβω.
Μετά, όμως, θυμάμαι αυτόν το στίχο της Δημουλά (οι αδυναμίες δεν κρύβονται, όπως θα έχετε καταλάβει!) που λέει " Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις."
Πόση αλήθεια. Πρέπει να αντέξουμε κάθε τι που μας πονάει, παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε. "Γιατί δεν κατανοείται το επώδυνο".
Πρέπει να μάθω να διαχειρίζομαι τη λύπη.
Λέω στον εαυτό μου πως είναι ένα απαραίτητο στάδιο από το οποίο πρέπει να περάσω, για να μπορέσω να συνεχίσω. Δεν με φοβίζουν τόσο τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλά μου. Τα έχω συνηθίσει. Είναι πια μόνιμη συντροφιά μου.
Με φοβίζει το πώς θα αντέξω.
Πώς θα μάθω να κοιτάω μπροστά.


"Ξανοίχτηκα πολύ σε ορισμούς κι είναι επικίνδυνο να κλαις χωρίς πυξίδα"...


Λέω να πάω μια βόλτα στη θάλασσα.




Μαρία.
9.10.2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Ξεχνιέμαι.

Είναι στιγμές που ξεχνιέμαι.
Ξεχνιέμαι αλλά δεν ξεχνώ.



Μαρία.
8.10.2009

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Λείπεις.

Η λύπη

Της λύπης


Λ ε ί π ε ι ς






Γιάννης Τόλιας



Μαρία,
7.10.2009

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ



Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.


Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.


Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.


Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.







Κική Δημουλά
ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1971)







Μαρία.
6.10.2009